Fálkinn - 11.01.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
og spurði hvíslandi: — Hvað ... hvað varstu
að segja?
Lesley reyndi að segja henni nánari atvik
að öllu, eins varlega og hún gat.
— Það var ekki mér að kenna, hvíslaði
Virginia. — Heldur þú . . . að hann hafi gert
þetta viljandi?
— Nei, þú mátt ekki láta þér detta það
í hug, svaraði Lesley um hæl. — Hann var
ekki þannig gerður, að hann léti sér detta
i hug að fremja sjálfsmorð.
— Ég ætlaði að skrifa honum og segja hon-
um að ailt yrði að vera búið milli okkar, en
ég fékk ekki tækifæri til þess.
— Það getur ekki hugsast að þér hafi þótt
vænt um hann meðan þú varst í Englandi?
Virginia beit á vörina. — Mér féll vel við
hann. Ég hefi aldrei elskað nokkurn mann
fyrr en ég kynntist Fernando.
Lesley varp öndinni. Hún spurði rólega: —
Þú elskar Fernando hans sjálfs vegna? Það
eru ekki peningarnir eða fjarræna útlitið,
sem heillar þig?
Virginia, sagði Lesley, — þú mátt ekki
særa hann á sama hátt og þú særðir Martin.
Fernando mundi ekki taka því eins.
— Það er ekki mér að kenna að Martin
er dáinn, sagði Virginia lágt. — Þetta er það
hræðilegasta, sem komið hefir fyrir mig.
Hún hné niður á stólinn og tók báðum
höndum fyrir andlitið. Lesley horfði á syst-
ur sína, og enn varð hún gagntekin af sömu
gömlu, barnslegu ástinni til Virginiu. Henni
hafði skjátlast. Virginia átti tilfinningar.
— Ég skal ná í bolla af kaffi, sagði Lesley
og flýtti sér fram í eldhúsið.
Virginia var föl og hljóð það sem eftir var
dagsins, og þegar Fernando kom i heimsókn
gerði hún enga tilraun til að verða ein með
honum, eins og venjulega. Hann var á hraðri
ferð og sagðist ætla að minna þær á að koma
og borða miðdegisverð hjá sér daginn eftir.
Morguninn eftir fékk Lesley systur sína
til að verða samferða til Buenda. Hún keypti
sér nýtt rúm, því að Neville hafði mælst til
þess að fá rúmið sitt aftur, og Virginia stakk
upp á þvi, að hún keypti sér efni í nýjan
kjól líka. Það var líkast og dauði Martins
hefði fært systurnar nær hvor annarri, og
eins og þær hefðu einsett sér báðar, að tala
sem minnst um sorgaratburðinn.
En í miðdegisverðum hjá Fernando lá
Lesley við að bugast. Hann var varfærinn
og alúðlegur við hana, strauk um skrámótta
lófana á henni og sagði: — Það var sorglegt
að svona mikið skyldi mæða á þér í einu.
Auðvitað hafði hann Martin í huga, og var
að reyna að hugga hana.
Hún tók eftir að framkoma hans gagnvart
ynd
Hvar er tollvörðurinn?
Virginiu var önnur en áður. Sorgin út af
Martin hafði valdið hita í augnaráði hennar,
hlýju sem var beinlínis töfrandi, og Fernando
hafði ekki augun af henni. Martin Boland
hafði — með dauða sínum — komið því til
leiðar, sem hann lifandi mundi hafa gert allt
til að forðast.
FERNANDO í FERÐ.
Lesley afréð, undir eins og hendurnar á
henni voru orðnar nokkurn veginn jafngóðar,
að byrja að gera svolítinn garð við húsið. Hún
náði í svartan pilt, sem í fyrstu þóttist kunna
allt til garðyrkju, en áður en lauk játaði hann
að hann kynni ekkert til slikra hluta, en væri
fús til að læra þá. Hann hjálpaði Lesley við
að reyta illgresi og pæla tvö kringlótt blóma-
beð á flötinni fyrir framan húsið.
Dagarnir liðu jafnt og rólega. Virginia var
enn hægfara og hélt sig mikið heima. Á
kvöldin spiluðu þær við föður sinn eða hvert
sat með sína bók og hlustaði á útvarpið.
Einn daginn kom Fernando í heimsókn til
að segja þeim að hann ætlaði í ferðalag.
Hann kom ekki fyrr en eftir að þau höfðu
borðað miðdegisverð. Erindið var að spyrja,
hvort hann ætti ekki að kaupa neitt fyrir
þau í Suður-Afríku.
— Þeir biðja mig um að koma og líta á
áætlanir, sem þeir eru í vandræðum með,
og ég verð að eyða viku í það. Ég vona að
það verði ekki lengri tími, svo að ég geti
haldið Neville kveðjusamsæti. Hann á að
fara til Englands. Leyfið hans er útrunnið.
Fernando leit ertnislega til Lesley. — Ég
hefi hugsað mér að biðja þig um að gera
mér greiða. Ef ég skyldi ekki koma heim aftur
fyrr en á síðustu stundu, langar mig til að
biðja þig um að hjálpa húsbóndanum minum
að undirbúa veisluna.
— Það er ekki víst að ég geti hagað því
þannig að þú gerir þig ánægðan með það,
svaraði hún.
— Það gerir ekkert til. Ekki nema gott að
hafa svolitla tilbreytingu.
— Farðu nú varlega, sagði Virginia. —
Lesley er ekki eins vel kunnandi og þú heldur.
— Kannske þú viljir hjálpa henni? Mér
þykir gott að fá sem mesta hjálp.
— Hvenær ætlarðu að fara?
— I fyrramálið. Og þetta samkvæmi á
að verða eftir rétta viku. Eruð þið vissar um,
að ég eigi ekki að kaupa neitt fyrir ykkur?
Lesley fannst líkast og honum þætti gaman
að komast á burt — gaman að losna við
Kalindi um stund. Þegar hann kvaddi fylgdi
hún honum niður að bílnum. Hún stóð við
hliðina á honum og sagði hikandi:
— Fernando, það lítur út fyrir rigningu.
Þú . . . þú verður að aka varlega yfir fjallið.
Hann horfði á hana og sagði rólega: —
Það er hættulaust að aka veg, sem maður
þekkir, og reyndar er ekki gaman að því
heldur. Og svo bætti hann við, fljótmæltur:
— Þú hefir náð þér eftir mestu sorgina? Það
er kannske auðvelt þegar maður er jafn ung-
ur og þú ert. Þú gróðursetur blóm, vætir
þau með tárum, og svo er það búið. Þú hefir
kannske hvorki orðið eldri né hyggnari. En
hver veit — kannske næsta ástarsagan þín
verði enn átakanlegri.
— Þú talar eins og þú vonir að hún verði
það. Það stoðar ekkert að segja þér, að ég
var alls ekki ástfangin af Martin Boland.
Fernando yppti öxlum. — Þú þarft ekki
að gera neina játningu fyrir mér, pequena.
Maður þarf ekki að vera skriftafaðir þinn
til að sjá, að þú hefir aldrei elskað nokkurn
mann alvarlega. .
Hún svaraði reið: — Þér skjátlast! Og svo
flýtti hún sér að bæta við, því að hún ótt-
aðist að hún hefði komið upp um sig: — Ég
er tuttugu og eins árs, þú skalt muna það!
— Jæja, þá skjátlast mér. Röddin var
hörð og glampi í dökkum augunum. — Ég
skil að hjartað í þér er á sífelldu ferðalagi.
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastraeti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv,-
stjóri: Svavar Hjaltested. — Póstbox 1411.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Adamson féll í
liendur ræningja.
Copyright P. I. B. Box 6 Copenhagen