Fálkinn - 13.03.1959, Blaðsíða 11

FÁLKINN
11
★ Tískumgnrfir ★
ÞÖKK FYRIR, ÍTALÍA. — Luca í Florens hefir gert þennan kjól úr
silkijersey, með fallegum fellingum. Leggst hann um herðarnar og niður
um mittið. Mittið er hútt og slaufa að framan.
LITLA SAGAN.
f (fokunni
Brandur Breiðfjörð var ekki fœdd-
ur í hepþilegu stjörnumerki. Honum
liætti við 'hrakföllum svo að segja
á öllum svæSum tilverunnar. Ef nokk-
ur hálkuvottur var á gangstétt, var
óhætt að liengja sig upp á að fregnin
um að Breiðfjörð hefði fótbrotnað,
stæði í Vísi.
Þess vegna vakti það ekki smáveg-
is furðu, er j)að vitnaðist, að Brandur
Breiðfjörð hefði unnið aðalvinning-
inn í haþpdrætti og væri orðinn eig-
andi að ijómandi fallegum mótorbát.
Breiðfjörð — sem hafði lært ])að í
skóla lífsins, að maður eigi aldrei að
gleðjast of snemma — tók atburði
þessum með mikilli stillingú. Hann
játaði að liafa unnið aðalvinninginn,
og hann viðurkenndi sömuleiðis, að
það væri ofboð þægileg tilfinning, að
vita sig orðinn báteiganda, en svo lét
hann þar við sitja. Hann jróttist viss
um, að eitthvað mundi bjáta á, sem
gerspillti ánægjunni af þessum vinn-
ingi fyrir sér.
Og sú varð líka raunin á!
Einstaklega fallegan sunnudag í
júni afréð Breiðfjörð, að reyna far-
kostinn úti á vikinni. Hann liafði
lengi gluggað í allskonar fræðibók'
menntir um þetta samgöngutæki, og
mátti heita sérfræðingur i hátadrælti,
ljóskerum og þess háttar, og margt
bafði hann lært um tvígengis-, glóð-
arhausa- og fjórgengishreyfla. Var
hann orðinn svo vel undirbúinn, sem
frekast gat, er hann hélt i siglinguna
þennan umrædda sunnudagsmorg-
unn.
Brandur Breiðfjörð var ekki i)cin-
linis sú manntegund, sem manni dett
ur straks i hug, í sambandi við sjávar-
seltu og strekkings landsynning. Hann
var langur, mjór og hengilmænuiegur,
og af því að hann var rneð hornspang-
argleraugu var hanrt ekki ósvipaður
presti í sveit.
Sem sagt, veðrið var hið ákjósan-
legasta, og nýja báteigandanum gekk
vei að koma hreýflinum i gang. Hann
losnaði slysalaust frá landi og stefndi
út í víkurmynnið. Hreyfillinn niurraði
góðlátlega undir hlífinni, sólin bakaði
og Breiðfjörð fór að verða bjartsýnn
á að ailt nnindi fara vel.
En varia var liann fyrr kominn á
])essa skoðun, en hrygla og hósti fór
að lieyrast í hreyflinum. Breiðfjörð
ryfjaði í snatri upp fyrir sér allt, sem
hann kunni um hreyfla seni hósta, og
afréð að rannsaka málið nánar. Hann
batt stýrið, þrýsti gleraugunum niður
á nefið, og opnaði iilífina yfir hreyfl-
inum.
Hreýfiliinn hélt áfram að hósta, og
Breiðfjörð ])ukklaði varlega á ein-
hverjum skrúfuhöldum til að kæfa
hóstann. Það bar slæman ávöxt. —
Hreyfillinn spýtti og Brciðfjörð stóð
i reyk og damp, eins og Kong Christ-
ian ved höj en mast!
En Breiðfjörð vár ekki tré, sem
fellur við fyrsta högg. Hann beitti
allri sinni visku, og eftir hálftíma var
lireyfillinn farinn að murra, eins og
hre.yflar eiga að murra.
Breiðfjörð rétti úr sér. En nú var
þokubakki kominn á loft í allar átt-
ir, grágul þoka, svo að livcrgi sá til
lands.
— Vissi ég ekki, tautaði Breiðfjörð
og greip stýrið og góndi út í þokuna,
tii að reyna að finna rifu í henni. Það
tókst ekki.
Nærri má geta hve mikil andleg
áreynsla það var fyrir hinn óreynda
stýrimann að lenda í þokunni. Breið-
fjörð lét hreyfilinn fara hálfa ferð
í þá áttina, sem hann hélt að væri
réttust inn í víkina. Og svo fór hann
að hlusta, ef ske kynni að þokulúður
heyrðist.
Þegar slysið varð kom báteigand-
anum það alls ekki á óvart. Við á-
reksturinn lu’ataði hann fram, rakst
á hlífina og lá þar, og hlustaði á sjó-
inn streyma inn um stórt gat við
stefnið.
En hann komst á fætur og hljóp á
land, vitandi það að hann væri
miög lélegur sundmaður.
Á þessu augnabliki gerði hann tvær
uppgötvanir. í fyrsta lagi að hann
liafði misst gleraugun sin, og i öðru
lagi, að hvergi var þoku að sjá.. Him-
inninn var heiður og glaða sólskin.
Hann beygði sig til að ná í gleraug-
un og setti þau upp — og nú var þok-
an jafn svört og áður. Nú tók liann af
sér gleraugun og þurrkaði af þeim,
grágula olíuhimnu, sem liafði sest á
þau, þegar hann var að laga hreyfil-
inn.
Breiðfjörð á engan bát núna. Sigl-
ingaáhuginn hvarf þannan júnídag
— í þokunni miklu!
VELKLÆDD HVERSDAGS. — Þessi
hálfsíði frakki frá Antonelli með
stórum kraga og stórum vösum er úr
rauð og svart teinóttu tveed, einnig
pilsið, en bolurinn er einlitur. Ann-
ars tíðkast nú orðið heilkjólar undir
svona frakka. En pilsanna söknum
við og þess að geta skipt blússum.
Viftið þér...?
vo ae i
að liílaakstur getur verið miklu
hættulegri en flug?
Bílaárekstrar valda flestum slysum
og næstflestum banaslysum lijá starfs-
mönnum ameríska flughersins. Og það
er eftirtektarvert, að fleiri flugkenn-
arar farast í bil til flugvallarins og frá,
en í sjálfu fluginu.
vo a l
að brunaliðsvagnar geta séð um
grænt ljós á leið sinni?
1 Ameríku er farið að útbúa radio-
sendara á brunavagna og sjúkravagna
og geta þeir verkað á tæki, sem eru
i sambandi við merkjaljósin á götu-
ihornunum. Þegar slökkviliðsvagnar
nálgast gatnamót lætur senditæki hans
skifta um ljós, ef það er ekki grænt,
svo að slökkvivagninn kemst óhindrað
leiðar sinnar.