Fálkinn - 11.01.1957, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
Öm'unsngn
Jólosveinninn og töfrnspegillinn
Framhald úr síðasta blaði.
inn svo stór að hann rakst upp í
blöðruna, og tærnar á henni settu
gat á botninn á körfunni.
Blaðran lækkaði og lækkaði og
börnin lokuðu augunum og biðu eftir
árekstrinum. Og svo lentu þau allt
i einu — i snjóskafli!
Belinda varð fyrri til að koma fyr-
ir sig fótunum. — Mér finnst ég vera
þung á mér, eins og fill, sagði liún.
— Ég líka, sagði Tommi. — Og ég
er svo skelfing svangur.
— Kannske jólasveinninn eigi eitt-
hvað gott handa okkur, sagði Belinda.
PÉTUR PUKRAItl.
Þau dustuðu snjóinn af fötunum
sinum og lilupu og stefndu á næsta
ijós. Það er oft svo í Jólasveinalandi
að fólkið verður að vinna dag og nótt,
til þess að afgreiða pantanir, því að
sum börn eru svo sein á sér með
óskalistana sína. Og sum breyta list-
unum. Sum skrifa þá á sumrin og
óska sér þá að eignast fótbolta eða
baðföt, en svo þegar kemur fram á
jólaföstu finnst þeim hyggilegra að
óska sér skíða eða skauta.
En þetta hcfir mikla yfirvinnu i
för með sér, og einmitt í nótt sat
Jólasveinki við skrifborðið sitt og
var að merlcja við óskalista. Pétur
pukrari, elsti dvergurinn í Jóla-
sveinalandi, var á sífelldum þönum
með mörg spjöld í hendinni.
Það eru margs konar spil, sem
börnin hafa gaman að, eins og þið
vitið og ])essa stundina var Pukrari
að raða spjöldunum og leggja þau i
réttar umbúðir. Svona liélt hann
áfram og leit til hægri og vinstri sitt
á hvað ,og var að jagast við Jóla-
sveinka, og raðaði Svartapétursspil-
unum innan við þröskuldinn, annarri
tegund undir sófann og þeirri þriðju
upp i hillu. Loks liafði hann lokið
við að raða öllum spilunum.
— Þetta er versta stritið sem ég
liefi lent í, stundi Pukrari og rétti úr
sér. — Iin mig skyldi ekki furða þó
að ...
í sömu svifum var barið á dyrnar.
— Kom inn! svaraði Jólasveinki
án þess að líta upp.
Dyrnar opnuðust, norðangustinn
lagði inn i húsið og öll spilin hans
Pukrara þeyttust um stofuna eins og
fjaðrafok.
— Æ, sagði Belinda lirædd. Það
var hún sem hafði oj>nað dyrnar. —
Skclfing þykir mér þetta leiðinlegt.
— Leiðinlegt og leiðinlegt. Pukrari
hoppaði af bræði. — Hypjaðu þig úl
undir eins, og láttu mig ekki sjá þig
framar!
Belinda varð svo lirædd að hún
greip í liöndina á Toniina og flúði.
— Skammastu þín! kallaði Jóla-
sveinki til Pukrara. — Hlauptu strax
á eftir börnunum og bjóddu þeim að
koma inn.
— Mér dettur það ekki i hug, sagði
dvergurinn. — Sjáðu hvað þau hafa
gert við spilin min!
— Hugsaðu ekki um það, sagði
Jólasveinki. — Það var mér að kenna.
Ég sagði þeim að koma inn. Flýttu
þér nú — annars drepast þau úr
kulda.
Pukrari silaðist til dyra, opnaði og
kallaði út: — Komið þið þá, béaðir
angarnir ykkar!
— Veslings börnin, sagði Jóla-
sveinki þegar Tommi og Belinda komu
inn i stofuna og skimuðu hrædd
kringum sig.
— Látið þið sem þið sjáið liann
ekki, sagði Jólasveinki og benti á
Pukrara. — Hann er ekki eins vond-
ur og hann sýnist. Eiginlega er hann
allra besta skinn, greyið að tarna.
— Æ, mér sýnist hann vera eins
vondur og hann Jeremías níski, sagði
Belinda.
— Hver er þessi Jeremías níski?
urraði Pétur pukrari.
— Það er hann pabbi minn, svar-
aði Tommi.
— Hann er hræðilegur maður,
sagði Belinda. — Ilann heldur aldrei
upp á jólin og þó er hann rikasti
maðurinn í borginni.
Jólasveinki settist við hlóðirnar og
setti börnin á hnén á sér. — Segið
þið mér eitt'hvað frá honum Jeremí-
asi níska, sagði hann. — Er það út
af lionum, sem þið komúð liingað?
En livað það var golt að sitja á
hnjánum á Jólasveinka. Tommi var
hrifinn og Belindu fannst alveg eins
og hún væri hjá pabba sínum. Þau
sögðu honum alla söguna. Um Pabba,
sem var jólasveinn i stóru verslun-
inni, hvernig Belinda og Tommi hefðu
kynnst, um Jeremías níska, sem var
svo slæmur og um Tomma, sem vissi
ekki hvað jól voru.
— Það var þess vegna sem ég fór
með hann til Pabba, sagði Belinda.
— En hann pabbi minn liélt að
mér hefði verið stolið og lét setja
hann pabba licnnar í fangelsi, sagði
Tommi. — En nú er ég strokinn fyr-
ir fullt og allt og kem aldrei aftur
nema hann biðji liann pabba 'hennar
Belindu fyrirgefningar.
Jólasveinki varð hugsi. Hann sagði
ekki orð. Þá opnuðust dyrnar og kon-
an lians kom inn með stóra öskju.
Hún var vafin inn í jólapappir og
gullband utan um hana.
— Hérna er gjöf til þín, sagði hún
við manninn sinn. — Ég fann hana
út á þröskuldinum. Svo kom hún auga
á börnin. — Nei, hvað er nú þetta?
sagði hún. — Voruð það þið, sem
komuð með gjöfina?
Jólasveinki sagði konunni sinni
hvers vegna börnin væru komin. Og
hún flýtti sér fram í eldhús til að
finna eitthvað gott handa þeim.
Jólasveinki las spjaldið, sem var
fest við öskjuna:
„Til Jólasveinka með ósk um gleði-
leg jól. Synir Golíats.“
— Nú er ég hissa! sagði Pukrari
og sló á lærið. — Ef ég man rétt þá
voru synir Goliats litlir vinir þínir.
— Hverjir eru synir Goliats? spurði
Belinda.
— Það eru risarnir, svaraði Pukr-
ari. — Þeir eru mestu hrottar, en nú
er svo að sjá sem þeir séu gæfir eins
og lömb.
— Hvernig skyldi standa á þessu?
sagði Jólasveinki.
— Ekki kemur það mér við, sagði
Pukrari.
— En mér kemur það við, sagði
Jólasveinki. — Ef við fáum að vita
hvers vegna risarnir eru orðnir vin-
veittir okkur, getum við kannske kom-
ist að hvernig við eigum að lækna
Jeremías níska.
GÓÐU RISARNIR.
Synir Golíats eiga lieima i virki í
Snælandi, langt fyrir norðan Jóla-
sveinaland. Öldum saman hafa allir
nágrannar þeirra verið hræddir við
þessa risa, sem voru svo trylltir og
mikil fúlmenni, að þeir voru alltaf
að gera eillhvað illt af sér. Og svo
cru þeir líka ótrúlega ljótir — svo
Ijótir að það er mesta furða að þeir
skuli ekki verða brjálaðir ])egar þeir
líta liver á annari.
Þetta sagði Jólasveinki Belindu og
Tomma. — En nú, sagði hann —
hefir eitthvað merkilegt komið fyrir.
Þeir cru orðnir eins og nýir menn!
1 staðinn fyrir að berjast og rifast
senda i])eir nágrönnum sínum gjafir,
og þeir eru orðnir svo viðluinnan-
legir að það er blátt áfram ótrúlegt.
— Ó, nú skil ég! hrópaði Belinda.
— Ef við fáum að vita hvers vegna
risarnir eru orðnir svona góðir, get-
um við líklega fundið ráð til að lækna
hann Jeremías níska. Og þá sleppir
liann lionum pabba úr fangelsinu og
lætur hann Tomma fá jólatré. Belinda
varð svo áköf að hún réð sér ekki.
Þegar þau höfðu ekið lieila nótt og
hálfan dag sáu þau skyggja undir höll
Golíatssona ...
— Getum við ekki fengið að fara til
Snælands núna strax?
En þá sagði konan hans Jóla-
sveinka: — Nei, ég sleppi ykkur ekki
héðan fyrr en þið hafið fengið eitt-
hvað að borða. Og svo fór 'liún fram
í eldhús og kom aftur með stórt fat,
kúfað af alls konar góðgæti, og setti
það á borðið. Þarna var smurt brauð
og hangikjöt, pönnukökur, vöfflur,
saft og vatn, mjólk og rjómaís. Besti
rjómaísinn í lieimi er búinn til í
Jólasveinalandi.
Og börnin voru glorhungruð, þau
höfðu ekki smakkað mat lengi. Og
áður en lauk var fatið tómt.
TÖFRABRÖGÐ JÓLASVEINKA.
Þegar þau höfðu þakkað fyrir mat-
inn sagði Jólasveinki: — Farðu og
r.áðu í sleðann, Pukrari!
Dvergurinn staulaðist út urrandi.
Honum leist illa á það, sem Jóla-
sveinki ætlaðist fyrir.
Svo fóru börnin í kápurnar sinar
og Jólasveinki vafði að sér rauða
frakkann sinn með 'hvítu skinnlegg-
ingunum.
— Komið þið, sagði hann. — Við
skulum atliuga málið.
Belinda og Tommi voru svo for-
vitin að þau gátu ekkert sagt. Að
hugsa sér — að fá að aka í sleða
Jólasveinka, með hreiridýri fyrir! En
þau urðu fyrir vonbrigðum þegar
þau komu út. Þar stóð Pukrari lijá
venjulegum sleða, og ekkert hreindýr.
— Hver á að draga sleðann? spurði
Belinda.
— Það þarf ekki að draga hann,
sagði Jólasveinki. Nú skuluð þið sjá.
Svo setti hann börnin á sleðann, en
í sömu svifum kom Bobbi boltahattur
hlaupandi.
— Jólasveinki! Jólasveinki! liróp-
aði liann. — Við verðum að mála alla
boltana.
Jólasveinki lcunni ekki við þetta.
— Getur það ekki biðið þangað* til á
ruorgun? sagði hann.
— Nei-nei-nei, sagði Bobbi. — Á
morgun eigum við að setja stálfjaðr-
irnar í barnabilana. Við vcrðum að
r.ióla boltana núna.
Jólasveinki varð vandræðalegur og
leit á Belindu og Tonnna.
— Geturðu ekki farið, Jólasveinki?
spurði Belinda.
— Við getum farið ein, sagði
Tomrni. Það er alveg óhætt.
— Það lield ég nú líka, sagði Jóla-
sveinki — en fyrst verð ég að trúa
ykkur fyrir töfrabrögðunum mínum
tveimur. Hvernig þið eigið að láta
sieðann aka þangað sem þið viljið
Framhald í næata blaOi.