Fálkinn - 01.06.1956, Qupperneq 15

FÁLKINN
15
Takið 2 flíkur, t>ær
hreinustu, er þér eigu

»rrtraW
iiBii
Þvoið aðra með hvaða þvotta
dufti sem er. —
Þvoið vel og vandlega.
Ekki oð-hcMurAWAFHlR!
Loforðin ein um hvítan þvott eru einskis virði.
Árangurinn sýnir, hvað hvítt getur orðið hvítt. — Reynið sjálf.
Þvoið svo hina flikina
með hinu ílmandi bláa O M O.
Strauið báðar og berið saman.
Þér verðið ávallt að viðurkenna að
0M0
A W W SKILAR VDUI
heimsms Hvírasra
Þvomí
HW
BUA
X-OMO S>/4-1725-5(.
UPPSAGNARFRESTUR.
Framhald af bls. 14.
var alls ekki réttur timi til að bera
það upp núna.
— Ég hefi ekki getað fengið hann
til að borða neitt, sagði hún og leit
afsakandi á Robert.
Robert horfði fast á Tuma.
-— Ilver á að gæta að honum Boilu-
Gvendi, ef þú vilt ekki borða og verða
stór og sterkur?
Tumi leit vandræðalega á hann: —
Ég veit ekki.
— Þú skalt fara að sofa þegar þú
hefir drukkið mjólkina þína. Og með-
an þú sefur skal ég teikna heila sögu
um hann BoRu-Gvend, svo að þú hafir
eitthvað að skoða þegar þú vaknar.
—- Þú mátt ekki fara. Þú verður að
vera hérna þegar ég vakna, sagði
Tumi.
Robert leit til Irenu. Hún kinkaði
kolli og brosti þakklátu brosi til hans.
Tumi var sofnaður fyrir löngu þeg-
ar Irene spurði: — Hvers vegna komst
þú?
Robert forðaðist að lita framan í
hana. — Ég kom með póstinn, rnuldr-
aði liann.
-— Sendillinn hefði getað komið með
hann. Hvers vegna komstu?
Hann horfði á hana og lieyrði bros-
ið í rödd hennar.
— Ég kom lil að sækja um lausu
stöðuna, sem faðir Tuma, sagði hann.
— Ég held að ég sé maðurinn, sem
þú þarft á að halda.
— Þú ert vanur að hafa rétt fyrir
þér þegar þú fullyrðir, að þú sért
rétti maðurinn í eittlivað, sagði hún
hlæjandi. — En gerir þú þér ljóst
liver skilyrðin eru?
— Já, fyllilega, svaraði hann. —
Þetta er lífstíðarsamningur. Ég legg
hjartað í mér sem hlutafé i fyrirtækið,
og þið getið skipt þvi á milli ykkar
hvernig sem þið viljið.
— Ég hugsa að það hlutafé gefi
góða vexti, sagði hún.
Hann stóð upp og gekk til hennar.
Faðmaði liana varlega að sér. Hún
þurfti á honum að halda. Og vissan
um það fyllti hana óumræðilegri sælu.
Aldrei skyldi hann bregðast henni —
og ekki drengnum þarna uppi heldur,
sem fyrir löngu hafði eignast svo mik-
ið af hjarta hans.
Svo ýtti hann henni liægt frá sér
og sagði: — Nú verður þú að fara
og livíla þig. Og ég ætla að búa til
teikningar handa drengnum mínum.
Það hljómaði unaðslega, þetta
„drengiium mínum“. Og bros hennar
var jafn unaðslegt. Veröldin er full
af dásemdum — lífið er yfirlcitt dá-
samlegt! *
Bezta reiðhjól Bretlands
RUDGE
EINKAUMBOÐ:
ÓLAFUR MAGNÚSSON
LAUGAVEG 24 — REYKJAVfK
P. 0. BOX 997.