Fálkinn - 10.01.1958, Blaðsíða 8

Winnie leit á stóru klukkuna á
húsinu beint á móti. Hún var fimm
mínútur yfir níu. Og hér stóð hún
alein á biðstöðinni. Gatan alveg
manntóm á báða bóga, þennan sunnu-
dagshljóða morgun. Til vonar og vara
leit hún yfir á biðstöðina hinu megin
götunnar. Þar stóð aðeins ein gömul
kona og beið eftir strætisvagni.
Winnie skildi að benni var hollast
að horfast í augu við sannleikann.
Þau böfðu farið og skilið hana eftir.
Ekki biðið svo mikið sem fimm mín-
útur.
Eða kannske bafði þeim seinkað,
öllum saman. Sex manns gat vitan-
iega seinkað, þó að sinn kæmi úr
bverri áttinni. Winnie hristi höfuðið.
Nei, það var heimska að reyna að
ímynda sér það. Hitt var nær sanni
að þau höfðu notað sér seinkunina
hennar og laumast frá henni.
Tveir strætisvagnar komu og fóru.
Winnie andvarpaði og leit kringum
sig. Iiún Iiafði aldrei komið á þennan
stað áður. Gatan sem hún átti heima
við var óravegu frá þessum stað. En
þau áttu heima hérna á næstu grös-
um, öll hin. Þess vegna hafði talast
svo lil að þau hittust á þessari bið-
stöð. Og Winnie liafði lofað að vera
komin stundvíslega klukkan níu. Hún
mundi rata. Ef til vill vissu þau hin,
að það var alls ekki auðvelt að finna
þennan stað.
Þau mundu segja á skrifstofunni á
morgun að þetta hefði verið skelfing
leiðinlegt — að liún skyldi ekki koma
í tæka tíð, og svo mundu þau skila
henni peningunum aftur, 52 shilling-
um — einum fyrir hverja viku ...
Þau höfðu borgað einn sliilling á
viku, öll sjö. Og þau höfðu talað um
þcssa skemmtiferð á hverjum degi i
heilt ár. Hún fann tárin brenna undir
augnalokunum, en ekki mátti hún
standa hérna skælandi.
Úthverfið vaknaði smátt og smátt
af svefni og sunnudagsmorguninn var
fagur. Barnavagnarnir konrn fram úr
garðshliðunum og krakkar á þríhjól-
um fóru að sjást á gangstéttunum.
Winnie reyndi að depla tárunum
burt úr augunum, en þau komu alltaf
aftur og runnu niður kinnarnar. En
nú varð henni litið á skarðið milli
sýrenurunnanna fyrir handan götuna.
Hún hafði haldið að þar væri hús,
en nú sá hún skilti, sem á stóð:
,,Bannað að liafa lausa hunda með
sér inn í garðinnl“
Winnie fór yfir götuna, smeygði
sér inn á milli runnanna og stóð agn-
dofa og horfði. Þarna lágu steinþrep
niður í lítinn garð. Hún gekk Iiægt
niður þrepin fjögur. Þá tók við mjór,
hellulagður stígur kringum dálitla
grasflöt og í jaðri hennar voru alls
konar blóm með ýmsum litum. Þarna
voru þrír hvítmálaðir bekkir, sem
huðu henni heim til sin, en hún lét
sem hún sæi þá ekki. Hún hafði kom-
ið auga á nýtt skarð milli sýrenu-
runna hinumegin í garðinum og nú
fór hún þangað. Þegar hún kom
gegnum skarðið varð fyrir henni nýr
garður —■ minni en sá fyrri en jafn-
vel enn fallegri.
í honum miðjum var dálitil marm-
aralaug og sólargeislarnir léku í tæru
vatninu svo að gullfiskarnir voru með
öllum regnbogans litum. Hvítar lilj-
ur voru í vatnsborðinu og fyrir hand-
an flugu fiðrildin milli blómanna.
Winnie settist á bekk. Og fyrst nú
kom hún auga á unga manninn, sem
sat á hinum bekknum og var að lesa
í bók. Hún gat heyrt niðinn af um-
ferðinni utan af götunni, gegnum
sýrenurunnana og lævirkjatrén. En
hún heyrði kvakið í fuglunum þó bet-
ur. Á lágri grein sat rauðbrystingur
og liallaði undir flatt og var að stel-
ast til að líta á hana. Og þegar hann
ihafði gert það dálitla stund tók hann
sig á loft og settist svo rétt við tærn-
ar á henni.
Hún horfði á hann og brosti. —
En hvað liann er fallegur! sagði hún
upphátt.
— Já, finnst yður það ekki? heyrð-
ist djúp róleg rödd rétt hjá henni.
Hún liafði gleymt unga manninum
með bókina. Nú leit hún á hann, —
dálítið feimnislega, af þvi að hann
hafði heyrt hana tala við sjálfa sig.
Eða það sem verra var — kannske
hélt liann að hún liefði verið að tala
til sín?
— Þeir eru svo spakir hérna, sagði
liann brosandi. — Stundum kem ég
með brauð til þeirra, — en ég hafði
ekki ætlað mér hingað í dag.
— Komið þér oft hingað? spurði
hún. Henni fannst svo óskiljanlegt
að nokkur maður hefði getað komið
hérna á undan lienni. Garðurinn var
svo nýlegur ásýndum og svo vel
geymdur bak við sýrenurunnana.
— Já, mjög oft, sagði hann. — Og
oftast hefi ég þennan garð út af fyrir
mig. Ég kalla hann í laumi garðinn
minn. Einstaka sinnum kemur gamalt
fólk hingað, en það situr að jafnaði
í fremri garðinum. En að því frátöldu
sér maður varla nokkra manneskju
hérna. Fólkið sem á heima hérna í
grenndinni hefir garða við húsin sín,
og þeir sem ganga liérna framhjá og
þekkja ekki til, taka aldrei eftir að
nokkur garður sé hérna.
Hún vonaði að hann héldi áfram
að tala. Henni féll svo vel hin dimma,
hreimþýða rödd hans. Og hann hélt
áfram. Það var svo sjaldan sem hún
liafði nokkurn að tala við utan skrif-
stofutímans, þvi að hún þekkti mjög
fáa þarna i borginni.
— Þér liefðuð átt að koma hingað
meðan sýrenurnar voru í blóma,
sagði hann. — Ilmurinn af þeim er
svo góður, og þá er eins og garðurinn
sé ævintýr. Nú er það liðið hjá í ár,
en næsta ár getið þér fengið að sjá
það, ef þér liafið ekki gleyrnt þessum
stað áður en sumrar næst.
Hann brosti ofurlítið og Winnie
beygði sig fram í áttina til hans. —
Ég gleymi þessum stað aldrei, sagði
hún með áherslu.
Og hann hélt áfram að tala um
garðinn, — um blómin, sem höfðu
verið þar, og um hin, sem bráðum
mundu springa út. Hún hlustaði á
hann og gleymdi alveg hinum sex
sem liöfðu farið og skilið liana eftir.
Loks stóð hann upp og leit á
klukkuna.
— Ég verð víst að fara, sagði liann
og andvarpaði. — Þakka yður fyrir
þessa stund, og ég óska að þér njótið
verunnar í „garðinum mínum“.
Hún sat kyr og horfði á eftir hon-
um þangað til liann hvarf. Fuglarnir
héldu áfram að syngja, blómin ilm-
uðu og sólin glitraði í vatninu, en
samt var garðurinn ekki sá sami og
áður. Hún stóð upp þó að henni væri
það óljúft. Hún varð að finna sér
einhvern stað til að borða hádegis-
verð á, þvi að liún hafði sagt i mat-
sölunni í gær að hún mundi verða
burtu allan daginn.
JULTAN MARSDON langaði mest til
að stinga fingrunum í eyrun, en liann
vissi að það mátti liann ekki leyfa
'sér. Innan úr dagstofunni heyrðist
danslagaglymjandi og gólfábreiðan
hafði verið undin saman, svo að unga
fólkið gæti dansað. I borðstofunni
voru hressingar framreiddar — for-
eldrarnir sáu alltaf um að unga fólk-
ið skyldi ekki vanta neitt í sam-
kvæmunum.
Celia dansaði framhjá dyrunum í
faðmi Johns Miller. Julian létti er
hann sá ])að. Celia hafði þá loksins
látið huggast. Hann heyrði hlátur-
inn í henni alla leið út á svalirnar.
Það var móðir lians sem Iiafði átt
hugmyndina að þessu samkvæmi.
Hann hafði ekki verið upplagður. í
rauninni var hann þreyttur. En vit-
anlega varð að launa prófið hans að
verðleikum og hann varð að sætta
sig við það. Móðir lians hafði yndi af
samkvæmum, og faðir hans 'hafði sætt
sig við það af meinleysi árum saman.
Celia hafði lika yndi af samkvæm-
um, en Julian hataði alla háværð og
glamur. Celia hafði oft kallað hann
„skringilegan sérv'iti'ing6”, og ef til
vill hafði hún rétt fyrir sér.
Jafnvel móðir hans hafði átt bágt
með að fyrirgefa honum þennan út-
úrhorningshátt, þó að hún teldi það
ekki beinliínis til galla. í augum lienn-
ar hafði Julian enga galla. Þess vegna
hafði verið vandlifað i samræmi við
það álit sem hún hafði á honum, en
allt hafði þó slampast hingað til.
Hún hafði vonast eftir að hann tæki
gott próf. Það var ómögulegt annað
en að hann tæki gott próf. Þess vegna
gat hún ekki gert sér grein fyrir hve
mikið hann hafði haft fyrir því. Fað-
ir hans liafði betri skilning hvað
þetta snerti, jafnvel þó að það hafði
bakað honum vonbrigði, að Julian
valdi lögfræðina en ekki læknisfræð-
ina. En Julian hafði þverneitað að
feta i fótspor föður síns. Hann vildi
ráða sínum sporuni sjálfur.
Nú var helst að sjá að samkvæminu
væri að verða slitið. Móðir hans kom
til hans og .spurði hvort hann vildi
gera svo vel að aka einni af frænk-
um sínum heim, þvi að siðustu
strætisvagnarnir voru farnir fyrir
löngu.
Julian amaðist ekki við því að aka
dálitla stund um nátthljóðar gölurn-
ar. Það var ekki langrar stundar verk
að koma frænkunni heim. Næturloft-
ið var hlýtt, þó að komið væri fram
i septemberlok, og liann langaði ekki
til að fara beint heim aflur.
ALlt í einu slöðvaði hann bilinn.
Hann var staddur hjá litla garðinum.
Hann steig út og gekk þvert yfir göt-
una. Járnhliðið var læst, en á milli
trjástofnanna gat hann séð inn i
fremri garðinn. Það var kominn
liaustlitur á trén og hann sá georg-
iurnar glitra i tunglsljósinu. Og enn
á ný töfraðist hann af litla garðinum
og hinum einkcnnilega blæ, sem yfir
honum var.
Hann fór að liugsa til stúlkunnar,
sem hann hafði liitt svo oft hérna.
Hann mundi eftir hve andlit hennar
var hlustandi og liinar einkennilegu
hreyfingar hennar, þegar hún strauk
dökkt hárið frá andlitinu.
Hann hafði ekki hugmynd um hvað
liún liét. Honum hafði aldrei dottið
í hug að spyrja hana að því, en hann
þekkti liana vel þó að hann vissi ekki
nafnið hennar.
Hann vissi svo margt annað um
hana. Vissi að hún var ættuð ofan
úr sveit, og að hún leitaði hingað i