Fálkinn - 13.03.1959, Side 10

10
FÁLKINN

BÆNCJ^T HLUMPIIR

Myndasaga fyrir börn
135.
— VeriS þið nú blessuS og sæl, bæSi Gler- — Væri ekki rétt aS þvo þilfariS. Hér hefir — Burt meS þig, Peli! Annars villistu í
augnaglámufjölskyldan og Everest! — Littu veriS svo mikiS ráp og rölt, meS skítuga fæt- moldbylnum. FarSu og athugaSu hvaS hann
nú vel kringúm þig, Pingo, svo aS þú getir ur. Ég sópa hérna, og þú getur sópaS uppi, Skeggur er aS gera, og ruggaSu honum svo-
lýst þessu öllu þegar þú kernur heim. Klumpur. lítiS ef liann er ekki sofnaSur.
— ÞaS er auSséð að langt er
síðan hér hefir komið sópur.
Maður vex líklega aldrei upp úr
því að hafa gaman af að sópa.
— Hvað er nú þetta. Mér sýn-
ist það Hkt þvi fremsta eða aft-
ast af nöðru. Ætli mér sé óhætt
að kippa í þaS?
— Upp með þig lagsi! Ég á
þennan reyk'liáf. Hvaða væl er
þetta? Hva-hva-Hvað er þetta?
Iiver ert þú?
— Ég er prófessor, og heiti
Mogens. — Og ég heiti Klumpur.
Fyrirgefðu að ég togaði í rófuna
á þér.
— Skyldu allir prófessorar vera með svona — Skelfing ganar hann. Að hverju skyldi — Afsakaðu prófessor. Getum við ekki
langa rófu? Hann hlýtur að hafa týnt ein- ihann vera að leita? — Ætli þetta sé prófess- hjálpað þér til að leita? —Bara að þið gætuð
hverju. Það var svei mér gott að við sópuðum orinn með tuttugu spurninga getraunina? það! Ég er að leita að mausangúsum.
þilfarið.
* jSfcrítlur ^
— Það er það smávægilega, sem
bakar manni mestu raunirnar.
— Það segirðu satt. Þegar maður
kemur heim af kendiríi er miklu
minni vandi að finna húsið en skrá-
argatið.
—0—
Tveir rosknir bændur hittust í
kaupfélaginu i byrjun desember.
— Jæja, sagði annar, — hefurðu
pantað jólabrennivínið þitt?
— Já, og ég hefi fengið það og
drukkið það upp.
— Ég hélt að þú ætlaðir að geyma
það til jólanna?
— Ég vildi ekki hætta á það. Hver
veit hvort maður lifir svo lengi.
—O—
í Dumfries í Englandi kostar það
54 pund að liafa dreng í heimavist-
arskóla, en fyrir stúlluir er verðið
aðeins 36 pund. En ráösmaðurinn ber
því við að strákarnir éti miklu meira,
því að stúlkurnar séu alltaf að hugsa
um að megra sig.
—O—
HÚN VAR BARA FYRIR!
Hann liafði verið piparsveinn ára-
tugum saman og komist vcl af. Loks-
ins giftist hann, en það stóð ekki
lengi, því að konan strauk frá
honum.
Þegar einn af vinum hans spurði,
hvort hann tæki það ekki sárt að
konan hefði yfirgefið hann, svaraði
sá gamli:
— Æ, ég veit ekki hvað segja skal.
Hún var alltaf fyrir mér í eldhús-
inu þegar ég var að sjóða mat-
inn.
— Jæja, þá kemur lögrieglan og
blaðaljósmyndararnir bráðum. Á ég
að halda á skammbyssunni yðar með-
an þér lagið yður svolítið til?