Fálkinn


Fálkinn - 10.01.1958, Blaðsíða 13

Fálkinn - 10.01.1958, Blaðsíða 13
FÁLKINN 13 — Ég skal gera þetta eins vel og ég get, sagði hún lágt. — Ég vil ekki að þessi skjöl komi út fyrir þessar dyr, svo að ég skal láta senda ritvélina yðar hingað inn, sagði hann. Hann hringdi á skiptiborðið og að vörmu spori kom sendillinn með ritvél Antoníu, og setti hana á borð við gluggann og fór út. Antonía settist og lét sem hún væri að lesa blöðin, sem hún hafði tekið við, en sann- ast að segja gat hún ekkert hugsað. — Getur mér hafa skjátlast um rithöndina? spurði hún sjálfa sig. — Nei, það var rithönd pabba. I augnabliks örvæntingu fannst henni að sér mundi ómögulegt að vinna nokkurn skap- aðan hlut fyrr en hún hefði fengið nánari vitneskju um þetta mál. En svo herti hún upp hugann. Og eftir nokkrar mínútur fann hún að heilinn var sjálfkrafa farinn að fást við verkefnið, sem fyrir hana hafði verið lagt, og hættur að glíma við gátur, sem ekki var hægt að ráða. Ég skal hugsa betur um þetta í kvöld, þeg- ar ég kem heim, sagði hún við sjálfa sig. Þá finn ég vafalaust einhverja skynsamlega skýringu á þessu. ÞÆGILEGUR FORSTJÓRI. Klukkan var orðin nær sex þegar Antonía hafði lokið við þýðinguna. Hún rétti úr sér og varp öndinni, sumpart af þreytu og sum- part af því að henni létti. — Nú er þetta búið, sagði hún án þess að renna grun í, að hún sagði það eins og telpa, sem heldur að hún hafi gert góðan prófstíl. Henni var gáta hvers vegna Shar- don brosti. — Viljið þér gera svo vel að koma með það! Hann rétti höndina fram til að taka við blöðunum. Antonía stóð við hliðina á honum meðan hann las blöðin. Hann flýtti sér ekkert og loks ýtti hann fram stól handa henni og sagði:.— Gerið þér svo vel — fáið yður sæti. Antonía þakkaði fyrir og settist. Nú þurfti hún ekki að einbeita huganum að þýðingunni lengur, en þá fór hann undir eins að glíma við dularfulla skjalið aftur. Gat það ekki hugsast að faðir hennar hefði heiðarleg við- skipti við Shardon? Kannske ... — Þetta er prýðilegt! sagði Shardon allt í einu og leit upp. — Ég þakka yður innilega fyrir, og það er ástæðulaust að vera svona kvíðandi á svipinn. Þetta hefir tekist ágæt- lega. — Ó! Hún brosti og roðnaði lítið eitt. — Það gleður mig, af því ... Hún þagnaði og Shardon sagði: — Af hverju. Haldið þér áfram! — Jú ... Antonía leitaði að orðunum, — af því að það var svo fallega gert af yður að trúa mér fyrir þessu — eða láta Velway gera það — sérstaklega eftir hvernig ég hag- aði mér og tranaði mér fram þarna um kvöld- ið forðum. Hann hló. — Ekki mundi ég hafa áhyggjur af því, ef ég væri í yðar sporum, sagði hann. — Það er einmitt þetta, sem þér kallið að „trana sér“, sem gaf yður tækifærið. En nú held ég að þér ættuð að fara að komast heim. Þér hafið unnið mikið í dag. Verði yður að góðu, ungfrú Munsiil. — Verið þér sælir. Antonía ætlaði að taka ritvélina með sér. — Hún er of þung fyrir yður, sagði Shar- don og tók vélina og bar hana yfir ganginn og inn í skrifstofuna hennar, þó að Antonía reyndi að fuilvissa hann um að hún gæti gert það sjálf. Ungfrú Smith, sem sjáanlega hafði verið að bíða eftir henni, var að taka til og þurrka ryk af skrifborðinu sínu. Undir eins og dyrn- ar höfðu lokast eftir Shardon sagði hún: — Ég var farin að hugsa hvort hann ætlaði ekki að sleppa yður aftur. Hvernig fór þetta? — Það fór vel. Mér sýndist hann vera á- nægður með það. — Hann hlýtur að hafa verið það, úr því að hann kom sjálfur með ritvélina yðar, svar- aði Smith þurrlega, um leið og hún reyndi að láta gamla hattinn fara sem best á höfð- inu á sér. Hún var ein þeirra kvenna, sem ekki finnst þær vera fullklæddar nema þær séu með beinharðan hárhnút í hnakkanum og alltaf eru að reyna að láta hattinn vega salt á þessum hnút. — Ég get ekki annað sagt en það var nærgætni af honum, bætti hún við. — Mér finnst hann í rauninni allra við- felldnasti maður, sagði Antonía hægt. I fyrst- unni fannst mér nóg um hve hranalegur — og kaldranalegur hann var í framkomu. En það mætti segja mér að hann væri bæði við- felldinn og nærgætinn. — Og það kæmi mér á óvart, sagði Smith fastmælt. — En forstjórar í stórfyrirtækjum þurfa ekki að vera nærgætnir. — Ef þeir eru réttlátir þá er nóg. Nema þeir séu af þeirri gerðinni, sem láta hraðritarann sinn sitja á hnjánum á sér, bætti hún við. Ef hann er þannig, verður maður að vera af alveg sér- stakri gerð ef manni á að líka að vinna með honum. Verið þér sælar, ungfrú Munsill. Antonía fór í yfirhöfnina og gekk hægt út á götuna. Aldrei þessu vant langaði hana ekki til að fara heim tii sín. Undanfarið hafði henni þótt svo gott að þurfa ekki að taka tillit til neinna nema sjálfrar sín, og að enginn gæti truflað hana nema hún sjálf vildi. En nú fann hún að hún vildi sist af öllu vera ein með hugsunum sínum. Hún gat vitanlega símað til Martins. En þó að hún gerði það gat hún ekki trúað hon- um fyrir því sem angraði hana. Ef hún segði honum að hún hefði séð skjal með rithönd föður síns í skápnum hjá Shardon, mundi hann líklega ekki segja annað, en að það væri skritin tilviljun, en þeir mundu eiga viðskipti saman — og hvaða máli skipti það eiginlega fyrir hana? — Hann mundi ekki geta sagt neitt, sem gerði mér hughægara, hugsaði hún með sér. — Það gæti enginn gert nema pabbi eða Shardon. Eða ... nú datt henni nokkuð í hug. Hún nam staðar, sneri við og fór inn í síma- turn. Móðir hennar mundi vafalaust vera heima á þessum tíma dags, og ef hún ætlaði ekki neitt út í kvöld, væru allar líkur til að hún gæti talað við hana undir fjögur augu. Móðir hennar mundi að vísu ekki segja henni meira en henni gott þætti, en ef hún héldi að Antonía mundi verða svo tortryggin að þeim gæti stafað hætta af því, mundi hún kannske komast að þeirri niðurstöðu, að hollast mundi að segja Antoníu hvernig í öllu lægi. Það var móðir hennar sem svaraði í sím- anum, og Antoníu létti. — Ó, mamma, þetta er Antonía. Ég hringdi til að spyrja hvernig ykkur liði og ... — Það var fallega gert, Antonía, svaraði móðir hennar. — Geturðu litið inn í kvöld? — Já, ég ætlaði að fara að spyrja hvort þú yrðir heima? FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af- greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12 og 1M>—G. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.- Svavar Hjaltested. — Sími 12210. HERBERTSprent.

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.