Fálkinn - 17.04.1959, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
Við göngum í land á San Blaseyjum í Caribahafi.
A Cocos - frægustu fjársjóðaeyju veraldar
Skáldið Robert L. Stevenson
gerði Cocos-ey fræga með sög-
unni um „Fjársjóðaeíyjuna“, sem
er ein víðlesnasta bók veraldar.
Til Cocoseyjar hefir fjöldi manns
farið í fjársjóðaleit, en þýsku
hjónin Hans og Lotte Haas fóru
þangað tií að taka myndir — þau
eru bæði kafarar og hafa tekið
fjölda mynda á hafsbotni. Grein-
in, sem fer hér á eftir, er kafl-
inn um Cocosey, úr bókinni „Wir
kommen aus dem Meer“, sem er
saga leiðangurs þess, sem þau
hjónin fóru um Kyrrahaf á skip-
inu „Xarifa“, ásamt nokkrum
fleiri, í leit að ævintýrum.
VI» HITTTJM HAMARSHÁKARL..
Það er sagt að fjársjóðir, sem nema
40—G0 milljón dollurum, séu fólgnir
á hinni frægu Cocosey. En það er ekki
auðhlaupið að því að finná eyjuna
sjálfa, hvað þá fjársjóðina. Cocosey
er um 300 mílur norðaustur af Gal-
apagos, og er lítil um sig og nærri
því alltaf i skýjakafi og þoku.
Þegar skip nálgast bratta ströndina,
sem er vaxin þéttum frumskógi, sést
eyjan ekki í þokunni fyrr en á síð-
ustu stundu — henni skýtur þá allt
í einu upp eins og Hollendingnum
Hjiigandi . . .
En við á „Xarifa“ voru svo heppin
að koma lmngað í glaða sólskini. Við
sáum eyjuna álengdar, iðjagræna
og hvítlöðrandi hrimgarð við strönd-
ina.
Við lögðumst fyrir festum i Chat-
hamvík á norðurströndinni, milli
liárra klettastranda og i vari af smá-
hólma, og mér fannst undir eins á
mér, að hérna mundum við upplifa
eittlivað skrítið. Við skutum lit báti,
og eftir tæpar tíu mínútur vorum við
farin að kafa — Jimmy Hodges,
Hirschel, Lotte og ég. Það fyrsta sem
við rákum augun í voru 3—4 hamars-
hákarlar!
Þeir komu í áttina til okkar,
skammt frá yfirborði sjávar. Við föld-
um okkur á 12 metra dýpi milli hárra
kórallagreina, og ég náði i langa kvik-
myndaræmu af þeim, þar sem þeir
sveimuðu yfir hausnum á okkur eins
og stóreflis sprengjuflugvélar.
Það var ekki fyrr en þeir voru
horfnir, sem við fengum tækifæri til
að svipast um: Hafsbotninn var al-
þakinn kóröllum, sem sums staðar
mynduðu 2—3 metra háa stofna frá
botni . . . Ekki sást mikið af fiskum
þarna á milli kóralladrönglanna. En
þeim mun fleiri hákarlar. Lotte benti
mér uppvæg: — þarna voru hamars-
hákarlarnir rétt bak við mig! Þeir
hlutu að hafa synt í hring, því að
þeir komu úr söniu átt og þeir höfðu
gert áður. Ég þekkti að þau voru
sömu hákarlarnir, því að einn þeirra
var liróflaður utan á vanganum.
Ég synti skáhalt upp á við og áfram
með myndavélina, beint á móti hon-
um. Þegar hann varð mín var hrökk
hann við og synti úr leið og liélt
áfram.
Hákarlarnir þrir komu aftur i
þriðja skiptið. Ég notaði alla kvik-
myndaræmuna og svo fórum við úr
kafi í besta skapi. Það kom fram sem
mig grunaði: Lotte hafði tekið mynd-
ir og ég Iiafði kvikmyndað fyrirbæri,
sem ég hafði jjráð í fimmtán ár.
„Xarifa“ valt mikið í sjávarrótinu
þarna. Þess vegna fluttum við okkur
i Wafer-vík, sem er fræg fyrir nátt-
úrufegurð. Við stóðum öll hugfangin
á þilfarinu og liorfðum þrjú hundruð
metra háa flauelsgræna hlíðina til
hægri, með silfurglitrandi fossum.
Alls staðar var frumskógurinn, en á
flatri ströndinni fyrir neðan var
þykkni af cocospálmum.
FJÁRSJÓÐALEIT.
Við sáum í kíki leifarnar af kofa
Giesslers kapteins, sem bjó þarna
einn sins liðs í tuttugu ár. Hann hafði
fengið einkaleyfi hjá rikisstjórninni
í Costa Rica til jjess að leita fjársjóða
í eyjunni, en samt sem áður kom
þangað fjöldi leitarleiðangra — og fór
aftur.
Undir eins og við liöfðum varpað
báðum akkerunum fórum við öll i
land, vitanlega jafn eftirvæntingar-
full og allir aðrir, sem stíga fæti á
Cocoseyju í fyrsta sinn. Eyjan er
ekki fullar 5 mílur á breidd, svo mað-
ur skyldi halda að liað væri lítill
vandi að finna fjársjóðina. En þegar
maður sér staðinn skilur maður að
þetta er enginn hægðarleikur.
Margar bækur hafa vei'ið skrifaðar
um Cocosey og margir uppdrættir
gerðir af stöðunum, sem sjóðirnar
eiga að vera fólgnir á. Þann elsta á
Edward Davis skipstjóri að hafa falið
þar á 17. öld. Hann átti stóran flota
sjóræningjaskipa og hafði um þúsund
Við komumst í færi við tígrishákarl . . . Hans og Lotte Haas í sundfötunum á tali við Indiána á San Blas.