Fálkinn - 11.01.1957, Blaðsíða 10

10
FÁLKINN

BANQjST HLUMPUR
Myndasaga fyrir börn
39.
— Sæl og blessuð aftur, vinir mínir og — Mér finnst við ættum að hrópa húrra fyr- — Æ, afsakið þið — ég hélt að þið væruð
áhorfendur. Jæja, nú get ég haldið áfram þess- ir honum Bangsa Klump og þakka honum búnir, en nú sé ég að þið ætlið að sýna auka-
ari glæsilegu sýningu. fyrir skemmtunina. — Hann lengi lifi! númer.
— Við erum ekki færir um að leika trúða, — Hann Froskmaður segist hafa bjargað — Vertu sæll, Froskmann og þakka þér góða
Klumpur, við erum bara sjómenn. Við verð- heimsins fegurstu froskfrú, og nú ætla þau vináttu. — Þetta hlýtur að vera fullkomin ást,
um að reyna að fá upplýsingar um þennan að horfa á sýninguna til æviloka. — sjáðu hve sæl þau eru!
Norðurpól!
— Heyrðu Skeggur, kú hefir verið á Sel- — Nei, svona grís hefi ég aldrei séð fyrr, — Fyrirgefðu að ég spyr, vinur, hvers konar
vogsbanka og víðar um heim. Geturðu sagt ekki einu sinni í dýragarðinum. grís er þetta? — Grís? Það er engin grís. Það
mér hvers konar grís kemur þarna? er hún mamma og pabbi.
I-Iann sá vin sinn, sem liann skuld-
aði 100 krónur, koma á móti sér, og
engin leið að komast undan honum.
Þess vegna gekk hann rakleitt að
honum og sagði:
„Ég man ósköp vel, að ég skulda
])ér 100 krónur og afsökun. Það er
best að ég borgi þér afsökunina
núna.“ ~ ~ ~ ~
Skoti nokkur vildi safna sér aur-
um til að nota í sumarleyfið, og datt
í hug það góða ráð, að stinga einu
])enny í sparibaukinn í livert skipti
sem hann kyssti konuna sína. Þetta
gerði hann reglulega þangað til sum-
arleyfið kom. Þá opnaði hann bauk-
inn — og úr honum komu ekki aðeins
pence heldur sexpencar, shillingar og
hálfkrónur. Maðurinn varð steinhissa
á þessu og spurði konuna hvernig
mundi geta staðið á þessu.
— Skilurðu það ekki, Jaclc, svar-
aði luin, — það eru ekki allir jafn
naumir og þú ert!
Þegnr ^arinn heimsótti Rossini
— Heyrðu, Pétur, hve gömul er
hún systir þín?
— Hún sagði mér að hún væri
ekki nema tuttugu.
— Já,1 það kemur af þvi að hún
lærði ekki að telja fyrr en hún var
orðin fimm ára.
— Sérðu, það varð ódýrara að vera
í samlögum við nágrannann.
Þið hafið sjálfsagt heyrt Rossini
nefndan, því að stundum eru leikin
lög eftir hann í útvarpinu. Hann bjó
m. a. til „Rakarinn í Sevilla". Rossini
var mjög værukær alla sína ævi og
samdi oft tónsmíðar sínar í rúminu.
Einu sinni missti liann nótnablað með
lagi, sem Iiann hafði nærri því lokið
við. Það feyktist inn undir rúmið,
en Rossini nennti ekki að fara fram
úr til að ná í það. Hann samdi nýtt
lag i staðinn.
Og þegar liann fór á fætur var hann
mjög hispurslaus um klæðaljurð sinn.
Það kom sér stundum illa. Einu sinni
hafði hann lileypt sér i brækurnar og
sett upp götuga inniskó og settist svo
við hljóðfærið án þess að hneppa
axlaböndunum. Allt í einu var drepið
á dyrnar og inn kom liðsforingi í
glitrandi einkennisbúningi. „Hans há-
tign Rússakeisari óskar að hitta hið
fræga tónskáld!" sagði liðsforinginn.
Og svo kom zarinn inn og Rossini
stóð upp til að heilsa, — en þá duttu
buxurnar niður um hann!
t