Fálkinn - 17.04.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
hjá frú Kelvey. Hvers vegna hringið þér ekki
til þeirra?
Julian pírði augunum. — Nei, hún hefir
farið niður að sjó, sagði hann hægt. Ég fann
á mér að hún ætlaði að gera það, en þegar
þér sögðuð að hún hefði farið með Amy ...
Hann lauk ekki setningunni. Hann fór fram
í forstofuna og hljóp upp stigann, þrjú þrep
í hverju spori. Eftir augnablik var hann kom-
inn ofan aftur með regnkápu á handleggnum.
Hann sagði ekki eitt orð. Útihurðin skelltist
eftir honum.
Á SlÐUSTU STUNDU.
Elisabeth vaknaði við drunur í þungum
öldum, sem iömdu klettana. Á þessari einu
stundu hafði hún sofið vel eftir allar and-
vökunæturnar undanfarið, en nú glaðvakn-
aði hún og settist upp inni í skútanum og
horfði með skelfingu á hvernig vatnið fossaði
inn í hellismunnann og skall með ærandi
drunum á klettunum og varð að hvítu löðri,
sem byrgði algerlega fyrir skútaopið. Á milli
tveggja þessara öldufalda gat hún grillt í sjó-
inn fyrir utan. Hann var stálgrár eins og loft-
ið og eins og sjóðandi gígur. Hún gat varla
trúað sínum eigin augum.
Allt hafði verið svo rólegt og friðsamlegt
þegar hún klöngraðist yfir klettana og leitaði
forsælunnar inni í hellisskútanum. Hún hafði
setið í kalksandnium innst í skútanum og
reynt að lesa í bókinni, sem hún hafði tekið
með sér. En hugsanir hennar létu hana ekki
í friði. Aftur og aftur skaut þessari hugsun
upp: — Hvað á ég að gera? Hvað á ég að
gera við mig?
Hún fann ekkert svar við þeirri spurningu.
Hún gat látið sem hún þyldi ekki lofslagið
og fengið sir Henry til að fallast á að hún
færi heim til Englands, en það voru ömurleg
úrræði. Starf hennar í Englandi hafði hvorki
verið skemmtilegt né lærdómsríkt, en hvernig
gat hún nokkurn tíma fyllt tómið, sem kæmi
eftir Julian? Það var undarlegt að hann skyldi
skipta svona miklu máli fyrir hana, án þess
að hafa hugmynd um það sjálfur.
Hún reyndi að gera sér í hugarlund hvernig
það yrði að eiga að kveðja þau öll — sir
Henry, Amy og Peter og allt hitt fólkið. Julian
var „allt hitt fólkið“. Hún sá í huganum litla
hópinn standa og veifa til sín — og í miðjum
hópnum stóð Julian með Celiu við hliðina á
sér.
Hún hugsaði til baka — til fyrsta skiptisins
sem hún hafði hitt hann, og í öll skiptin, sem
þau höfðu verið ein saman. Hún mundi hið
rólega heillandi látbragð hans, djúpu röddina
og rannsakandi augun ... og svo hin skyndi-
legu viðbrigði þegar hann fékk að vita að
hún væri ekki Amy. Hann var kurteis og nær-
Þrír jólasveinar voru komnir á undan þess-
um. Hvar eru þeir?
gætinn við hana áfram, en einhver kuldi og
stirfni var orðin í framkomu hans, eins og
hann væri hættur að treysta henni.
Elisabeth var þreytt og innantóm. Hún
teygði úr sér í mjúkum sandinum og starði
upp í rakt hvolfið í skútanum. Og innan
skamms var hún steinsofnuð.
Það var eins og martröð að vakna í ver-
öld, þar sem náttúruöflin höfðu allt í einu
gert uppreisn. Hún stóð upp og gekk fram í
hellismunnann, og nú fyrst fann hún vind-
hviðurnar og sá hinn óganandi himin, þar sem
eldingarnar leiftruðu með jöfnu millibili.
Þrumurnar gat hún ekki heyrt fyrir látun-
um í briminu.
Hún var ekki orðin hrædd ennþá. Hún sá
að sjórinn var að falla að og vissi að hún
yrði að flýta sér úr skútanum áður en flóðið
hækkaði meira og fyllti hann. Sælöðrið var
kælandi og hugur hennar skýrðist.
Það var ekki viðlit að taka nestiskörfuna
með sér til baka. Hattinum, bókinni og körf-
unni mundi skola burt, en það varð að hafa
það. Hún mundi eiga fullt í fangi með að
halda jafnvæginu sjálf í þessu afspyrnuroki.
Hún óskaði að hún hefði verið í stuttbux-
um. Það stóð svo mikið í pilsið hennar þeg-
ar hún hreyfði fæturna.
Hún hélt sér með báðum höndum í nybb-
ur á klettinum og reyndi að gægjast út úr
skútanum en þá kom stormurinn eins og
högg í andlitið á henni. Hún tók andann á
lofti og þrýsti brjóstinu að klettinum og
barðist við að halda jafnvæginu.
Það var óhugnanlegt að standa þarna í hálf-
dimmu með sjóinn freyðandi fyrir neðan fæt-
urna á sér. Regnið streymdi yfir höfuð henn-
ar og handleggi, öldurnar ultu upp með klett-
inum eins og þær ætluðu að soga hana í sig
og stormurinn klemmdi hana upp að klett
inum.
Skútinn var talsvert hátt yfir sjávarborð-
inu. Hún vissi að ef hún reyndi að skríða of-
urlítinn spöl mundi hún komast út á gras-
blettinn og að kjarrinu þar. Og úr því gæti
hún skriðið áfram og í afdrep fyrir vesta ó-
veðrinu. Bara að hún gæti komist þennan
stutta spöl?
1 leiftrunum frá eldingum sá hún að nú
var sjórinn kominn upp á mjóa stíginn, sem
hann hafði gengið fyrir aðeins tveimur tím-
um. Og þá var eina úrræðið að reyna að klifra
upp klettinn — beint upp.
Vott hárið klesstist í andlitið á henni og
hana verkjaði í allan kroppinn, en hún varð
að hreyfa sig — annars mundi hún stirðna.
Hún þreifaði varlega eftir stalli til vinstri við
sig og tókst að fikra sig upp á hann. Og svo
kom að næsta stalli . . . og næsta. Fingur
hennar runnu af steinunum en þó tókst henni
að standa upprétt.
En þetta var unnið fyrir gýg. Grasblettur-
inn var enn alveg jafn langt frá henni og hún
vogaði ekki að hugsa til þess að eiga að klifra
upp brattan hamarinn áfram, með freyðandi
sjóinn fyrir neðan fæturna á sér.
Henni fannst hún vera marga klukkutíma
að fikra sig áfram þarna í hömrunum. Augun
höfðu vanist myrkrinu og hún gat séð hvernig
fuglar og fiskar slengdust upp í klettana og
rotuðust. I huganum þóttist hún sjá sjálfa
sig liggja bjargarvana í sjónum og bíða eftir
að næsta alda kastaði henni upp í klettana
og bryti í henni hvert bein. Hún gerði sér
Ijóst að það var vindurinn sem þrýsti henni
upp að klettinum, ef hann hefði ekki verið
svona mikill mundi hún hafa hrapað fyrir
löngu.
Það var líkast og hjartað í henni hætti að
slá þegar hún kom auga á Julian. Hún var
uppvæg og með svima af hræðslunni og lok-
aði augunum og þrýsti andlitinu að klettin-
um. Á næsta augnabliki fann hún að tekið
var um mittið á henni og heyrði djúpan and-
ardrátt hans við eyrað á sér.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Beykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—G. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprenl.
ADAMSON
Adamson flytur.