Fálkinn - 05.10.1956, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
byrgðu loftið fyrir mér. Pétur var
íirifinn af þessu. Ég var skelfingu
lostin.
Við höfðuin langa dagskrá. Við átt-
um að fara í fjölda opinberra heim-
sókna og Pétur var orðinn eins og
annar maður. Hann var alltaf á þeyt-
ingi og ólmur í að hitta sem flesta
landa sína þarna i Ameríku.
Við fengum fjölda bréfa og mörg
þeirra hyrjuðu svona: „Kœri herra
konungur og frú drottning ...“ Fóllc
bað um rithandir okkar og ljósmyndir
af okkur — og heimboðin komu úr
öllum áttum.
Ég fór smátt og sinátt að skilja, að
Pétur hafði rétt fyrir sér. Ameriku-
menn voru alls ekki hræðilegir þcg-
ar maður kynntist þeim betur. Þeir
voru lilýlegir og innilegir, og höfðu
nærri því barnalegt traust á lifinu
og óseðjandi löngun til að njóta þess.
En samt fannst mér eitthvað vanta.
Mér fannst likast og ég héngi alitaf
aftan i, og væri ekki nægilega fljót
á mér að fylgjast með í þessu iðuknsti
lífsins.
Óframfærnin loddi líka alltaf við
mig og mér leið hálf illa innan um
fjörugu og hispurslausu amerisku
stúlkurnar. Hið hreinskiina, opinskáa
viðhorf þeirra til lifsins var þver-
öfugt við liað sem ég hafði lært í mínu
hástéttaruppeldi.
En þær heilluðust af Pétri — og
hann af þeim.
Frá því að hann var ellefu ára
höfðu konunglegu skyldurnar hvilt á
herðum h'ans og hann hafði lítinn
tima haft aflögu til að skemmta sér
með jafnöldrum sínum. Við höfðum
aldrei orðið ástfangin áður þegar við
urðum það hvort af öðru.
En nú var nóg af ungum stúlkum
sem slógu honum gullhamra og dufl-
uðu við hann. Þetta voru ríkar og fal-
legar stúlkur, sem gerðu sitt ýtrasta
til þess að hann tæki eftir þeim. Og
nú hugsaði ég í fyrsta slcipti alvarlega
um aldursmuninn, sem á okkur var.
Pétur var orðinn tuttugu og fjögra
ára, en ég var tuttugu og sjö, en sjálfri
fannst mér ég vera að minnsta kosti
tíu árum eldri en hann.
Ef ég hefði aðeins skilið, að þetta
var ekki annað en hvert annað
þroskaskeið, sem hann varð að upp-
lifa, mundi ég ef til vill hafa sýnt
meiri skilning á áformunum, sem
hann reyndi að framkvæma síðar til
að endurheimta ríki sitt.
En ég gerði þá skyssu að reyna að
læsa ást okkar inni á heimilinu. Því
meira sem Pétur langaði til að lifa
frjálsu og óhundnu lífi — því meira
óskaði ég eftir heimili og öruggum
grundvelli að lifa á. Og mig langaði
til að eiga heima í Evrópu. Samt var
ég hrygg í liuga daginn sem við vor-
um komin á skipsfjöl og kvöddum
Ameriku.
MEÐLÆTI OG MÓTLÆTI.
Eftir að við komum iil Parísar aft-
ur var Pétur á sífelldum fundum með
stjórnmálamönnum sínum. — Hvers
vegna ertu að halda alla þessa fundi?
sagði ég einhvern daginn. — Þið gerið
ekki annað en halda lirókaræður og
þú verður aðeins heygður og liug-
sjúkur af því. Hvers vegna geturðu
ekki skilið að þetta er vonlaust og
þér er liollara að lifa eins og óbreylt-
ur maður í staðinn.
— Þú liefir enga heimild til að segja
að mál mitt sé vonlaust, sagði hann
reiður. Ég vissi að ég hefði ekki átt
að segja þetta svona. Það varð að-
dragandinn að fyrstu alvarlegu mis-
klíðinni milli okkar.
Pétur varð enn eirðarlausari eftir
þetta. — Þetta dugar ekki, Sandra,
sagði liann ioksins. — Ég sakna Ame-
ríku. Eg fer þangað aftur.
Nú greip mig kviði. Ég fann að ég
liafði ekki þrek til að byrja aftur
þetta ólgandi líf þarna fyrir vestan.
En Pétri varð ekki bifað.
Hann fékk fjölda af hréfum frá
Ameríku og Bretlandi og talaði með
óskýru orðalagi um að liann ætlaði
að byrja á „kaupsýslu“. Nokkrar vik-
ur var hann sifellt að ráðgera að
stofna plastgerð.
Það voru góðar vikur og Pétur fór
að líkjast því, sem hann var þcgar
ég kynntist honum fyrst. Eftir að hafa
unnið allan daginn hlakkaði liann til
að sitja rólegur heima lijá mér á
kvöldin og segja mér frá verksmiðj-
unni og hvernig hún mundi vaxa og
fullkomnast.
— Ég hefi lagt nærri því allt okk-
ar fé í þetta, sagði hann mér. — Eg
er viss um að það er góð ráðstöfun á
peningum. Við verðum að tryggja
framtíð okkar.
Svo héldum við aftur til Ameríku
í desemher 1948 með mikið af glæsi-
leguni vonum.
Við bjuggum enn í gistihúsi — með
Döddu og Bia-Bia. Pétur var alltaf
á fundum með hinum amerísku kaup-
sýsluvinum sínum, og við hrósuðum
hæði happi yfir þvi að mega vera
vongóð um framtíðina. En þá kom
hrunið.
Síðdegis einn daginn lcorn Pétur
lieim og örvæntingin skein úr and-
litinu. — Við erum öreigar, sagði
liann. — Allir peningarnir sem ég
lagði i verksmiðjuna og keypti hluta-
hréf í skipafélögum fyrir eru farnir.
Hann tók báðum höndum fyrir and-
litið.
Ég bcið þangað til hann gat haldið
áfram að tala. — Bæði fyrirtækin fóru
i hundana, sagði hann og bætti svo
við gramur: — Bæði í einu — vitan-
lega. Og ég, sem langaði svo til að
hafa eitthvað að starfa. Nú liefi ég
ekkcrt tækifæri framar. Ég er ekki
notandi til neins.
— Það er bull, sagði ég fastmælt.
— Þú getur unnið. Það er margt sem
þú getur gert, og ég skal hjálpa þér.
Vertu ekki hryggur. Við skulum ráða
við þetta í sameiningu.
— Þú skilur ekkert, sagði Pétur
æstur. — Ég hefi notað peninga eins
og ég er vanur. Ég þóttist svo viss um
að þetta mundi ganga vel. Og nú er
ég kominn í skuldir. Ég get ekki einu
sinni horgað reikninginn hérna í
gistihúsinu.
— Jú, þú getur það, sagði ég. — Við
verðum að selja einhverja muni sem
við eigum, það er alit og sumt.
— Jú, ég skil, muldraði hann. — Við
verðum að selja einhverja skartgrip-
ina þína, því að ég liefi seit mest af
þvi sem ég á.
— Jæja, við eigum þó smaragðana
og trúlofunarhringinn. — Þú verður
að selja það. Við lifum þetta einhvern
veginn af.
Trúlofunarhringurinn og smaragð-
arnir var selt — fyrir miklu minna
cn það var vert.
VEILUR Á HJÚSIvAPNUM.
Næstu mánuðina fékk Pétur nærri
]iví alla skartgripi sem ég átti, en ég
sá ekkert eftir þó að við yrðum að
seija þá. Eftir að við fórum að eiga
bágt fann ég að ég eLskaði Pétur lieit-
ar en áður.
Sumarið 1949 vorum við i Venezia
hjá niömmu, sem varð skelfd og reið
yfir því live óviturlega við höfðum
farið að ráði okkar fjárhagslega. En
samt studdi hún okkur vel og alúð-
lega í öllum erfiðleikum okkar.
Þegar við komum til Parísar aft-
ur fékk Pétur vinnu fyrir Bandaríkin
og kaupið var kringum 1200 dollarar
á mánuði.
Hann sagði mér ekki mikið um þetta
starf sitt. Ég vissi aðeins að það var
stjórnmálalegs eðlis, og mjög þótti
mér vænt um að hann hafði áhuga á
því. Fengi hann fast starf sem stjórn-
arerindreki gátum við fengið varan-
legt aðsetur í Evrópu — kannske í
Englandi. Ég var svo hjartsýn að ég
dirfðist að spyrja: — Pétur, held-
urðu að við getum farið að svipast
um eftir lientugu húsi?
En þar fór ég yfir strikið. — Nei,
sagði liann hvasst. — Ég hefi hugsað
mér að fara til Ameríku. Eg vil græða
svo mikið fé, að ég þurfi aldrei að
hafa áhyggjur út af framtiðinni. En
ég verð að fara til Ameríku. Kannske
þú viljir heldur verða eftir?
Hann sagði þetta svo kæruleysis-
iega að ég hrökk við. — Auðvitað
vil ég ekki verða eftir! hrópaði ég.
— Ég vil vera með þér, Pétur!
Og í desember fórum við til New
York í þriðja skiptið.
Undir venjulegum kringumstæðum
hefðum við Pétur skenimt okkur vel
á leiðinni, en nú töluðum við aðeins
hæversklega saman eins og við vær-
um hvort öðru ókunnug. Einu sinni
reyndi ég að brúa fjarlægðina á milli
okkar. — Pétur, sagði ég. — Ég hlakka
verulega mikið til að koma til Ame-
ríku aftur, og mér þykir leitt ef þér
finnst ég hafa nauðað um of á þér
með að eignast hús.
Hann starði á mig. — Þú færð hús,
Sandra, sagði hann. — En það er ekki
víst að ég verði hjá þér þar.
Ég liorfði á hann með skelfingu.
— Hvað áttu við, hvíslaði ég.
Pétur sneri sér frá mér eins og
hann ætlaði að reyna að humma fram
af sér að svara, en ég þvingaði liann
til þess.
— Er það ... ertu orðinn ástfang-
inn af einhverri annarri?
Hann beit á vörina. Loks sagði hann
loðmæltur: — Ég veit ekki. Eg veit
ekki hvort það var ást eða stundar-
tilfinning. En það gerir hvorki tii
né frá. Ég veit ekki livert ég fer eða
hvað ég tek fyrir. Ég skal sjá um að
þú fáir heimili, en ég verð að iiafa
frelsi um stund. Eg verð að geta dreg-
ið andann, svo að ég geti hugsað og
framkvæmt eins og ég helst vii.
Nú sigldum við inn til New York
í þriðja sinn. í þriðja sinn gleypti
liraðinn og hávaðinn i stórborginni
okkur. Fyrir einu ári mundi ég hafa
hágrátið. En nú hrosti ég ánægjulega
til ljósmyndaranna. — Það er gaman
að koma til Ameriku um jólin,
sagði ég.
Framhald í næsta biaði.
Mendes-France, sem áður ’hefir að
jafnaði látið ljósmynda sig með
mjólkurglas fyrir framan sig, hefir
snúið við hiaðinu. Hann sannreyndi
það í siðustu kosningum, að það er
ekki vinsælt að vera talsmaður mjólk-
urdrykkjunnar. Og fólk skopaðist að
mjólkurglasinu hans. Þess vegna hefir
hann nú bannað að láta bera sér
rnjólk þar sem hann kemur fram op-
inberlega. En heima fyrir drekkur
hann mjólk, ekki síður cn áður.
SUNDKAPPINN KNUD GLEIE. —
Danski sundkappinn Knud Gleie er
óvenju athafnamikill núna og hefir
sett nýtt met á 200 metrum: 2 mín.
35 sek. — sem er 9/10 sek. betra en
næsta met á undan, en það átti austur-
ríkismaðurinn Horst Fritsche.

UMFERÐASKRADDARINN. — í Ni-
geriu þarf fólk ekki að fara til skradd-
arans því að hann kemur til þess, með
saumavéiina sína. Hér sést einn ekta
Nigeríuskraddari, sem hjólar milli
manna með saumavélina sína á höfð-
inu.
UNDIIl EGYPTSKRI SÓL. — Þessir
samfundir Afríku og Evrópu urðu
undir egyptskri sól. Fulltrúi Afríku
er úlfaldariddari, en Evrópufulltrú-
arnir eru þýskir kvikmyndaleikarar,
sem eru að taka mynd er fjallar um
flótta þýsks hermanns úr enskum
fangabúðum í Afríku.