Fálkinn - 21.06.1957, Blaðsíða 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGBEIN.
: C
Á SVIFRÁNNI
KVIKM YNDAS AG A.
Og þarna kom Lola. Hún greip um höndina á honum. Dvergurinn Max
stóð lengi og horfði á eftir þeim.
FJANDSKAPUR.
Mike gat ekki munað livað hann
liafði gert það sem eftir var dagsins,
en um kvöldið, áður en sýningin átti
að byrja, var hann i fataklefanum
sínum eins og hann var vanur, og
fór í sýningarbúninginn sinn.
Þá kom Bouglione inn.
Lola hafði komið hlaupandi inn í
skrifstofuna hans fyrir stuttu. — Þér
sögðuð að Mike mundi ekki koma,
sagði hún dauðhrædd. — En nú er
hann kominn!
Bouglione yppti öxium. — Ég skal
sjá um liann. Farið þér inn og hafið
fataskipti.
Og nú stóð hann andspænis Mike:
— Otto verður grípari hjá Tino, sagði
hann. — Þú ert búinn að vera.
Mike horfði á hann. — Ringling
North kemur í kvöld. Við ætluðum
að sýna þrefalda heljarstökkið.
— Mig gildir alveg einu um það,
svaraði Bouglione. — Vertu sæll!
Mike haltraði út á ganginn þegar
Bouglione var farinn. Hann heyrði
málróm Tinos inni í klefa Lolu. Hann
var að gefa Lolu síðustu leiðbeining-
arnar. Eftir augnablik kom Tino út
og gekk fram bjá Mike og lét sem
hann sæi hann ekki.
Mike stóð kyrr sem snöggvast og
horfði á eftir manninum, sem gekk
snúðugt fram hjá. Svo gekk hann að
hálfopnum klefadyrum Lolu og hall-
aði sér upp að dyrastafnum. Þessi
yndislega stúlka í glitrandi búningn-
um var því líkust að hún kæmi af
annarri stjörnu. Svo fjarræn og
kuldaleg var hún.
— Hvað ert þú að snuðra 'hér ú
sýningartímanum, sagði hún snúðugt.
Mike brosti og það voru harmkvæli
í brosinu. — Gefðu mér þetta kvöld,
sagði hann biðjandi. Otto getur þetta
ekki. Ringling North er í' leikhúsinu
i kvöld. Mundu eftir framtíð Tinos.
Lola hristi höfuðið. — Það er ekki
Tino, sem þú ert að hugsa um. Það
ert þú sjálfur. Þú vilt fá endurgoldið
kvöldið sem þú hrapaðir. Þegar Otto
missti þig. Þér er sama hvern þú
særir og hverjum þú gerir mein, ef
þú aðeins færð það kvöld borgað.
— Þetta var satt einu sinni, sagði
Mike lágt, — en ekki lengur. Kannske
elskaði ég þig frá byrjun, án þess
að vita af því — og þegar ég skildi
það, var það orðið of seint ...
Gleymdu mér, en gleymdu ekki Tino.
Fáðu Bouglione til að tala við hann
og Otto.
Lola hristi höfuðið aftur. — Þú lof-
aðir mér ást — nú sendir þú mig burt
aftur. Lofðu mér að vera og láttu
Otto um Tino.
MIKE TEKUR VIÐ.
Sýningin var byrjuð. Rósa reiðfima
liafði lokið sýningarnúmeri sínu og
hleypti út af sviðinu, á hvitum hesti.
Það var dimmt á sviðinu og skært
hvita ljósið frá kastljósunum mynd-
aði bjartan hring undir hvelfingunni.
Það skein á þrjár persónur á pöllun-
um — Tino, Lolu og Otto. Þau
hneigðu sig og brostu við lófaklapp-
inu frá fólkinu — glæsilegur þriggja
laufa smári í skartklæðum.
Því hvað vissi fólkið um það, sem
gerðist að tjaldabaki?
Nú varð þögn í liúsinu. Og svo
voru trumburnar barðar.
Enginn hafði séð manninn, sem
las sig upp einn varakaðalinn.
Nú var kastljósunum beint að palli
gríparans, hinumegin.
En í stað Ottos stóð þar maður
með hvítt bindi um handlegginn —
allir þekktu hann. Það var Mike
Ribble.
Tino og Lola störðu á liann með
skelfingu, en Otto renndi sér varlega
niður kaðalinn. Taugarnar höfðu
brugðist þegar mest reið á. Hann gat
ekki gert þetta gagnvart Mike.
— Þú getur aldrei gert þrefalda
stökleið með Otto, kallaði Mike til
Tinos. — Þú verður að nota þér þetta
tækifæri.
— Hypjaðu þig á burt! æpti Tino
til hans.
En Mike hreyfði sig ekki. — Ribble
og Orzini. Manstu, Tino?
Þau voru ein, þessi þrjú, í heimi
sem ást og hatur berjast um. Þau
höfðu gleymt fólkinu, sem sat þarna
niðri.
— Hypjaðu þig ofan áður en ég
sparka þér niður! hrópaði Tino.
— Ja. Reyndu það, svaraði Mike
og nú var eitthvað af gamla ertni-
hreimnum i röddinni. — Ringling
North er þarna niðri! — Við skulum
sýna honum hvað við getum! Sýna
honum þrefalda stökkið! Þú ætlar
varla að guggna núna? Ég hélt að þú
værir ekki ragur?
Bouglione hafði séð þegar Otto dró
sig í hlé. Hann hljóp út og fór að skipa
fyrir um að taka öryggisnetið burt
þegar í stað. Sjálfsagt að stöðva þetta
svifslárnúmer.
— Dansnúmer! Dansnúmer! hróp-
aði hann. Slökkvið kastljósin!
En þau þrjú uppi undir livelfing-
unni virtust ekki taka eftir uppnám-
inu niðri. Það sauð i þeim öllum. Nú
varð eitthvað að ske.
— Ekkert öryggisnet. Það á nú við
þig. Lola og Tino heyrðu kaldhæðna
rödd Mikes gegnum myrkrið. —
Manstu fyrsta skiptið hérna. Þá var
ekkert net heldur. Þá sá ég livað í
þér bjó.
Lola hélt dauðahaldi i Tino og grát-
bændi hann um að fara niður, en
hann hristi hana af sér.
— Það er þetta kvöld, sem þú hefir
verið að búa þig undir, kallaði Mike.
— Mesta kvöld ævi þinnar!
Tino nötraði af reiði og Lola neri
liendurnar í örvæntingu.
— Ég hélt þig annan en þú ert,
hélt Mike áfram. — Þú ert aðeins
hugaður þegar þú ert þarna niðri.
Geturðu staðið kyrr? Ertu sveittur
á höndunum? Ertu hræddur við hæð-
ina? Þú sagðir að ég gæti kennt þér
þrefalda stökkið. Það hefi ég gert.
Nú get ég ekki kennt þér meira. Nú
kemur til þinna kasta. Hertu nú upp
hugann. Við skulum gera þettal
ÁN ÖRYGGISNETS.
Mike dró andann. Tino beit á jaxl-
inn og var harður á brúnina.
Lola hélt dauðahaldi í róluna. Hún
mátti ekki falla í yfirlið núna. Af
ýtrasta megni reyndi hún að hrista
þessa martröð af sér.
Nú var aðeins um Mike og Tino að
ræða. Hún var aukageta. Þeir höfðu
báðir gleymt henni.
Allt í einu var Tino farinn að
'Sveifla sér.
Mike bjó sig undir að taka á móti
honum. — Mundu að komast langt
upp yfir þessar ileiðslur, kallaði hann
að lokum. — Athugaðu vel þegar ég
sveifla mér næst, og mundu drengur
minn — að þú getur gert þetta!
Nú var orðinn álíka spennnigur hjá
fólkinu niðri og hjá þeim þremur
þarna uppi. Þegar fólkið sá, að þau
ætluðu að sýna númerið án öryggis-
nets, hrópaði það til þeirra að 'hætta
við sýninguna og koma niður.
Allra augu mændu á Tino er 'hann
kastaði sér fram. Tveir kollhnýsar
— og hálfur i viðbót ...
Mike greip hann á síðustu stundu
og hvislaði af pallinum: — Mundu
að þú getur þetta! Einu sinni enn!
Tino sveiflaði sér út aftur. Hærra
og hærra, tvo hringi — og Mike greip
hann.
— Nú skulum við hafa það þrefalt,
sagði hann. — Mundu eftir Madison
Square Gardens!
Fólkið var allt í uppnámi. Allir
störðu upp í hvelfinguna. Bouglione
spýtti út úr sér vindlinum.
Þegar Tino lenti aftur á pallinum
sínum hjá Lolu eftir að hafa sveiflað
sér til baka kveinaði hún: — Hann
er brjálaður!
Hún vissi ekki sjálf hvort það var
Mike eða Tino, sem liún átti við.
Tino sveiflaði sér út einu sinni enn.
Hærra og hærra — það var auðséð
hvað hann ætlaði sér núna. Hann var
að sveifla sér í þrefalt heljarstökk.
Augnablikið var komið.
Tino sleppti ránni ... og svo .. .
Fyrsta kollsteypan, önnur ... og
sú þriðja!
Mike sveiflaði sér hægt fram á
móti honum. Með linén þrýst upp
að bringu hringsnerist Tino i loftinu
til móts við gríparann, sem bafði lif
hans á sínu valdi.
Fullkomið — þrefalt heljarstökk.
Mike rétti fram hendurnar. Þær
voru sterkar og takið var öruggt.
— Aðeins sjö í veraldarsögunni,