Fálkinn - 09.01.1959, Side 8

8
FÁLKINN
Þegar Eddie Bernal og aðstoð-
armennirnir hans þrír voru að
bisa við að skila af sér stóra kass-
anum, hélt Anna fyrst í stað, að
þarna væri um misskilning að
ræða. Þetta grettistak gat ómögu-
lega verið til hennar.
„Það eru svo margir fleiri en
ég, sem heita Adams,“ sagði hún.
„Það hlýtur að vera einhver ann-
ar Adams en ég, sem á von á
skemmtisnekkju, eða hvað það nú
er, sem er í þessum kassa . . .“
Eddie strauk af sér svitann með
stórum vasaklút. „Nei, þetta er
áreiðanlega til yðar, frú,“ tautaði
hann. „Hver veit nema það sé
brúðkaupsgjöf? Það kemur frá
vínberjaklasa í nefinu. Undir, yfir
og bak við þá var þéttingur af
alls konar fyrirbærum úr jurta-
ríkinu, sem mættust í vafningum
efst í sófabakinu og héldu uppi
risavöxnum engli, sem horfði nið-
ur á alla dásemdina.
Og allt þetta bákn stóð á fjór-
um höfrungum, sem tiidruðu sér
upp á eitthvað, sem var einna
svipast dálítið útflöttum fall-
byssukúlum. Þetta var í stuttu
máli það mesta úrkastshúsgagn,
sem hægt var að hugsa sér. Anna
góndi á það, steinþegjandi og
ráðalaus. Var það hugsanlegt að
hún þekkti ekki manninn sinn bet-
ur en þetta? Þó þau hefðu að vísu
una. Anna beið þess sem hún hélt
að koma mundi.
En hún heyrði hvorki hljóð né
stunu innan úr stofunni. Loks fór
hún inn. Mark lá endilangur á
sófanum með sælubros á vörum:
„Þetta er úrvalsgripur," sagði
hann. „Svona smíða þeir ekki nú
á dögum!“
Anna horfði með skelfingu á
manninn sinn. Loksins sagði hún:
„Hefirðu athugað hvernig þetta
lítur út, Mark? Ertu viss um að
þetta sé rétti sófinn?“
Mark settist upp og strauk
hendinni um magann á feitasta
englinum. „Já, víst er ég viss um
það,“ sagði hann dreymandi. „Ég
„Anna!“ sagði hann. „Þykir þér
hann ekki fallegur?“
Anna reyndi að standa fyrir
máli sínu. „ Líttu bara á hann,
Mark. Líttu bara á hann.“
Hann roðnaði dálítið: „Iield-
urðu að ég viti ekki hvernig hann
lítur út. Ég hefi alist upp með
honum. Hvað finnst þér eiginlega
að honum?“
„Geturðu ekki séð hve hræði-
legur hann er,“ æpti Anna. En
hún iðraðist eftir orðin, undir
eins og hún hafði sagt þau.
„Jæja,“ sagði Mark. „Nei, ég
get ekki séð það. En ég hefi lík-
lega annan smekk en þú. Þú vilt
heldur þennan stóriðjuvarning!“
Giöf skyldi aldrei vanþökkuð
Oregon. Þekkið þér nokkurn
þar?“
Nú fór Önnu að gruna hvað
myndi vera í kassanum. „Jú,“
svaraði hún með hægð, „ég þekki
fólk í Oregon, eða réttara sagt,
maðurinn minn gerir það. Svo að
þetta er líklega til okkar. Það er
réttast að þér opnið kassann."
Hluturinn sem stóð andspænis
henni skömmu síðar hafði lengi
verið færður í frásögur. Hún
mundi ekki með vissu hvenær
Mark hafði minnst á hann í fyrsta
skipti. En þegar frænka Marks í
Oregon hafði skrifað og sagst
ætla að senda þeim brúðkaups-
gjöf, hafði Mark ekki ráðið sér
fyrir kæti. Það var helst á hon-
um að skilja, að þetta væri ein-
hver afar verðmætur gripur, ein-
hver forn ættargripur, sem hann
bar afar mikla virðingu fyrir.
Friðsamir ættingjar höfðu orðið
hatursmenn út af þessum grip,
fornfræðingarnir höfðu reynt að
ná í hann handa söfnum. En þrátt
fyrir allar freistingar hafði hann
haldist í ættinni. Og nú var hann
orðinn eign önnu.
Þetta var sófi. En sófi sem
stærðarinnar vegna átti fremur
heima í heyhlöðu en í lítilli íbúð
í friðsamlegu bæjarúthverfi.
Hann var á að giska þriggja metra
langur. Og yfirborðið á honum
var ýmist gljáandi viður eða jafn
gljáandi fóður. Húsgagnasmiður-
inn, sem forðum daga hafði lagt
hug sinn og hendur að þessu
verki, hafði hvorki hlíft sér eða
tréverkinu. Þarna voru útskorin
þrýstin englabörn ríðandi upp á
alls konar furðulegum hafdýrum,
yfir stórar öldur úr mahogníviði.
Og yfir höfðum englanna flögr-
uðu feiknastórir fuglar með stóra
ekki verið gift nema þrjá mánuði
gat hún varla trúað því, að hún
hefði ekki tekið eftir að hann
væri svona smekklaus, á þeim
tíma. Hún gat ekki fundið aðra
skýringu á þessu en þá, að Mark
hefði ekki séð þennan sófa siðan
hann var barn. Og þess vegna
hafði hann steingleymt hvernig
hann leit út.
Hún gat ekki litið upp þegar
flutningamennirnir settu sófann
á mitt gólf í fallegu dagstofunni,
sem hún hafði verið vakin og sof-
in í að gera sem vistlegasta. Það
var ekki fyrr en þeir voru farnir
að hún dirfðist að fara að virða
gripinn fyrir sér.
Hann var ennþá verri en hún
hefði getað hug'sað sér nokkurn
sófa. Enginn maður með fullu viti
gat látið sér koma til hugar, að
hægt væri að hafa svona ferlíki
í nýtísku einbýlishúsi á tuttug-
ustu öldinni.
Allt í einu róaðist hún. Hún
leit á sófann með meðaumkvunar-
svip. Svo fór hún fram í eldhús
til að hugsa um miðdegismatinn.
Klukkan var nærri því sex þeg-
ar Mark kom inn úr eldhúsdyr-
unum. Hann tók utan um hana
og þrýsti henni að sér. Þegar hún
náði andanum aftur byrjaði hún
með hægð: „Elsku Mark ...“
„Já,“ svaraði Mark.
Hún sagði ekki: Það stendur
eitthvert afskræmi inni í dagstof-
unni. Komdu, við skulum höggva
það í eldinn. Nei, hún sagði bara:
„Gjöfin hennar frænku þinnar er
komin.“
Það var eins og Ijós væri kveikt
í báðum augum Marks: „Loks-
ins!“ sagði hann og þaut eins og
kólfi væri skotið inn í dagstof-
hefi elskað þennan sófa síðan ég
var barn. Hefi ég nokkurn tíma
sagt þér, að einn forfaðir minn
sigldi með hann á freigátu suður
fyrir Ameríku?“
„Það hefirðu vafalaust," sagði
Anna með hægð.
„Þá var enginn Panamaskurð-
ur til. Þetta var þriggja mánaða
ferð — mánaöa, tókstu eftir því
— að komast frá Boston til San
Francisco. Geturðu hugsað þér
það?“
Anna reyndi að ímynda sér
hvað hefði knúið forföður Marks
til að drösla þessu afskræmi með
sér jafn langa og hættulega ferð.
„Og ekki þar með búið,“ hélt
Mark áfram í hrifningu. „Löngu
fyrir þann tíma kom sófinn austan
yfir Atlantshaf með skipi ' frá
Italíu og Spáni. Einu sinni bauð
forngripasafn forföður mínum
fimm hundruð dollara fyrir þenn-
an sófo. En hann vildi ekki selja
hann. Og nú hefir Carolina
frænka gefið okkur hann. Hugs-
aðu þér hvílík fórn henni hefir
verið að sjá af honum. Sófinn
hefir staðið í dagstofunni hennar
í þrjátíu ár — að minnsta kosti!“
Anna andvarpaði djúpt: „Og
nú eigum við hann! Hvað eigum
við að gera við hann, Mark?“
„Látum okkur nú sjá!“ Mark
stóð upp og skrefmældi stofuna.
„Hann — ja, hann verður að fá
heilan vegg, til að njóta sín. Við
verðum að flytja litla sófann inn
í gestaherbergið. ‘‘ Og svo snaraði
hann sér úr jakkanum.
Anna studdi hendinni á hand-
legginn á honum. Nú eða aldrei!
„Mark, hann á alls ekki heima
hérna inni,“ sagði hún lágt.
Mark starði á konuna sína:
Hann ýtti við litla sófanum, sem
þau höfðu verið að leita að í hálf-
an mánuð áður en þau fundu þann
rétta. „Fremur en dýrmætan
safngrip, sem hefir verið fluttur
sunnan fyrir Eldland á frei-
gátu ...“
„Mér væri skítsama um hann
þótt hann hefði komið með flúg-
vél,“ hrópaði Anna og var orðin
kafrjóð. „Ég vil að minnsta kosti
þúsund sinnum fremur hafa litla
sófann okkar.“
„Þú skalt fá að hafa hann,“
svaraði Mark kuldalega. „Ég læt
hann inn í gestaherbergið. Þú get-
ur setið í honum þar allan dag-
inn, ef þig langar. Þú færð að
haga öllu í húsinu eftir þinni vild.
Og svo stekkur þú upp á nef þér,
af því áð hingað kemur gamall
sófi, sem mér þykir vænt um. En
hann skal nú standa hérna, það
skaltu vita!“
„Æ, Mark, við erum farin að
rífast,“ sagði Anna döpur. Henni
var runnin reiðin. „Við höfum
aldrei rifist áður, Mark! Og við
skulum ekki gera það heldur
núna. Láttu sófann þinn standa
þarna. Hann skal fá að standa
þarna í friði, ég lofa því. Við meg-
um ekki rífast.“
Og svo báru þau litla sófann
inn í gestaherbergið án þess að
segja orð, og ýttu afskræminu
gamla upp að þilinu.
Þau voru heldur fálát um
kvöldið. Þegar kom að háttatíma
sagði Mark, án þess að líta á
hana, að hann þyrfti að fara til
Los Angeles daginn eftir. Anna
vissi mætavel að hann hafði
mörgu að sinna í Los Angeles, en
henni var ekki um að hann færi
í ferð daginn eftir að þau höfðu
rifist. En hún sagði ekkert, hún