Fálkinn - 11.01.1957, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
Úr myndinni „Littlc
Lord Fauntleroy“
(1921), Bíógestir um
allan heim viknuðu,
er þeir horfðu á sum
atriði þessarar
myndar.
eða hún af mér. Og stundum 'hvíkli
eittlivað á mér, sem mig langaði til
að koma í verk heima — ég hafði
litinn tíma aflögu frá kvikmyndun-
um. En hver svo sem Chaplinsfrúin
var, sat ég og talaði við hana þangað
til Charlie og Douglas þóknaðist að
koma heim.
Einu sinni klifruðu þeir upp á
vatnsgeyminn og voru rétt dottnir
ofan í hann. Douglas klifraði alltaf
þegar hann sá eitthvað sem liægt var
að klifra, og sá sem með honum var
þurfti alltaf að vera við þvi búinn að
þurfa að klifra lika. Douglas var í
verunni sá sami og í kvikmyndunum.
Hversu hættulegt sem leikatriðið var
vildi hann alltaf gera það sjálfur, en
aldrei nota staðgengil eða neinar
varúðarráðstafanir. Honum fannst
það ekki sportmanni sæmandi.
En Douglas og Charlie höguðu sér
ekki alltaf eins og krakkar. Ég man
t. d. einu sinni er Albert Einstein var
að útskýra afstæðiskenninguna sína
með hníf, gaffli og disk á borðstofu-
borðinu hjá okkur. Hann hélt því
fram að hún væri ofur einföld. Til
að sanna þetta notaði hann borðrönd-
ina sem útmörk rúmsins, diskinn sem
jörð, sól eða sólkerfið — ég man ekki
hvert — og sýndi svo fjórðu víðátt-
una með hnífaparinu. Ég var svo
lotningarfull að ég spurði ekki neinna
spurninga en liorfði eingöngu á
hvernig Douglas og Cliarlie lögðu sig
i lima til að skilja.
ALLTAF BARN.
Árið 1921 lék ég það krakkahlut-
verkið, sem ég hefi haft mestan' lieið-
ur af, 28 ára gömul. Það var „Little
Lord Fauntleroy“. í þeirri mynd var
ég líka móðir litla lávarðarins. Nú
á dögum er bragðaljósmyndun og tví-
tekning ekkert nýmæli, en þá var slíkt
spennandi ævintýr. Fólk varð tiissa
á að ég sýndist 22 sentimetrum stærri,
sem móðirin, en ég var sem strákur-
inn. Þriðjungur hæðarmunarins staf-
aði af ósýnilegri hækkun, sem ég stóð
á, er Litli Lord var við hliðina á
mér. Hann var á sérstaklega gerðum
skóm.
Ég hélt áfram að leika krakkahlut-
verk en fór að verða hrædd um að
ég strandaði i þessum hlutverkum.
Ég iðraðist eftir að liafa látið fólkið
dáleiða mig til að verða Htil telpa
áfram, og staðna í þessum hlutverk-
um. Stundum klæjaði mig i fingurna
eftir því að þrifa skæri og klippa af
mér hrukkulokkana, sem liengu niður
á axlir á mér. Mig langaði til að gera
uppreisn, og þessi löngun varð til
þess að árið 1922 gerði ég dálítið,
sem hefði getað haft leið áhrif á
gengi mitt. Ég las bók, sem hét
„Dorothy Vernon of Haddon Hall“,
og afréð að Dorothy skyldi ekki að-
eins verða næsta lilutverkið anitt held-
ur alger aðskilnaður við krakkalilut-
verkin. Ég gat ekki hugsað mér betra
hlutverk til að sýna, að ég væri orðin
lullþroska kona.
Óhappið byrjaði með því að ég
fékk Ernst Lubitscli frá Þýskalandi
til að setja myndina á svið. Orðróm-
urinn um atorku hans og frumleik
hafði borist um allan heim. Lubitsch
hafði lesið handritið í Þýskalandi og
fallist á að sjá um kvikmyndina. En
þegar hann kom til Hollywood liafði
lionum einhverra hluta vegna snúist
hugur.
Svo að mér var nauðugur einn
kostur að leggja „Dorothy Vernon“ á
hilluna um sinn. Snillingurinn Lub-
itsch gekk atvinnulaus í Hollywood.
Við lögðum okkur i bleyti og úrslitin
urðu þau að við tókum „Rositu“ —
lélegustu myndina, sem ég liefi
leikið í.
Þetta varð fyrsta refsingin sem ég
varð að þola fyrir það að ég vildi
vera uppkomin stúlka á léreftinu. En
ég hafði ekki látið mér segjast samt.
Ég afréð að leika „Dorotliy Vernon".
Blöðin tóku myndinni ekki sem verst,
og margir sögðu að lnin væri ágæt.
Hún kostaði heila milljón. En eitt
sá ég best nú: fólkið vildi ekki hafa
mig öðru vísi en stelpu á gelgjuskeiði.
ÞEGAR ÁTTI AÐ STELA MÉR.
Ég átti frídag og var heima í Pick-
fair. Þá hringdi Douglas hátiðlega til
mín og spurði hvernig mér liði.
— Þetta er alvarlegt mál, sagði
hann. — Hvar í húsinu ertu núna?
spurði hann svo.
— Ég er á ganginum, á efri hæð-
inni.
— Einmitt það. Taktu nú vel eftir.
Sendu eftir brytanum og garðyrkju-
manninum og segðu þeim að þeir
nregi ekki vikja frá húsinu. Og farðu
strax inn í herbergið þitt og aflæstu.
— Já, en 'hvað er eiginlega á
seyði ...
— Ég get ekki skýrt það fyrir þér
núna. En ég fer héðan af kvikmynda-
stöðinni undir eins og kem bcint
heim. Gerðu nú cins og ég hefi
sagt . . .
Ég heyrði á röddinni í Douglas að
eitthvað alvarlegt var á ferðinni.
Samt var forvitnin í mér rikari en
hræðslan, þegar hann kom heim
kortéri siðar. Lögreglustjórinn var
með honum. Og þá varð ég hrædd.
— Mary, sagði Douglas, — lögregl-
an hefir komist á snoðir um ráðagerð
um að stela þér, og hafa þig sem gisl.
Þetta var svo óeðlilegt — alveg
eins og það væri tekið úr þriðja
flokks Hollywood-kvikmynd. Svo
sagði lögreglustjórinn, að ég hefði
verið valin til að verða fyrsta fórnar-
lambið af fimm. Hitt voru Jackie
Coogan, sonarsonur riks bankaeig-
anda í Los Angeles, sonarsonur oliu-
kóngs nokkurs og lolcs Pola Negri.
— Hvers vegna handtakið þið ekki
bófana? spurði ég.
Lögreglustjórinn sagði mér að hann
hefði náð í einn bófann af fjórum,
og að hann starfaði nú fyrir lögregl-
una og ætlaði að ginna hina í greipar
hennar. Beinar sannanir væru ekki
fyrir hendi og lögreglan hefði gát á
mönnunum, ef ske kynni að þeir
gerðu eitt'hvað illt af sér. Þeir hitt-
ust og lögðu á ráðin í gistihúsi í
hófahverfinu í Los Angeles, og lög-
reglan hafði leigt herbergið við 'hlið-
ina á fundarherbergi þeirra.
— Við getum ekki fangelsað þá fyrr
en þeir hafast eitthvað illt að, frú
Pickford, sagði lögreglustjórinn. —
Og yðar hlutvcrk er í þvi fólgið að
láta eins og þér eigið yður ekki neins
ills von. Farið til kvikmyndastöðvar-
innar og frá, eins og þér eruð vön.
Gerið allt til þess að bófarnir fái
ekki neinn grun um, að þeir séu
skyggðir. Undir eins og þeir gera
eitthvað, verðum við til taks og gríp-
um þá.
Ég var í þann veginn að svara að
ég væri reiðubúin til samvinnu við
lögregluna þegar Douglas greip fram
í: — Ég heimta að Mary fái lífvörð!
— En það fælir bráðina frá, ef hún
hefir vörð um sig!
Úrslitin urðu þau, að ég fékk líf-
vörð á kvikmyndastöðinni en ekki
annars staðar.
Biðin reyndi talsvert á taugarnar.
Hvenær mundu bófarnir gera atlög-
una, og hvernig færi þá? Ég var ekki
cin nokkra sekúndu allan þcnnan
tíma. Á hverjum degi i hálfan mánuð
komu þjófarnir og lögðu bílnum sín-
um skammt frá kvikmyndastöðinni.
Ég fór oftast þangað i litlum
tveggja manna Rolls Royce. 'Þegar við
fórum heim á kvöldin var það 'hlut-
verk mitt að sjá um að lögreglan
missti ekki sambandið við okkur. Hún
ók alltaf á eftir okkur til Pickford
— og í nýjum vagni í hvert skipti.
Svo lauk þessu alveg óvænt eitt
Framhald á bls. 7.