Fálkinn - 19.06.1959, Blaðsíða 9

FÁLKIN N
9
lega fallegt, og nota eitthvað af
þessu ilmvatni, sem þú varst að tala
um. Og svo skaltu ganga hægt fyrir
framan sjónvarpstækið meðan hann
horfir á það. Og sjáðu svo hvað
skeður.
— Ætli hann biðji mig ekki um
að fara frá, sagði Lucy, en féllst
þó á að rétt væri að reyna þetta.
FRAMAN af kvöldinu gekk allt
eins og venja var til. Nikulás sat
óbifanlegur fyrir framan sjónvarpið.
Lucy þvoði upp og las kvöldblöðin
og fór svo inn og horfði á fáeina
sjónvarpsþætti. Svo afréð hún að
leggja til atlögu.
— Við skulum fara að hátta, góði,
sagði hún og brosti lokkandi.
— Hátta — svona snemma? Hann
horfði forviða á hana. — Við skul-
um að minnsta kosti sjá þessa dag-
skrá ....
Eitt augnablik barðist hún við
freistinguna — hvort hún ætti að
sparka svo duglega í hann, að hann
gæti ekki horft á sjónvarp í heila
viku. En hana grunaði, að ef hún
gerði það, mundi hann flytja sóf-
ann til, þannig, að hann gæti horft
á sjónvarpið, þó hann lægi.
Hún stillti sig um það, með erfið-
ismunum þó. Svo datt henni í hug
það, sem móðir hennar hafði sagt.
Þetta var svo sem ekki frumleg
aðferð, en Lucy var farin að ör-
vænta. Hún fór inn í svefnherberg-
ið og í bláa náttkjólinn, sem var
eins og nýr. Hún farðaði sig vand-
lega og nuddaði ilmvatni bak við
eyrun. Henni fannst hún vera eins
konar blendingur af Mata Hari og
Salome, er hún fór inn í stofuna
aftur til að hefja atlöguna gegn
Lása sínum.
Henni lá við að hugfallast, — en
svo andaði hún djúpt og sveif fyrir
framan sjónvarpstækið.
Hann leit til hennar. Hún beit á
vörina og fékk hjartslátt, en leit
til hans á móti.
— Lucy, sagði hann mildilega, —
þú ert fyrir mér. Ég get ekki séð
skrífuna, þegar þú stendur þarna.
Hún stóð grafkyrr nokkrar sek-
úndur. — Þú verður að afsaka, sagði
hún með erfiðismunum, og röddin
var köld eins og norðangjóla. En
Nikulák tók ekkert eftir því. Hann
teygði sig bara til hliðar, til þess
að sjá betur.
Lucy nötraði af reiði. Þetta hafði
verið úrslitatilraunin, og hún hafði
brugðist.
Hvað stoðaði að sjóða mat og
stoppa sokka og klæða sig fallega
og stjórna skapsmunum sinum’
Þetta hjónaband hafði orðið hrapa-
legt lánleysi.
Hún strunsaði inn í svefnherberg-
ið, snaraði sér úr náttkjólnum og
fleygði honum á gólfið. Svo fór hún
í baðmullarnáttkjólinn, sem hún var
vön að nota og óð inn í svefnher-
bergið, þar sem aðeins var beddi
og nokkur koffort og töskur.
Þarna gat hún þó að minnsta
kosti verið út af fyrir sig, og það
var einmitt það, sem hún þurfti
núna.
Hún var handviss um, að hún
mundi ekki geta sofnað. Líklega
mundi hún verða andvaka í alla
nótt og hata Nikulás og óska að
hún væri steindauð. En það fór samt
svo, að hún sofnaði áður en dag-
skrá sjónvarpsins var á enda.
Hún vaknaði við, að kveikt var
í herberginu. Nikulás stóð í dyrun-
um og starði á hana.
— Hvað ertu að gera hérna inni?
spurði hann.
Hún hafði lengi tamið sér að
stilla sig og það munaði minnstu
að hún færi að afsaka sig með því
að hún væri kvefuð. En þá fór Niku-
lás að tala aftur.
— Ertu reið út af einhverju?
spurði hann forviða. — Hef ég gert
eitthvað fyrir mér?
Nú brast eitthvað í henni. Öll still-
ingin, sem hún hafði tamið sér þessi
ár, sem hún hafði verið gift, rauk
út í veður og vind.
— Gert eitthvað, öskraði hún og
það hvein í röddinni, eins og í loft-
varnarmerki. — Hvort þú hafir gert
eitthvað? Þú gerir ekki annað en
sitja og góna á þessa hræðilegu sjón-
varpsdagskrá kvöld eftir kvöld.
Kvöld eftir kvöld eftir kvöld! Lúcy
þreif koddann sinn og þeytti hon-
um á gólfið.
Nú gapti Nikulás. — Er það nokk-
ur glæpur? sagði hann.
Lucy settist upp í rúminu. — Já,
það er glæpur! hljóðaði hún. — Þú
talar aldrei orð við mig og stendur
alveg á sama um mig. Þú ert dá-
leiddur af þessu bölvuðu sjónvarps-
tæki.
— Hvernig á ég að tala við þig,
þegar þú vilt alltaf fara svo snemma
að hátta? spurði Nikulás, og var nú
farið að síga í hann.
— Ef þú heldur, að ég nenni að
hanga á fótum til að horfa á þessar
fáránlegu dagskrár allt liðlangt
kvöldið, þá skaltu vita, að þér skjátl-
ast.
— Þú hagar þér eins og torgsölu-
kerling.
— Ég haga mér eins og ég vil!
NIKULÁS andaði djúpt. — Þetta
er ekki annað en móðursýki, sagði
hann og reyndi að brosa. — Við
skulum setjast og tala skynsamlega
um þetta. Tala rólega um það. Það
er engin þörf á að hljóða og æpa.
— Nei, æpti Lucy. — Ég vil ekki
vera róleg. Ég hef verið róleg og
stillt frá því fyrsta, og það hefur
ekki komið að neinu haldi. Hvað
hafði ég upp úr því? Ekkert. Ekki
nokkra minnstu vitund!
— Hvað var það, sem þú vildir
hafa upp úr því? þrumaði Nikulás.
— Ég vildi, að þú skyldir taka
eftir mér, sagði Lucy skjálfandi.
— Ég hef alltaf verið að taka eft-
ir þér, sagði Nikulás.
— Ekki síðustu fjórar vikurnar,
sagði Lucy. — Ég kom inn í stof-
una í kvöld og hafði farið í falleg-
asta náttkjólinn, sem ég á, en þú
leizt ekki einu sinni á mig.
— Gerðir þú það? sagði Nikulás
og sinnuleyissvipurinn á honum var
svo mikill, að hún espaðist á ný.
— Þarna sérðu! æpti hún. —
Þarna sérðu. Þetta er hámarkið!
Þú játar að þér sé alveg sama um
mig. Þú játar, að þér sé alveg sama
um mig nú orðið. Og ég sem hef
lagt að mér til þess að reyna að
láta hjónabandið okkar verða ham-
ingjusamt.
— Hefur þú lagt að þér?
Þetta var eins og fleygja eldspýtu
í púðurtunnu! Lucy fann, að hún
sprakk í sautján áttir samtímis. Það
eina, sem varnaði henni að tæta
Nikulás í flygsur var, að hann var
miklu stærri en hún.
— Hver annar hefur lagt að sér
til að gera það? spurði hún.
— Ég.
— Þú? Svei attan! Þú hefur ekki
gert annað en háma i þig matinn,
sem ég hef amstrað við að búa til,
og slíta sokkunum, sem ég verð að
stoppa. Og þú segir aldrei eitt ein-
asta gott orð um matinn, og ert
fljótari að slíta sokkunum en ég er
að stoppa þá.
— Já, og ég skal segja þér, að
það er eins og maður gangi á stein-
völum, þegar maður er í stoppuðu
sokkunum. Svona er stoppið þitt!
Ég'þoli ekki að ganga í stoppuðum
sokkum. Ég hef aldrei þolað það,
en vildi ekki segja neitt, af því að
ég vildi ekki særa þig.
— Mikið göfugmenni ertu! sagði
Lucy nöpur.
— Og ef maður á að minnast á
matinn, skal ég segja þér, að þú
býrð til of þungmeltan mat. Mamma
var vön að hafa salat og grænmeti
og svoleiðis, en þú hefur aldrei ann-
að en sósur og kartöflumauk og aft-
ur sósur, þangað til meltingarfærin
í mér bila.
Lucy starði á hann og varð orð-
fátt. Það var fyrir sig, að hann
skyldi þora að tala svona við hana,
en hann tætti sundur allt, sem móð-
ir hennar hafði kennt henni, og sem
hún hafði trúað á, var meira en
hún gat afborið.
— Og svo er það annað, hélt
Nikulás áfram og brýndi röddina, —
Þú ert alltaf svo fín. Þú stássar þig
eins og þú ætlaðir í samkvæmi á
hverjum degi — þó að þú gerir
ekki annað en hringsnúast hérna
heima. Maður má ekki einu sinni
taka af sér hálsbindið, til þess að
líta ekki út ins og dóni við hliðina
á þér. Hversvegna geturðu ekki
gengið í vinnubuxum og svoleiðis,
eins og aðrar konur? Hversvegna
þarftu alltaf að vera eins og þú sért
drottning eða eitthvað annað fínt?
— Af því að hún mamma sagði
mér að karlmennirnir vildu hafa
þetta svona, sagði Lucy með grát-
stafina í kverkunum.
Nú var það Nikulás, sem sprakk.
— Mamma þín? Hún stjórnar þér
eins og óvita og þú tekur því með
undirgefni. Ég hef ekki uppgötvað
það fyrr en í kvöld, að það getur
verið skap í þér.
— Ef ég hefði alltaf verið að jag-
ast við þig mundir þú hafa farið
frá mér, sagði hún kjökrandi.
— Ég hefði kannske flengt þig
nokkrum sinnum, en ég hefði ekki
farið frá þér. Ég elska þig nefni-
lega, væna mín.
ÞETTA hljómaði svo skringilega
eftir allt öskrið og hávaðann. Lucy
pírði á hann augunum. — Ég veit
svona hér um bil hve mikið þú elsk-
ar mig. Þegar þú situr fyrir fram-
an sjónvarpstækið, sagði hún.
— Hvað kemur það málinu við?
sagði hann.
— Talsvert mikið. Ég var að
segja þér það. Þú lítur aldrei á mig
og þú ert hættur að kyssa mig og
talar aldrei við mig. Þú ert berg-
numinn af þessu tæki.
— Ég hef gaman af að horfa á
sjónvarp, sagði hann þrár.
— Já, það hef ég líka, sagði hún.
— En ég vil helzt vera laus við að
horfa á það sí og æ. Mér þykir
gott að hvíla mig stundum.
— Þú hefur aldrei minnzt á það,
sagði hann.
— Þú hefur heldur aldrei minnzt
á hvort þér líkaði maturinn eða
sokkarnir eða mamma og . . .
Við tilhugsunina um allt, sem
hann hafði sagt, gaus bræðin upp
Framh. á bls. 14.
£kritlur
— Voruð þér að gelta, herra?
Bílekillinn stóð fyrir rétti, sakað-
ur um að hafa ekið á mann á reið-
hjóli, sem krafðist 4200 króna skaða-
bóta.
— Þér komizt ekki hjá sekt held-
ur, þó að hálkan væri mikil, sagði
dómarinn, en vitanlega hefði þetta
verið alvarlegra, ef þér hefðuð gert
það viljandi, — en það gerðuð þér
væntanlega ekki?
— Ég þekkti ekki einu sinni
manninn! svaraði ekillinn.
Ritari málaflutningsmannsins
fræga lítur fram á biðstofuna, og
þar situr gamall maður, eins og full-
komið minnismerki þolinmæðinnar.
— Hafið þér mælt yður mót við
málaflutningsmanninn? spyr ritar-
inn.
— Já, ég átti að tala við hann
viðvíkjandi arfi.
— Hann verður laus bráðum.
Hafið þér beðið lengi?
— Já, í 23 ár.
Mamma var í bíó með vinkonu
sinni, en pabbi var heima með
drengnum sínum, sem var háttaður
og átti að fara að sofa.
— Viltu að ég segi þér sögu?
segir pabbi við drenginn.
— Æ-nei, ekki í kvöld.
— Á ég þá að raula vísu fyrir
þig?
— Nei, pabbi .......
— Jú, þú getur farið inn til þín
og látið mig í friði. Það var erfið-
ur dagur hjá mér í skólanum í dag.
— Ég held að hann Adolf sé að
verða vitlaus. — Hvenær sem ég
kaupi mér hatt kaupir hann sér
hatt líka.