Fálkinn - 13.12.1957, Side 51

JÓLABLAÐ FÁLKANS 1957 M*^*>^*^*^*>a<«>^*>^*M*M*>^*^*M*M(* 45
v* &
1 K
ERFIÐIR KOSTIR
*
*
H
K
*
rt
Tty (ramhaldssaga.
Nr. 4
K
¥
K
*
K
*^*>^*^*^*>fl<*
— Fjörutíu pund! Antonía tók öndina á lofti
— hún hafði aldrei unnið fyrir kaupi áður.
— Er það ekki nokkuð mikið — sem byrj-
andakaup?
— Það er nokkuð mikið, handa jafn ungri
stúlku og yður, sagði Velway brosandi. —
En það eru ekki nema fáir, sem kunna grísku,
og þér virðist vel að yður i henni. Og ég segi
yður hreinskilnislega, að þér fáið ekki þetta
kaup lengi, ef þér vinnið ekki fyrir því.
Antonía roðnaði og þakkaði fyrir sig og
vonaði af öllu hjarta að hún hefði ekki deplað
augunum. Svo fylgdi skrifstofustúlkan, sem
reyndist heita ungfrú Smith, Antoníu til
dyra, og sagði henni að hún ætti að koma
klukkan níu morguninn eftir.
Þegar Antonia var komin fram í anddyrið
aftur lá við að hana langaði til að klípa sig
í handlegginn. Að hugsa sér þetta; henni
hafði tekist að ná í atvinnu — án þess að
hafa nokkur sambönd eða meðmæli frá fyrri
vinnustað!
Áður en hún var komin hálfa leið niður á
næstu hæð heyrði hún dyr opnast og hratt
fótatak bak við sig í stiganum. Eftir augna-
blik hljóp Max Shardon framhjá henni — ó-
trúlega léttstígur og hraðstígur af jafn þrek-
legum manni.
Hann leit ekki á hana en þó mun hann
hafa orðið hennar var, því að þegar hann
kom niður á stigapallinn nam hann staðar og
leit við. Dauft bros fór um andlitið. — Góð-
an daginn, sagði hann hæversklega er hún
nam staðar tveimur þrepum fyrir ofan hann.
— Er ég að heilsa nýrri manneskju í starfs-
liðinu mínu — eða hvernig fór þetta?
— Ég fékk stöðuna. Antonía brosti. — Og
meira að segja án þess að depla augunum!
Hann hló. — Ætlið þér að byrja á morgun?
spurði hann.
— Já.
— Ágætt! Hann kinkaði kolli. — Hvað
heitið þér? Ég man ekki til að þér nefnduð
nafnið yðar.
— Nei, ég gerði það ekki. Ég heiti Munsill
— Antonía Munsill. Hún sagði nafnið án þess
að bregða svip.
— Munsill? — Munsill? Hann hnyklaði
brúnirnar hugsandi. — Eigið þér föður eða
frænda, sem er prófessor í jarðfræði?
— Nei, ekki á ég það, sagði hún.
— Ég spurði vegna þess að þér minnið
mig á einhvern, en ég get ekki komið því
fyrir mig hver það er, sagði hann. — En það
getur nú ekki hafa verið Munsill prófessor,
þegar ég hugsa betur um það. Hann er með
gleraugu og er frammyntur. Ég kemst síðar
að því hver þetta er, sem þér minnið mig á.
Hann kinkaði kolli og hélt áfram niður
stigann, en Antonía stóð í sömu sporum og
var að velta fyrir sér hvort hann hefði sagt
þetta til að vera þægilegur, eða hvort það
væri í raun og veru einhver, sem hann þekkti.
sem hún minnti hann á.
FYRSTI dagur Antoníu á skrifstofunni leið
eins og hjá þúsundum annarra skrifstofu-
stúlkna. En það var alveg nýtt fyrir henni
að eiga að vera á ákveðnum stað á ákveðnum
tíma, og hún var alls ekki viss um að henni
félli það vel. Og ofan á þessa gjörbreytingu
í daglegu lífi hennar kom svo spurningin um
hvar hún ætti að fá sér húsnæði.
Henni fannst hún eiga erfitt með að spyrja
móður sína ráða um þetta mál. Og því síður
gat hún spurt föður sinn. Auk þess var hann
í kaupsýsluferðalagi þessa dagana, og Antoníu
grunaði að sú kaupsýsla væri þess eðlis, að
best væri að tala sem minnst um hana. Lík-
lega eitthvað í sambandi við að „losna við
vörurnar", hugsaði hún með sér, með kulda-
glott, sem hafði verið svo fjarlægt henni
áður.
Það fór svo að hún spurði ungfrú Smith,
eina af eldri skrifstofustúlkunum, ráða. Ung-
frú Smith byrjaði að rausa um hve óráðlegt
það væri fyrir ungar stúlkur að flytja að
heiman frá sér.
— Ég veit alveg hvernig þetta er, sagði
hún. — Allar ungar stúlkur langar til að
„lifa sínu eigin lífi“ sem þær kalla svo, undir
eins og þær fara að vinna fyrir sér sjálfar.
Þær sjá of mikið af kvikmyndum um stúlkur,
sem ganga í Parísarkjólum og eiga heima í
lúxus-íbúðum, fyrir 30 punda kaup á mán-
uði. En það er blátt áfram ekki hægt. Miklu
betra að halda sig heima, jafnvel þó að mað-
ur verði að hjálpa henni mömmu sinni með
uppþvottinn.
Antonía sagði henni að það væri alls ekki
lúxus-draumur, sem lokkuðu hana að heiman.
— Ég vil fá litla, einfalda íbúð, sagði hún.
Mig langar til að eiga með mig sjálf. Mér —
mér kemur ekki sem best saman við foreldra
mína.
— Það gerir nú í rauninni engum, svar-
aði Smith þungbúin. — En ef yður er alvara
að flytja, er miklu meiri hagsýni í því, að
ná í stað, þar sem þér getið matreitt fyrir
yður sjálf, í stað þess að kaupa allan mat.
Lítið þér á auglýsingarnar i blöðunum. Ef
þér eruð heppin náið þér kannske í smáíbúð,
sem ekki er mjög afleit. Athugið meðfram
gólflistunum, hvort ekki eru kakkerlakkar
þar, og lítið undir rúmið, hvort þvegið hefir
verið. ,Ef þetta tvennt er í lagi og yður fellur
herbergið, skuluð þér taka það. En þér skul-
uð heimta að fá kvittanabók.
Antonía lofaði að fara að ráðum hennar,
en datt í hug hvað húsmóðirin mundi hugsa
ef hún legðist á hrammana og færi að gægj-
ast undir rúmið, eftir rusli og kakkerlökkum.
Hvort sem það var af góðum ráðum ung-
frú Smith eða eigin heppni hennar að þakka,
þá var svo mikið víst, að á einum af fyrstu
stöðunum sem hún kom, fann hún einmitt
það sem hún var að leita að — stórt her-
bergi með eldhúskytru á efstu hæð í gömlu
en mjög viðkunnanlegu húsi.
Hana kitlaði í þindina er hún var að greiða
hálfs mánaðar húsaleigu fyrirfram, fékk
kvittunarbók og fór heim til að segja frétt-
irnar.
SAMTAL VIÐ FORELDRANA.
Faðir hennar var heima þetta kvöld og
heilsaði henni vingjarnlega. Hann var hár
vexti og fyrirmannlegur, beinn í baki. Gráa
hárið var farið að þynnast yfir gagnaugun-
um, en það var líka það eina, sem benti til
að hann væri eldri en konan hans.
Hann brosti hlýtt og innilega til dóttur
sinnar, en Antonía vissi að ekkert var fólgið
í því brosi. Hún hafði séð hann nota það í
austri og vestri við þúsund tækifæri. Þegar
fólk hitti hann í fyrsta skipti fannst því allt-
af að hann væri mjög heillandi maður. En
þeir voru fáir, sem kynntust honum til hlít-
ar, og enginn sem gat kallað sig vin hans.
Eina manneskjan, sem nokkru skipti fyrir
hann var konan hans, og það var auðséð að
hún hafði hann algerlega í vasanum.
Þegar þau sátu yfir miðdegisverðinum tók
Antonía í sig kjark og sagði, eins rólega og
blátt áfram og hún gat: — Hefir hún mamma
sagt þér, að ég hefi náð mér í atvinnu, pabbi?
— Já, hjá Shardon, er ekki svo?
— Jú. Ég kann ágætlega við mig þar.
Faðir hennar leit rannsóknaraugum á
hana. — Gerir þú það? Jæja, ég get ekki
sagt að mér falli það vel, Antonía. Og hvers
vegna í ósköpunum þurftirðu endilega að
fara til Shardon? bætti hann við í ergelsistón.
— Ég hefi útskýrt það fyrir þér, Hugh,
tók móðir hennar fram í. — Því skyldi hún
ekki ráða sig til Shardon, eins og á einhvern
annan stað?
Athugasemd móður hennar gerði Antoníu
ljóst, að í augum foreldra hennar var einhver
ástæða til þess, að hún ætti síður að vinna
hjá Shardon en öðrum, og nú varð henni órótt
aftur.
Faðir hennar muldraði eitthvað sem átti
að sýna að hann væri á öðru máli, en frú
Marlow eyddi því með því að spyrja Antoníu:
— Hvernig var þetta, notaðir þú annað nafn?
— Já, Antoníu þótti vænt um að hún hafði
farið að ráðum móður sinnar í því efni.
— Hvaða nafn notaðir þú þá? spurði fað-
ir hennar.
— Ég kallaði mig Munsill. Antoníu Munsill.
— Það var undarlega valið, sagði móðir
hennar. — Hvernig datt þér í hug að taka
þér það nafn?
— Það var einber tilviljun.
— Já, það er líka því líkt, svaraði móðir
hennar og lét sem sér stæði alveg á sama.
Svo að Antonía fór að velta fyrir sér, hvort
það lægi eitthvað á bak við þetta, að hún
skipti um nafn. Það var enginn hægðarleikur
að átta sig á frú Marlow stundum.
— Antonía hefir afráðið að flytja að heim-
an líka, hélt frú Marlow áfram og sneri sér
að manni sínum. Og hún sagði þetta svo blátt
áfram, að Antonía leit þakkaraugum til
hennar.
— Það er engin þörf á því. Hvaða tiltektir