Fálkinn - 11.01.1957, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
16.
.ÓLÍKAR £y$TUR'
★ ★ Spennandi framhaldssaga ★ ★
Hún hristi höfuðið. — Þetta var allt unn-
ið fyrir gýg. Honum leið vel með starfið,
sem hann hafði stundað, en eitthvað rak
hann hingað, og nú er öllu lokið. Ég vildi
óska .. . Hún þagði.
— Hvers vildir þú óska? spurði hann stutt.
— Það skiptir ekki máli. Það er orðið um
seinan.
— Þú ert örlagatrúar. Það er aldrei of
seint. Röddin var hárbeitt. — Hann var alls
ekki nákominn þér. Svona harmsögur ger-
ast í lífi hverrar einustu manneskju, og mað-
ur verður aðeins að reyna að láta fyrnast
yfir þær. Ég vorkenni þessum unga manni,
en ef hann hefði verið stöðugur í rásinni
mundi hann annað hvort hafa loðað áfram
við starf sitt i Englandi og ekki hirt um að
fara til Afríku — eða hann hefði haldið sig
í námunda við konuna sem hann elskaði,
þangað til allt jafnaðist milli þeirra.
— Hann varð að halda samninginn, sem
hann hafði gert.
— Það eru margs konar úrræði til í slík-
um málum. Honum hefði verið innan handar
að losna við samninginn.
— Hvað mundir þú hafa gert? spurði hún
mjóróma.
Hann svaraði stutt: — I fyrsta lagi hefði
ég aldrei lent í þess konar öngþveiti. Hjá mér
er ekkert til milli þess að elska — og elska
ekki. Hann færði sig nær. — Við skulum
aka eitthvað.
Hún andæfði því ekki. Hún vissi að hún
var gljáandi á nefinu og að hárið var úfið
og gljálaust, en hún hirti ekki um það. Það
virtist bersýnilegt að hann hafði ætlað sér
að verða henni góður stóribróðir, og hún
hafði ekki mátt til að spyrna á móti því.
„ÞÚ ERT VÆNN, FERNANDO.“
Þau óku inn í skóginn og hún fann að
henni fór að verða rórra. Það var raunalegt
að hugsa til Martins, en heimska að láta sorg-
ina yfirbuga sig, út af fráfalli manns, sem
hún hafði varla þekkt.
Fernando var vænn — á sinn kynlega hátt.
Hann sagði henni að Amanzi Mineral Co.
mundi skila af sér góðum og öruggum tekj-
um og að faðir hennar gæti orðið deildar-
stjóri í félaginu ef hann óskaði þess. Þeir
höfðu leigt sér skrifstofuhúsnæði til bráða-
birgða í bankanum í Buenda, en von bráðar
yrði ekki komist hjá að reisa nýtt hús fyrir
skrifstofurnar.
— Amanzi Mineral Co. verður ekki komið
í fullan blóma þegar ég hefi lokið starfi minu
við orkuverið í Kalindi, sagði hann.
— Hefir þú hugsað þér að verða fram-
kvæmdastj óri félagsins ?
— Nei, ekki held ég það. Við faðir þinn
seljum líklega félaginu jörðina, og hann getur
ráðið því hvort hann starfar fyrir félagið eða
verður óvirkur hluthafi, sem kallað er. Ég
hefi engan tíma til að skipta mér af því, og
vil helst ekki banda mig við Amanzi.
— Þú talar eins og þú iðrist eftir að hafa
fundið þetta beryllium og kynnst Norton-
fjölskyldunni.
Hann varp öndinni. — Ég iðrast aldrei.
Beryllium er verðmætt efni fyrir nýlenduna
og Stóra-Bretland. Einhver varð að finna það.
Hvað Norton-fjölskylduna snertir ... Hann
brosti beiskjulega — ... þá verð ég að játa,
að það hefir verið blendin ánægja að kynn-
ast þér! En hann faðir þinn er viðfelldinn
maður.
— Virginia líka, geri ég ráð fyrir.
Hann svaraði eftir stutta þögn: — Ég er
í nokkrum vafa um Virginiu. Hún er svo fal-
leg og örugg um sjálfa sig, að stundum hlýtur
maður að efast um hvort hún sé ekta, undir
niðri.
Lesley þagði. Hún skildi hvernig honum
leið. Hann vildi eiga Virginiu og hann vissi
að hann gat fengið hana, en hann hikaði við
að binda sig konu, sem hann vissi ekki hvort
hann mátti treysta.
— Og þú, Lesley, hélt hann áfram. — Þú
ert kannske ekki eins falleg, líkamlega séð,
en þú ert vafalaust ekta. Og þú ert líka ertn-
asta manneskjan, sem ég hefi nokkurn tíma
kynnst.
Eftir að hann hafði sagt þetta sneyddu þau
hjá því að tala um persónuleg málefni. Ferð-
in tók réttan klukkutíma og þegar hann ók
henni heim vildi hann ekki koma inn.
— Ég hefi gert það sem ég þurfti að gera,
sagði hann. — Ég kom með slæmar fréttir
og hefi gert mitt besta til að hjálpa þér. Þú
verður að skilja að það er þýðingarlaust að
syrgja.
Hún sagði umhugsunarlaust: — Þú ert
vænn, Fernando. Vænni en ég á skilið. Hvem-
ig stendur á því, að við skulum alltaf þurfa
að rífast?
— Það byrjaði áður en þú kynntist mér,
sagði hann kuldalega. — Ég skrifaði og
bauðst til að kaupa Amanzi og þú sást nafn-
ið mitt undir bréfinu og reiddist af því að
það var ekki enskt nafn. Þú hafðir andúð
á mér í fyrsta sinn sem þú sást mig.
— En mér hefir stundum fallið vel við þig.
— Já, ég veit það. En ekki upp á síðkastið.
Ég lít inn á morgun og vona að þú viljir koma
í miðdegisverð til mín á laugardaginn, með
föður þinum og systur.
Þegar Lesley kom inn sat faðir hennar í
stofunni. Hann brosti vingjarnlega til hennar
og ýtti fram stól handa henni.
— Ég hefi sagt Salomon að koma með te.
Þú þarft ekki að hugsa um það. Var það
Fernando sem þú varst með?
— Já, hann bauð mér að aka út með sér.
— Mér sýnist þú miklu hressari núna,
væna mín. Fernando er afbragðs maður,
finnst þér það ekki? Sagði hann þér frá
beryllsteinunum.
— Beryllsteinunum?
— Hann hefir safnað nokkrum molum,
sem hann ætlar að láta slípa og gera festi úr.
— Er það Virginia, sem á að fá festi?
spurði hún rólega.
— Ég veit ekki. Virginia sagðist vilja eiga
hana, en þá hló hann og yppti öxlum.
— Hvenær var það?
— I gær, heima hjá honum. Við Virginia
ókum framhjá húsinu hans og þá kallaði
hann til okkar til að sýna okkur steinana.
Mér fannst ekkert merkilegt að sjá þá, en
Fernando sagði að þeir gerbreyttust við
slípunina.
VIRGINIA FRÉTTIR UM MARTIN.
Virginia kom svo seint heim að Lesley gafst
ekki tækifæri til að segja henni sorgarfrétt-
ina þá um kvöldið. Daginn eftir svaf hún lengi
fram eftir, og þegar hún kom inn í stofuna,
var Neville Madison kominn í heimsókn.
— Þú lítur bragglegar út Lesley, en þarna
um kvöldið, sagði hann og kveikti i vindlingi.
— Hefirðu afráðið nokkuð um framtíðina?
Þegar Amanzi Mineral Co kemst á laggirnar
færðu líklega ríflegar tekjur. Hvað ætlarðu
að gera við þær?
— Hver veit nema þeir þurfi skrifstofu-
stúlku. Virginia gæti hugsað um pabba.
— Virginia, já. Hann brosti neyðarlega. —
Hve lengi skyldi hún geta þolað að vera
hérna? Það er ómögulegt að átta sig á henni.
En ég hugsa að þér hafi orðið ljóst fyrir
löngu, að það var rétt af mér að aðvara þig.
Hún þarf strangt taumhald, en ég þori að
veðja um að sá maður er ekki til, sem gæti
stjórnað henni.
— Þú mundir geta það, sagði Lesley.
Hann hristi höfuðið. — Hún ber enga virð-
ingu fyrir mér. Ég mundi ekki reyna að
koma tauti við hana.
— Hvað er það, sem þú mundir ekki
reyna? heyrðist sagt í dyrunum með smeðju-
legri rödd. Virginia var að koma út á sval-
irnar.
— Við vorum að tala um þig, engillinn
minn, sagði Neville letilega. — Ég sagði við
hana systur þína, að ég vildi nauðugur standa
í sporum mannsins, sem giftist þér.
— Hvers vegna dettur þér í hug, að ég
vildi giftast þér?
— Ég á ríka ættingja, sagði hann. — Hver
veit nema ég erfi ...
— Ef þig langar til að dylgja um . ..
Hann tók fram í fyrir henni hlæjandi. —
Ég hitti beint í mark — var það ekki?
Þau héldu áfram að skattyrðast og Lesley
hlustaði á með hálfu eyra. Loks hafði Nev-
ille fengið nóg af svo góðu. Hann stóð upp,
kvaddi og hvarf niður þrepin.
Lesley reyndi að taka í sig kjark undir
samtalið, sem nú var fyrir hendi. En það
var líkast og orðin sætu föst í hálsinum á
henni.
Loksins sagði hún með varfærni: — Virgi-
nia ... Martin Boland er dáinn.
Virginia hvítnaði í framan. Hún laut fram