Fálkinn - 21.06.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
verið skemmtileg samkoma, en í kjölfar henn-
ar kom öfund, keppigirni og hreint og beint
hatur.
Agneta lofaði að hitta föður sinn og Mild-
red á gistihúsinu á eftir, en fyrst fór hún
með hinum sýnistúlkunum upp í verslunina
til að hafa fataskipti. Allar töluðu um Claud-
ine, og hve heppin hún hefði verið að hljóta
ekki líkamslýti af beinbrotinu — og 'hve ljóm-
andi falleg hún væri.
„Þegar maður lítur á hana sér maður mun-
inn á atvinnu-sýnistúlku og viðvaningi,11 sagði
Héloise eitruð, því að hún hataði Claudine
eins og pestina.
Undir venjulegum kringumstæðum hefði
Agneta látið sem hún heyrði þetta ekki. En
nú var hún svo mædd og næm eftir kulda
Florians, að hún fann að hún þoldi ekki frek-
ari samanburð á sér og Claudine. Hún gekk
í humátt á eftir hinum stúlkunum til að
heyra ekki til þeirra, og henni létti þegar hún
komst út úr fataskiptastofunni.
Þegar hún kom á gistihúsið voru faðir
hennar og Mildred í óða önn að ræða um
framtíð hennar, eins og hún væri ósjálfbjarga
barn sjálf.
„Florian þykir sjálfsagt ekki gaman að
missa þig, þó að hann léti aðdáanlega lítið
á þvi bera,“ sagði Mildred.
„Góða mín, ég held að hann muni síður en
svo sakna mín,“ svaraði Agneta kæruleysis-
lega og reyndi að brosa og láta sýnast að
henni væri alveg sama um þetta. „Hann get-
ur fengið Claudine aftur, ungu stúlkuna sem
ég hljóp í skarðið fyrir. Hún var þarna í dag
og er auðsjáanlega orðin jafngóð aftur.“
„Ég get ekki annað sagt en að þú takir
þessu rólega!“ Mildred bandaði út hendinni.
„En þú segir varla upp þarna fyrr en þú hefir
náð þér í aðra stöðu? Úr því að þú hefir lifað
óháð og átt þitt eigið heimili, verðurðu vafa-
laust jafn sjálfstæð heima.“ Hún reyndi að
sýnast íhugul, en það sem fyrir henni vakti
var að Agneta ætti að skilja, að það væri
ekkert pláss handa henni 'heima hjá þeim.
Og Agneta skildi það. „Auðvitað," sagði
hún kuldalega. „Ég gæti ekki hugsað mér
annað en eiga með mig sjálf. En ég er ekkert
hrædd um að ég verði atvinnulaus. Meðmæli
frá Florian eru nóg til þess að maður er alls-
staðar vel'kominn.“
„Það er alls ekki víst að þú þurfir neinna
meðmæla,“ sagði Carl Malmfeldt og lét sjá
á svip sínum að hann sæi lengra en aðrir.
„Mér finnst á mér að Roger Segerclo hafi
einhver ráð í huga viðvíkjandi þér, góða
mín.“ Hann hló íbygginn.
„Góði pabbi, við erum bara kunningjar!"
sagði hún og minntist nú þess hvernig Flori-
an hafði orðið við, þegar 'hún sagði þetta við
Hvar er eigandi garðsins?
hann. Þurfti hún alltaf að vera að hugsa um
Florian, um hvað sem hún talaði? Nú var
hún aftur að missa góða skapið, sem hún
hafði reynt að komast í.
„Þú gætir orðið honum meira en kunningi
ef þú kærðir þig um,“ sagði Mildred og hló.
Agneta svaraði því engu, og henni tókst
að beina samtalinu að ópersónulegri efnum
það sem eftir var kvöldsins. En vitanalega
vissi hún að Mildred hafði rétt að mæla. Hin
einlæga vinátta Rogers gat hvenær sem vera
skyldi orðið annað alvarlega.
Um kvöldið sat hún eins og hún var vön
við opna gluggann í litla kvistherberginu sínu
og horfði á næturhimininn yfir París, flauels-
mjúkan með gullnum bjarma af þúsundum
ljósa. Og hún reyndi að skyggnast inn í hjarta
sitt og sjá framtíð sína.
Mikael var horfinn úr tilveru hennar og
orðinn að skugga, sem hún mundi varla eftir.
Roger var kominn í hans stað — öruggur,
umhyggjusamur og alúðlegur — alveg eins
og stúlkur vilja hafa mannsefnið sitt. Hún
þurfti ekki annað en fara að ráðum hans og
flytjast heim, til þess að vinátta þeirra yrði
að hjónabandi. Betri mann gat hún aldrei
fengið, það vissi hún.
Eiginlega var það fásinna að hafna þeirri
hamingju ,sem hann gat gefið henni, aðeins
vegna þess að hún hafði fest rómantíska og
óviturlega ást á núverandi starfi sínu. Hún
var ekki nein starfsmanneskja að upplagi og
eðlisfari. Hún hafði ekki orðið sýnistúlka af
því að hún hafði lent í þessu ævintýralega
starfi hjá Florian. En þetta starf hafði heillað
hana, töfrað hana svo gersamlega að hún átti
erfitt með að slíta sig frá þvi.
Starfið? Ef það væri aðeins starfið, gat
hún fengið stöðu á öðrum stað. Það var lítill
munur á þessum tískuhúsum. Það vissi hún
þó að hún væri tiltölulega óreynd.
En í öllum heiminum var ekkert annað
tiskuhús til, þar sem Florian kæmi allt í
einu inn — lúinn og óhreinn, kaldhæðinn og
afvopnandi, drembinn og Ijómandi af ánægju
— í einhverjum af þessum óteljandi hömum,
sem hún hafði kynnst og var farin að skilja.
Hver mundi kalla hana „ma cliére“ og
„petite“ eins og hann? Og af hvers vörum
þótti henni vænt að heyra þau orð, nema
hans?
Það var ekki starfið, sem hafði heillað
hana, ekki einu sinni þessi síbreytilega, spenn-
andi tilvera sem sýnistúlka. Hún hafði látið
f jötrast af hinum síkvikandi, ríka og sigrandi
persónuleika þessa manns, sem stjórnaði
þeirri veröld, sem orðin var hennar veröld.
Og hann hafði sagt að það væri góð hug-
mynd hjá henni að fara heim!
Odette hafði einhvern tíma sagt að hann
væri skrýmsli. Hún hafði líka minnst á að
hann gæti beitt grimmd og harðneskju. En
Agneta fann að allt þetta gat hún fyrirgefið
og þolað, en aðeins ekki hið ískalda kæruleysi
hans.
Hún reyndi að ímynda sér að hún hefði
tekið ákvörðun, og hún fór að sofa með þeirri
sannfæringu að hún vissi hvað hún vildi. En
þegar hún vaknaði um morguninn vissi hún
ekki hvað hún vildi. Og þann dag og næstu
daga börðust andstæð öfl um hana. Ötelj-
andi öfl.
En engan gat grunað neitt um þessa bar-
áttu hennar. Hún var kát og hjálpsöm við
hinar stúlkurnar, hlýðin og kurteis við frú
Moisant, og nærri því eins og hún átti að sér
þegar Florian var nærstaddur.
Á kvöldin var hún hjá föður sínum og
Mildred, og enginn gat betur séð en að hún
skemmti sér vel. Stundum var Roger með
þeim, og við hann var hún alúðleg og innileg,
eins og hún hafði alltaf verið. En af eintómri
sjálfsbjargarviðleitni reyndi hún að verjast
því að vinátta þeirra breyttist í annað alvar-
legra. Hún vildi ekki lofa honum neinu fyrir
framtíðina fyrr en hún hefði gert sér Ijóst
hvernig henni sjálfri var varið.
Niðurlag í næsta blaði.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.'
Svavar Hjaltested. — HERBERTSprent.
HERBERTSprent.