Fálkinn - 10.05.1957, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
TINO HITTIR MIKE.
Tino tók báðum höndum i kaðal-
stigann og fór að lesa sig upp til
mannsins undir hvelfingunni.
En nú hafði Mike Ribble komið
auga á unga manninn, sem var á leið-
inni til hans. — Snáfið þér niður áð-
ur en þér dettið! kallaði hann og hélt
áfram að dytta að rólunum og köðl-
unum.
Tino lét sem liann heyrði ekki
kallið, og klifraði áfram upp stigann.
Og loks komst liann upp á pallinn.
— Ég er svifrármaður og kem alla
leið frá New York lil að hitta yður,
sagði 'hann. — Ég er sonur Guidos
Orzinis.
— Sýnir hann ennþá? spurði Mike
og stríkkaði á slökuni kaðli. — Farið
þér aftur til New York og segið hon-
um, að nú sé ég bara viðgerðamaður.
— En þér eruð eini maðurinn í ver-
öldinni, sem getið kennt mér þrefalt
heljarstökk.
Mike leit snöggt til Tinos. Hann
ætlaði að springa af reiði. — Þrefalt
lieljarstökk! Ertu brjáiaður? Hér
kemur sægur af mönnum, sem vilja
iáta mig kenna sér liitt og annað. En
þú yfirgengur þá alla. Hvílík ósvífni!
Þrefalt heljarstökk!
Tino klifraði upp að svifránni,
fimur eins og köttur.
— Ég veit að það er erfitt, en ...
Mike leit livasst á hann. Tino lét
sem iiann tæki ekki eftir þvi, en liélt
áfram: — Ég kann tvöfatt — og þarf
aðeins ofurlitla leiðbeiningu til að
geta náð því þriðja.
— Ofurlitla leiðbeininguí Þú held-
ur að það sé svona einfalt? Þú kem-
ur úr þriðju umferðinni álíka hratt
og hraðlest fer, og alveg blindandi.
Þú hefir aðeins brot úr sekúndu til
að grípa i hendurnar á samleiks-
manninum þinum. Þarna má ekki
muna nema millimetra. Það er þre-
falt heljarstökk.
Tino rétti fram hendurnar að svif-
ránni. — Vitjið þér líta á mig, aðeins
einu sinni.
Og nú fór liann að mýkja sig hægt
og hægt með varkárum sveiflum á
ránni. Þó að liann væri í venjulegum
ifötum, var hægt að sjá, að hann hafði
stíl og fullt vald á likamanum. Hann
sveifiaði sér og lét hraðann fara
vaxandi.
Mike gat ekki stillt sig um að horfa
á hann. Allt í einu kallaði hann: —
Færðu hendurnar betur saman!
Tino gerði sem hann sagði og sveifl-
aði sér fimlega upp á pallinn. Og eft-
ir augnablik var hann kominn á flug-
ferð aftur.
— í þessari æfingu verðurðu að
fara hærra! öskraði Mike.
Tino brosti hreykinn og byrjaði á
nýjan leik. — Hér kem ég! Takið á
móti mér'
Mike starði í angist á kroppinn sem
kom á fleygiferð. — Bjálfi! Ekki ör-
yggisnet!
Tino lét sem hann heyrði hann
ekki, og kastaði sér áfram. Mike var
nauðugur einn kostur að taka á móti
honurn. Tino glotti hreykinn er hann
hékk í höndunum á Mike, og von
bráðar var liann kominn á sinn stað
aftur.
— Ég liefði átt að sleppa þér, sagði
Mike.
— En þér gerðuð það ekki. Þetta
eru meiri hendurnar á yður. Viljið
þér ekki verða grípari hjá mér?
— Ég er enginn gripari, sagði Mike
önugur.
— Við skulum verða samverka-
FRAMHALDSGREIN.
Á SVIFRÁNNI
KVIKMYND ASAGA.
United Artists hefir fyrir nokkru lokið við kvikmynd, sem
félagið væntir sér mikils af. Myndir af lífi sirkusfólks eru að
jafnaði vinsælar, og þá ætti þessi, sem heitir „Trapez“, að
verða það, því að Gina Lollobrigida (Lola), Burt Lancaster
(Mike) og Tony Curtis (Tino) leika aðalhlutverkin.
Hér kem ég! Takið á móti mér!
menn, sagði Tino áfjáður. — Þrefalt
heljarstökk. Ribble og Orzini!
— Viltu þiggja gott ráð? spurði
Mike og reyndi að sefa skap sitt. —
Fijúgðu til Brooklyn aftur, meðan þú
ert flugfær.
Han.n gaf Tino olnbogaskot og
renndi sér fimlega niður kaðalinn.
Tino elti hann með augunum en
lirökk við er hann sá Mike stihga
hækjunni undir handveginn. Nú var
Mike allt í einu ósjálfbjarga örkumla
maður og haltraði út af sviðinu.
í KAFFIHÚSINU.
Þegar Tino fór úr sirkushöllinni
var hann sannfærður um að Mike
mundi hjálpa honum. Dvergurinn
fylgdi honum að kaffihúsinu á horn-
inu, en þar héldu sirkusartistarnir
sig aðallega.
Þeir mættu Mike i dyrunum, hann
var að fara út. Hann lét sem hann
sæi ekki Tino en hélt áfram niður
götuna.
Nú kom Tino ráð í hug. Hann elti
Mike á handahlaupum niður götuna
og tók hvert heljarstökkið eftir ann-
að. Svona hringsnerist hann eins og
skopparakringla og loks gat hann
fengið Mike til að koma með sér inn
í kaffihúsið aftur.
'Þeir settust við borð og fóru að
tala saman. Þetta var langur og mjór
salur, svækja þar inni og mikill reyk-
ur. Við skenkinn, sem var fóðraður
með zinki, stóðu menn og þömbuðu
öl, og borðin með blettóttum dúkun-
um voru alsetin.
— Clarke, Segrist, Concello, Cod-
ona, Amadori, Ribble ... aðeins sex
menn i veröldinni hafa stokkið þre-
falt heljarstökk, sagði Mike alvarleg-
ur. — Og það kemur aldrei neinn
sjöundi! Hvað er sirkus í dag? Rós-
rautt ljós og dansandi stelpur — og
blátt sag á gólfinu ...
Tino gaut augunum til Lolu', sem
stóð með Ungverjunum sínum við
skenkinn og var að borða súpu. Þetta
hafði verið erfiður dagur og hún var
alls ekki i góði’ skapi. Hún svipaðist
um og kom auga á Tino og Mike.
— Ég verð að tala við þig, Mike,
sagði hún ofurblíð og settist hjá þeim
við borðið. — Það verður að breyta
uppsetningunni á rólunum, fyrir
númerið okkar. Við þurfuin eina stöng
í viðbót, og geislinn frá kastljósinu
verður að vera að minnsta kosti ein-
um metra lengri og ... Hún renndi
augunum til Tinos, sem starði hug-
fanginn á hana. Svo sncri hún sér
aftur að Mike. Styrkleikinn á Ijósinu
verður að vera hæfilegur til að ég
njóti mín, og þetta verður allt að
vera tilbúið á morgun, hélt hún
áfram. — Svo ef þú vilt byrja
snemma ... Hvað er þetta, hlustarðu
ekki á það, sem ég er að segja?
Mike brosti umburðarlyndur. —
Jú, að kastljósið á að skína á þig í
lokin.
Veistu nokkuð betra til að láta
það skína á? spurði hún og komst
í ham.
— Það er nú eftir að vita, sagði
Mike kuldalega. — Hvað getur þú
boðið í staðinn?
Augun i Lolu skutu neistum, en
Mike sneri sér rólegur undan.
Þegar Tino fór úr kaffihúsinu var
hann talsvert fúll út af þvi að Mike
hafði ekki lofað honum neinu um
kennsluna. Hann settist á gangstétt-
arbrúnina og starði dapur út i bláinn.
Þá kom Mike út. Þeir horfðu þegj-
andi hvor á annan um stund. Svo
rétti Mike fram hækjuna, þannig að