Fálkinn - 31.07.1959, Blaðsíða 5

FALKINN
henni. Hjúskapurinn fór brátt í
hundana og Jane sneri heim. Hún
þóttist mjög ættrækin og fékk
þýzka eftirlitið til að leyfa sér að
leggja leiðina um Danmörku, svo
hún gæti hitt frændfólk sitt þar.
í Stokkhólmi hélt hún áfram
fyrra háttalagi og skemmtifíknin
var óskert. Bráðlega kynntist hún
nijósnurum og alþjóðlegum svindl-
urum. Jane var brjóstgóð og jafn-
an fús á að létta byrðar annarra án
þess að hafa hagnað af því.
Nú leitaði hún uppi góðvin sinn,
Gilbert ritstjóra í Kaupmannahöfn.
Hann var þýzkur og þau höfðu
kynnst í Berlín. Danir töldu hann
stórhættulegan andstöðuhreyfing-
unni, og þegar þeir komust að raun
um að Jane var kunnug Gilbert,
fóru þeir að hafa gát á henni.
Gilbert kynnti hana ýmsum ráð-
andi mönnum í Gestapo. — Jane er
okkur afar mikilsverð, sagði for-
stjóri Gestapo í Khöfn. — Hún er
bráðgáfuð og girnilega fögur.
Síðustu mánuðina sem hún lifði
var höfð gát á hverju skrefi hennar,
bæði í Danmörku og Svíþjóð.Og þó
hún þættist örugg hafði hún lagt
örlög sín í hendur andstöðuhreyf-
ingarmanna.
Jane gat ekki lifað nema á hættu-
svæði og í ævintýramennsku. Og
þegar hún sá hvernig stríðinu
mundi ljúka, gerði hún síðustu til-
raunina til að bjarga sér undan
dómnum, sem þegar hafði verið
kveðinn upp yfir henni, og reyna
að söðla um.
Hún hjálpaði t. d. þýzkum Gyð-
ingum til að flýja úr fangabúðum
— og þegar hún hitti mann úr
dönsku andstöðunni, í Stokkhólmi,
í janúar 1945 slóst hún af frjálsum
vilja í fylgd með honum.
DRAMATISK
JÁRNBRAUTARFERÐ.
Þau hittust í vínstofu. Hann bauð
henni glas og þau drukku og dufl-
uðu allt kvöldið. Og síðan héldu
þau áfram í íbúð, sem Daninn hafði
fengið léða hjá kunningja sínum.
— Ég er á ólöglegan hátt hér í
Svíþjóð, sagði hann. — Bráðum fer
ég til Danmerkur aftur.
— Þá fer ég með þér, sagði Jane
Horney.
— Það er ekki hægt, sagði Dan-
inn. — Kunningjum mínum mundi
ekki líka það. Hefur þú komið til
Danmerkur áður?
— Nei, aldrei, laug hún. — En
þú ættir að geta laumað mér þang-
að án þess að nokkur frétti um það.
Og síðan gætum við unnið saman.
Daninn óttaðist að koma upp um
sig. Honum hafði verið falið að
ginna hana með sér, en hann mátti
ekki láta sjá að honum væri um-
hugað um þetta. Þau héldu áfram
að svalla, og Daninn lét sem hann
væri jafn ástfanginn af Jane og hún
af honum.
Þann 17. ijanúar keyptu þau sér
farmiða til Málmeyjar. Þetta varð
dramatisk ferð. Jane vildi ekki
rjúfa tengslin við Þjóðverja alger-
lega og hnippti í þýzka njósnafor-
ingjann í Stokkhólmi. Hann fór
sjálfur með sömu lestinni. Á leið-
inni skildi Jane smásnepla eftir í
náðhúsinu hvenær sem hún fór
þangað. Sá þýzki hirti þá jafnóð-
um.
Jane og sá danski voru ein sér í
klefa. Þýzki njósnaforinginn sat
aftar í lestinni (hann er kallaður
Horst í kvikmyndinni). í öðrum
klefa sat dönsk stúlka og grúfði sig
niður í dagblað. Hún var mjög lík
Jane í sjón — og það varð mikils-
vert atriði síðar.
„Unnusti“ Jane hafði samið við
þessa stúlku um að verða í lestinni
til þess að snúa á eftirlitið, sem
vænta mátti að yrði í Málmey.
Og það kom líka fram. í Málmey
kannaði sænska öryggislögreglan,
danskir andstöðuhreyfingarmenn
og þýzkir njósnarar farþegana sem
ætluðu með ferjunni til Khafnar.
Allir þessir aðilar höfðu fengið að-
vörun um „komu rauðhærðu stúlk-
unnar“. Þjóðverjarnir vildu ekki
missa Jane, því að hún var þeim
Framh. á 14. síðu.

MAÐURINN, SEM var kallaður „milljón lykla töframaðurinn“
1) Þegar Erich Weiss, fæddur í Wiscon var 14 ára, las hann
endurminningar franska töframannsins Roberts Houdin. Og
þegar i stað var hann ráðinn í því að verða honum fremri.
Hann ætlaði sér að sýna heiminum, að hvorki handjárn,
spennitreyja eða steyptir grjótveggir gæti hindrað sig. Houd-
ini varð frægur fyrir það að losna úr handjárnum frá Scotland
Yard og losa sig úr hjóli, sem fjórir lögregluþjónar höfðu reyrt
hann við.
2) Þó vakti það enn meiri athygli er hann lét handjárna sig
og setja í spennitreyju, hengja sig upp á löppunum og dingla
þar við eina aðalgötuna í New York, 90 metra yfir götunni
sjálfri. Á 43 mínútum var hann orðinn laus og liðugur, úr
fjötrunum. Þá fékk hann auknefnið „milljón lykla maðurinn“,
og ekki spillti þar fyrir honum er hann kom með heilan fíl
inn á leiksviðið í Hippodrome í New York og lét fílinn hverfa
fyrir augum áhorfenda.
3) í Rússlandi vann hann sér það til ágætis, að komast út
úr brynvörðum lögregluvagni, sem hann hafði verið settur í,
með handjárn um úlfliðina. Það erfiðasta, sem fyrir hann kom
á lífsleiðinni var að losna við handjárn, sem lögreglustjórinn
í Hannover, V.-Þýzkalandi núverandi, hafði sett á hann. Hann
var hálfan annan tíma að losna við járnin. — Árið 1917 stökk
hann úr flugvél og niður á vænginn á annari. Það var í Los
Angeles árið 1917. Hálf miljón áhorfenda var viðstödd þetta
ótrúlega „galdraverk“.
4) Frægasti trúðleikur hans var sá að hann var fjötraður á
höndum og fótum, settur í stóran kassa sem var rígnegldur
aftur, og síðan var kassanum sökkt í sjó. Eftir nokkrar sek-
úndur skaut galdramanninum upp, hann synti til lands og
heilsaði mannfjöldanum á hafnai’bakkanum. — Hann var
jafnan andvígur „sálarrannsóknum og gerði sér far um að koma
upp um svokallaða ,,miðils-pretti“, en þó neitaði hann því
aldrei, að samband við annað líf gæti verið til. Þann 13. okt.
1926 sagði miðill einn honum fyrir dauða hans. Houdini hafði
lofað Beatrice konu sinni að gefa henni merki frá öðrum
heimi, eftir að hann væri dáinn. Það merki eða aðvörun kom
aldrei. Því að maðurinn sjálfur fór bak við járntjald hinu
megin við landamærin, sem hann hefur ekki komist gegnum.