Fálkinn - 05.10.1956, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
Gesturinn nr skýjunum
IÐ heyrðum urgið í flug-
hreyflinum þar sem við sát-
um á svölunum um kvöldið, hún
Elsie systir mín og ég. Við sátum
og sáum rökkrið færast yfir garð-
inn og grundirnar fyrir handan
ána, þar sem stórir heybólstrar
hreyktu sér á víð og dreif. Dimm-
an kom fljótt, eins og gerist í
suðurlöndum, og dimm þrumu-
ský höfðu þykknað um sólarlag-
ið. En óveðrið kom ekki samt.
Hins vegar hélt flugvélarhreyfiil-
inn áfram að þruma.
„AnnajBell,“ sagði Elsie, „ég
get ekki skilið hvers vegna hann
heldur áfram að hrmgsóla svona.
Heldurðu að hann sé að hugsa
um að lenda?“
Ég hafði sjálf verið dáiítið for-
viða á þessu. Og ég tók eftir að
hijóðið í hreyflinum var hnökrótt
og kippótt.
„Kannske sér hann grundirnar
þarna, en er í vafa um hvort þor-
andi sé að lenda?“
Við góndum upp í loftið. Einu
sinni sáum við móta fyrir flug-
vélinni sem snöggvast, en svo
hvarf hún aftur. Við stóðum upp
og gengum áleiðis niður að ánni,
og í sama bili sem ég kom út á
brúna fann ég eitthvað vott á and-
litinu á mér, það var ekki regn-
dropi, það var bensínlykt af því.
Og nú skildi ég. Leki á bensín-
röri! Það var þá þess vegna, sem
maðurinn var að leita sér að lend-
ingarstað. Hvernig mundi þetta
fara? Mundi maðurinn þarna
uppi þora að hætta sér niður og
lenda í myrkrinu, og lenda svo
kannske í garðinum eða á hús-
þakinu og drepa sig! Ég sá slysið
uppmálað fyrir mér, og það var
líklega vegna kvíðans, sem ég
lét mér detta þetta í hug.
„Við skulum kveikja bál, Elsie
— við kveikjum í einum af hey-
bólstrunum!"
Hún hristi höfuðið. „Þetta er
víst ekki okkar hey, það er bú-
stjórinn sem á það.“
„En hér er mannslíf í veði, og
kannske fleiri en eitt,“ sagði ég.
I þessum svifum kom Percy
bróðir okkar hlaupandi, og hann
var á sama máli og ég. Eftir
nokkrar mínútur lagði háa loga
upp í loftið. Og það var líkast
og að opna dyr fyrir hungruðum
manni og þyrstum, og bjóða hann
velkominn. Risavaxinn skuggi,
með litlum ljósdeplum hér og
hvar, kom eins og flykki út úr
skýjunum og myrkrinu, og varð
stærri og stærri. Flugvélin lenti
og felldi stóra sátu og nam svo
staðar. Við hlupum þangað og
bústjórinn, Coler, með okkur.
Hann var rauður í framan eins
og hanakambur og bölvaði ...
Hann var bölvandi líka þegar
Allan Keith steig út úr flugstjóra-
sætinu. Ég man ekki núna hver
fyrstur sagði orð, en allt í einu
heyrði ég að Elsie — mér til mik-
illar furðu -— tók ábyrgðina á sig.
Og það var til hennar sem flug-
maðurinn beindi orðum sínum.
„Flugvélin mín mundi hafa far-
ið í mél, ef þér hefðuð ekki hjálp-
að mér,“ sagði hann innilega.
Ég man ekki hvað sagt var
frekar, en á þessum mínútum var
það sem Allan Keith tók hjartað
í mér eignarnámi. Hann var hár
vexti og svarthærður, andlitið
einbeitnislegt og augun blá og
brostu oft. Það var hiti í þessu
augnaráði, og það kvaldi mig að
sjá að Elsie gat ekki haft af hon-
um augun, og stóð þarna eins og
lögð í læðing. Ég hugsaði til Har-
aldar Berry og að Elsie hafði fyr-
ir tveim dögum lofað að giftast
honum.
Við Carringtonsbörnin, Elsie,
Percy og ég, höfðum lítið annað
að lifa á en gamalt og vel metið
ættarnafn. Elsie sem var okkar
elst, og fallega stúlkan í f jölskyld-
unni, hafði alltaf sagt:
Við verðum að fá ríka maka,
öll þrjú — þú og Percy til
þess að geta keypt ættaróðalið
aftur . . . Þess vegna mun það hafa
verið sem hún játaðist Haraldi
Berry, sem ekki vissi hve margar
milljónir hann átti. En það var
svo að sjá, sem henni þætti hann
ekki margra aura virði í kvöld,
jafnvel eftir að við urðum þess
vísari að Allan Keith átti ekki
annað en flugvélina sína, og
majórsnafnbótina, sem hann var
nýbúinn að fá.
Hann var sá sami Allan Keith
sem hafði flogið yfir svo og svo
mörg úthöf og svo og svo mörgum
sinnum, sem tvívegis hafði týnst
og fimm—sex sinnum bjargað
lífinu með því að stökkva úr vél-
inni í fallhlíf. En það minntist
hann ekkert á. Það var Percy,
sem sagði frá því, og í hans aug-
um var Allan Keith eins konar
guð. „Hann er viðfelldnasti mað-
urinn, sem ég hefi hitt,“ sagði
Percy. Elsie notaði ekki alveg
sömu orðin, eiginlega var hún
jafn orðfá og ég um það mál, en
augu hennar voru afar mælsk.
Og Allans líka.
Hann varð að dvelja hjá okk-
ur í tvo daga vegna lekans á
bensíngeyminum og það var lík-
ast og nýr maður hefði bæst við
fjölskylduna. Hann var svo ger-
ólikur öllum öðrum ungum mönn-
um, sem ég hafði kynnst. Ég man
hve hann gerði Philip Austin
gramt í geði með því að líkja
manninum með kokkteilhrist-
inn við krakka með hringlu. Hann
hafði andstyggð á samkvæmum
og bragðaði varla áfengi. Líf
hans var starfið og flugvélin og
— kannske — Elsie. Og ég sjálf
... hvers vegna á ég að fara í
felur með að hann var markmið
bljúgra vona minna . . . Einu sinni
er hann kinkaði kolli til mín, vin-
gjarnlega og kunnuglega, fór
hamingjustraumur um mig alla.
En sá straumur fjaraði um
kvöldið, er ég varð þess vísari
að Elsie og Allan ættu að verða
hjón. Þið vitið hvernig það er —
augnaráð, raddhreimur segir
manni frá þess konar. Og kvalin
af angist spurði ég Elsie:
„En hann Haraldur, þá?“ sagði
ég er ég hafði fengið vissu mína.
„Ég skil ekkert í sjálfri mér,“
sagði hún. „Það er fásinna að
svíkja hann Harald. Við Allan
höfum ekki úr miklu að spila,
þegar til kemur. Hann hefir að
vísu tilboð frá flugvélasmiðju, en
ég vil að hann hætti að fljúga.
Mér líkar ekki þessi óvissa, sem
flugmannakonurnar verða alltaf
að lifa við.“
Og mér — mér líkaði ekki
hugsunarháttur hennar viðvíkj-
andi því, sem er kjarni lífsins:
ástinni. Fyrir mínum sjónum
hefði lífið með Allan verið ham-
ingja — án nokkurra skilyrða.
Einn daginn fékk Allan bréf
viðvíkjandi nýju stöðunni sinni.
Hann átti að verða próf-flugmað-
ur, fljúga nýjum vélum og segja
til um hvort nokkuð væri að þeim.
Þetta var fyrsta áfallið hjá Elsie.
Hitt var að hann átti að taka þátt
í flugkeppni kringum megin-
land Norður-Ameríku, á hrað-
fleygustu flugvélinni, sem þá var
vitað um, Lightspeed-véllnni, sem
enn var ekki fullgerð, en átti að
fara fram úr öllum öðrum flug-
tækjum.
Elsie bannaði honum það, en
Allan sat við sinn keip. Hann var
flugmaður, og flugmaðurinn varð
að fljúga og taka á sig áhættu —
það var ofur einfalt mál. Og ég
var á sama máli og hann.
„Þarna heyrirðu, Elsie! Anna-
Bell er á sama máli og ég.
Svona hugsa flugmannakonurn-
ar!“ Hann horfði fast á mig og
brosti. irj
Þau kvöddust kuldalega. Þeg-
ar hann stakk uppdrættinum af
kappflugsleiðinni í lófann á henni
og sagði: „Þarna getur þú fylgst