Fálkinn - 19.06.1959, Blaðsíða 12

12
FÁLKINN
4? 4? 4? tÞ 4? Jranihaidiía^a H? H? H? *b 4?
GRAFIN LIFANDI?
% 4* 4* 4* 4* «/ dófa o9 llindri dit 4* 4* 4* 4*
Framh.
Joe var að jafnaði heldur fár við ókunnuga.
En áminning frú Snow um að skemmta sér um
hátíðina vakti hjá honum löngun til að upphfa
eitthvað spennandi. Og þetta þarna gat maður
kallað að skemmta sér — hitta á óvart viðfeldn-
asta mann, og heyra hávaðann þarna inni og
allar þessar rymjandi raddir og finna bragðið
að bjórnum. Og svo þurfti maður ekki að vera
í vanda með að tala við Danny, því að hann
hafði alltaf orðið sjálfur — sagði frá dóttur
sinni og hvílík ljómandi kona hún væri. Og svo
frá manninum hennar, þessum líka fyrirmynd-
ar manni, og að hjúkrunarkonurnar í fæðingar-
stofnuninni höfðu sagt, að þær hefðu aldrei séð
jafn efnilegt nýfætt barn!
Joe drakk glasið í botn og lét Danny bjóða
annað. Nú fór að birta yfir honum. Þessi Danny
var gull af manni. Hann hafði átt skemmtilega
ævi, með öll blessuð börnin sín, og nú átti hann
barnabarn líka .... Nú mundi Joe allt í einu
eftir Minnu og leit á klukkuna. Æ, hver fjár-
inn, nú hafði hann slugsað þarna í hálftíma. Og
nú hafði Danny aftur tekið handleggnum um
axlirnar á honum.
— Þó mér þyki það skrambi leiðinlegt þá
verð ég samt að fara. Ég á að sækja bónvél fyr-
ir konuna mína, annars yrði helvítið heitt heima.
— Helvítið heitt! Danny urraði af hlátri. —
Heyrðuð þið hvað hann sagði? kallaði hann til
hinna gestanna, — hérna situr maður, sem er
skíthræddur við konuna sína, svo hræddur að
nú verður hann að fara til að ná í bónvél!
Enginn virtist taka eftir því, sem hann sagði.
En byrlarinn, sem stóð beint fyrir framan þá,
setti upp meðaumkvunarbros. Joe fann að hann
roðnaði af reiði og blygðun. Vitanlega hlógu þeir
allir að honum. Var nema sjálfsagt að þeir gerðu
það? Þetta voru karlar í krapinu, sem komu
hingað. Þeir létu ekki kerlingarnar sínar segja
sér fyrir verkum. Þeir gátu drukkið og skemmt
sér eins og þeim sýndist.
Skemmt sér! Þessi orð — og svo þessi tvö
glös, sem hann hafði drukkið, nægðu til þess
að vekja í honum metnaðinn. Minna með þetta
eilífa: — og svo kemur þú beina leið heim og
ferð ekki að flækjast neitt. Hvað hélt hún að
hann væri? Mús, ha?
Fari bónvélin í helvíti! Hann gat sótt hana
þegar honum sjálfum leist. Hann sneri sér að
Danny og klappaði kumpánlega á bakið á hon-
um. Það var eins og hlýr sjálfstæðisstraumur
færi um hann allan.
— Drekktu úr glasinu, lagsi. Nú býð ég nýtt
glas!
Klukkan var orðin yfir tólf. Frú Snow stóð
beint undir lampanum í loftinu og þrýsti hend-
inni að munninum til að æpa ekki. Með hverj-
um tímanum sem leið, og vonin þvarr um að
Joe kæmi, náði angistin meira og meira valdi
á henni. Hún fanm hvernig hún óx, þumlung
eftir þumlung, hún hafði yfirgnæft kvalirnar,
sem sulturinn bakaði henni, og hún var enn
sterkari en brennandi þorstinn, sem nú var far-
inn að kvelja hana. Angistin hafði náð valdi
á henni. Hún hafði aldrei vitað fyrr, að svona
angist væri til. Hún var eins og hræðilegt, við-
bjóðslegt skordýr, sem hafði etið sig inn í hana,
eins og kolkrabbi, sem hafði læst öngunum um
hana og var að krerryja í henni hjartað, smaug
eftir mænunni í henni og nagaði heilann.
Joe kom þá ekki. Honum hafði ekki seinkað
vegna þess að hann hafði komist seint af stað
eða misst af jarðbrautinni, eins og hún hafði
hugsað sér fyrst. Hann kom blátt áfram ekki.
í gertrufluðum huga frú Snow var Bruce orð-
inn yfirnáttúrleg vera, lævíst illmenni. Og hann
hafði beitt brögðum við Joe, lagt á hann, alveg
eins og hann hafði lagt á Lornu og Arlene. Nú
var öll von úti.
Engin von! Engin von! Orðin voru eins og
hamarshögg í brjósti hennar, bergmál þungra
hjartaslaganna. Nú fannst henni loftið fara að
hreyfast yfir höfðinu á sér, það var að síga,
fannst henni, og veggirnir hreyfðust og mjök-
uðust nær og nær henni. Gljáandi silfurbikar-
arnir ,sem Arlene var svo iðin við að fægja,
höfðu verið henni til huggunar fyrst í stað, en
nú voru þeir eins og martröð, — þeir voru sjóð-
urinn, sem lagður var í gröf með hinum látna.
Því að þetta var gröf. Og sjálf var hún grafin
lifandi.
Hún átti að deyja!
Henni fannst hún vera að drukkna, hræðslan
var eins og alda á ólgandi hafi. .. alda! í neyð
sinni hélt frú Snow dauðahaldi í myndina af
öldunni, þetta var alls ekki hræðsla, það var
vatn sem skolaðist yfir hana. Hún var stödd á
seglabáti, hún hafði lent í landnyrðingi. En
storm úti á sjó var hægt að berjast við, já-
kvætt, með því að beita þrekinu... og hug-
rekkinu . .. það var hægt að berjast þar ....
Frú Snow tókst með mestu erfiðismunum að
einbeita huganum og búast til árásar gegn
þessari mögnuðu hræðslu, og það var líkast og
hún hefði betur um sinn. Fyrst hjaðnaði ópið,
sem hafði búið um sig í kverkunum á henni, svo
linuðust krampakikkirnir í líkamanum, og nú
stóð hún á miðju gólfinu, stynjandi og vot af
svita. Magnþrota, en fyllilega með sjálfri sér.
En þetta var alveg ný manneskja, rænd öll-
um tálvonum. Manneskjan, sem hafði fengið
styrk með afsali allra vona.
Svo að ég á þá að deyja, hugsaði hún með sér.
Ég á að deyja. Og eiginlega er það ekki hræðilegt,
þó að kona komin um sextugt eigi að deyja.
Þetta gerist á hverjum degi ....
Og þegar hún hafði fallist á tilhugsunina um
dauðann, tók hún eftir að nú gat hún farið að
vona og hughreysta sig á alveg nýjum grund-
velli. Alltaf gat eitthvað viljað til. Það gat t.
d. hugsast að Lorna kæmi, einhverra hluta
vegna, fyrr heim en hún hafði ætlað sér. Og
svo var það blessunín hann Hilary gamli Prynne.
Sem gamall vinur Gordons var hann vanur að
koma skálmandi á hverjum laugardegi og sækja
Adelaide í hádegisverð á Plaze. Henni hafði
dottið Hilary í hug fyrr um daginn, en þá hafði
hún treyst Joe svo vel, að hún hugsaði ekki frek-
ar um Hilary. Hann mundi vafalaust koma á
morgun. Hann mundi hringja dyrabjöllunni, því
að þessi hádegisverður var orðinn svo föst regla,
órjúfanleg venja þeirra beggja, að hann mundi
undireins gruna að eitthvað væri að þegar eng-
inn svaraði hringingunni.
Jú, fljótlega gat eitthvað orðið til að bjarga
henni. En nú var fyrir mestu að hún færi spar-
lega með kraftana. Hún varð að reyna að sofna.
Frú Snow leit á lampann í loftinu. Hve lengi
gat svona lampi logað? Hún hafði ekki hug-
mynd um það. Það væri hræðilegt að eiga að
liggja í þessari loftillu kompu í þreifandi
myrkri, en enn verri væri þó tilhugsunin um að
lampinn væri brunninn út. Hún rétti upp hend-
ina og skrúfaði peruna frá. Og nú lagðist myrkr-
ið yfir hana eins og vot ullarvoð.
Hún beygði sig og lagðist endilöng á stein-
gólfið. Reyndi að ímynda sér að hún lægi í
klefanum um borð í bátnum hjá Gordon. Það
var eina litla vistarveran, sem hún hafði aldrei
verið hrædd í.
Já, hún lá í klefanum og báturinn ruggaði
og — já, Gordon lá í hinni rekkjunni.
En það var erfitt að halda í þessa ímyndun.
Nú kvaldi þorstinn hana aftur. En hún gat af-
borið hann. Hann var í rauninni ekki verri en
venjuleg tannpína. Og svo fór hún að vona aft-
ur. Hún endurtók með sjálfri sér, að ómögu-
lega hefði Bruce getað vitað neitt um það, sem
hún hafði talað við Joe viðvíkjandi bónvélinni.
Það hlaut að vera önnur skýring á því að Joe
kom ekki. Hver veit nema hann hefði fengið
gesti. En hvað svo sem fyrir hafði komið mundi
frú Polansky sjá um að gólfin hennar yrðu bón-
uð um hvítasunnuna.
Jú, áreiðanlega. Joe mundi koma í fyrramál-
ið. Hún rétti höndina út í myrkrið og þreifaði
eftir bikarnum, sem hún hafði sett á gólfið.
Hann hlaut að vera skammt frá henni. Hún
varð að vera tilbúin að berja í loftrörið til að
ná í Joe.
Skömmu eftir klukkan þrjú um nóttina stóð
Joe Polansky á efsta þrepinu niður að jarð-
brautinni og horfði á eftir Danny, sem var á
leiðinni niður, slagandi.
— Blessaður, Danny. Við sjáumst á morgun.
Blessaður!
Aldrei um ævina hafði verið léttara yfir Joe.
Danny og hann höfðu húsvitjað hverja einustu
krá þarna á næstu grösum, og Danny hafði boð-
ið honum til Jersey á morgun og þá ætluðu
þeir að halda afmæli barnabarnsins hátíðlegt
llan daginn. Joe hafði eignast veruiega góðan
vin. Hann hafði eignast stað, sem hann var allt-
af velkominn á. Allt var dásamlegt og rósrautt.
En meðan Joe stóð þarna riðandi varð honum
hugsað til frú Snow. Nú var hún alein í stóra
húsinu. Það var óvarlegt. Hugsum okkur ef
innbrotsþjófar kæmi? Og það var ekki nema
eðlilegt, jafn mikið verðmæti og var í því húsi.
Það fór hlýr straumur um hann hvenær sem
hann hugsaði til frú Snow. Hún talaði eidrei
við hann í skipunartón. Hún las aldrei yfir hon-
um að hann ætti að gera þetta og þetta, ónei.
Farið þér bara og skemmtið yður vel um hvíta-
sunnuna.
Hann varð gagntekinn af hlýhug sínuh til frú
Snow og áhyggjum sínum af henni, einmitt
þessa stundina. Hún þurfti að hafa karlmann í
húsinu — verndara. Og sá maður var hann
sjálfur — Joe! Hann var réttur maður á rétt-
um stað. Tilhugsunin um litlu kompuna í kjall-
aranum var svo lokkandi einmitt núna. Þar var
engin Minna til að ráða og rexa. Hann var
þreyttur á Minnu.
Hann fór niður í jarðbrautarstöðina og að
þrönga hliðinu, sem fargjaldið var greitt við.
Þuklaði á öðrum vasanum — nei. Svo á hinum.
Og fumandi þuklaði hann á fyrri vasanum aft-
ur. Svo skildi hann: hann átti ekki eitt einasta
cent. Hver gat búist við að skitnir fimm doll-
arar sæu svo langt, úr því að maður fór út til
að skemmta sér? Nei, hann átti ekki eitt cent!
Ekkert hægt að gera við því. Aumingja frú
Snow. Þá varð hún að vera ein í alla nótt.
Ojæja. Og hann varð að snauta heim. Heim til
Minnu.
Hann var þungstígur upp þrepin tilbaka, en
honum hafði ekki fallist hugur. Kannske var
réttast að fara heim. Það var mál til komið
að hann léti Minnu sjá, að hann var húsbóndi
á sínu heimili. Það var ekki of snemmt.
Honum gekk illa að stinga lyklinum í skráar-
gatið. Hann var að bisa við það þegar hurðin
hrökk upp. Þar stóð Minna í náttkjólnum, stór
og virkjamikil og eldrauð í framan.
— Joe Polansky! Þú ert þá fullur! Hvað er
að sjá þetta? Dauðadrukkinn. Og hvar er bón-
vélin, sem þú ætlaðir að sækja?
Joe þrammaði virðulega framhjá henni.
Minna snerist á hæli og þreif í öxlina á hon-
um. — Þú ættir að kunna að skammast þín. Og