Fálkinn - 31.07.1959, Blaðsíða 11

FALKINN
11

TÍBETBÚAR BIÐJA NEHRU UM HJÁLP. — Áður en Dalai Lama komst til Indlands var
komin þangað 150 manna sendinefnd frá Tíbet undir forustu fyrrv. forsætisráðherra Lokongwa
Tsweongrounten (sem sést t. h. á myndinni) til þess að biðja Pandit Nehru forsætisráðherra að
miðla málum milli Tíbet og Kína. Nehru á úr vöndu að ráða, — hann veit að flestir Indverj-
ar hafa fulla samúð með Tíbet, en þorir ekki að ganga í berhögg við Kínverja, og hefur tví-
skinnungsháttur hans orðið enn ljósari en fyrr síðan Dalai Lama kom til Indlands með fylgd-
arliði sínu.
*** LITLA SABAN ☆ ☆☆
^NÁTTFÖTIN
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
Þetta var merkisdagur í lífi
Hróðólfs. í fyrsta lagi var hann
þrítugur í dag, í öðru lagi fyrsti af-
mælisdagur hans í hjónabandinu.
Og þetta var ekki síður minnisverð-
ur dagur hjá Lily, elsku blessaðri
konunni hans. Hún hafði mánuðum
saman klipið af matarpeningunum
til að geta látið eitthvað rætast af
þeim mörgu óskum, sem skráðar
voru á óskalista Hróðólfs hennar.
Þegar þau höfðu etið afmælismat-
inn og Hróðólfur hafði þríkysst
hana fyrir matinn og þrýst henni
óvenjulega fast að sér, rann stund-
in mikla upp: — Nú átti Hróðólfur
að fá afmælisgjafirnar.
— Nei-nei! hrópaði hann glaður,
er Lily kom með þá fyrstu — skelf-
ing er þetta stór askja! Hvað skyldi
nú vera í henni?
Lily átti bágt með að stilla sig
um að segja það.
— Það er . .. nei-nei . .. stöðvaðu
mig áður en það gusast út úr mér.
Og Hróðólfur stakk upp í hana
með því að kyssa hana. Og svo tók
hann umbúðirnar af bögglinum.
— Hattur! hrópaði hann, — stór
og hressilegur karlmannshattur.
— Þú ert orðinn of gamall til að
ganga með alpahúfu, hún fer þér
ekki vel, nú orðið.
Hróðólfur prófaði hattinn. Hann
var að minnsta kosti sjö númerum
og stór, og gleypti eyrun á honum,
hvað þá annað.
— Hjálp! hrópaði hann, — það
slokknaði á ljósinu.
Lily lyfti hattinum af kollinum
á honum.
— Hann er líklega í stærra lagi,
sagði hún.
— Það gerir ekkert til, það er
hægast að hafa skipti.
Hróðólfur hafði rifið umbúðirn-
ar af næstu gjöfinni.
— Skyrta! Flunkuný línskyrta
með lausum flibbum. Ég verð að
prófa hana strax!
Hann snaraðist úr jakkanum og
peysunni og prófaði einn lausa
flibbann. Hann náði nærri því tvis-
var um hálsinn á honum.
— Hann er líklega í stærsta lagi,
ætli það ekki? sagði hann hálf
hvumsa — en hver veit nema hann
hlaupi í þvottinum.
Svo fór hann í skyrtuna. Hún var
langtum of stór á hann.
— Gerir ekkert til, ég get haft
skipti á henni, sagði hann og reif
pappírinn utanaf þriðja og síðasta
bögglinum.
— Náttföt! Ekti silkináttföt með
röndum. Þau hafa líklega kostað
skildinginn?
Hann flýtti sér að fara í náttföt-
in. Buxurnar voru að minnsta kosti
einni alin of langur og hann villtist
í jakkanum. Hendurnar á honum
voru einhvers staðar uppi í miðjum
ermum og löfðu niður á hné á hon-
um.
— Þau eru of stór sagði hann
daufur í dálkinn — þetta allt er
langtum of stórt, bæði hatturinn,
skyrtan og náttfötin. Hvers vegna
keyptirðu svona stórt handa mér,
Lily mín? Þú veizt, að ég þarf ekki
nema nr. 38 af náttfötum, en þessi
eru að minnsta kosti nr. 44.
Lily fór að gráta. Hún fleygði
sér í faðminn á manninum sínum
og grét beisklega. Hann dró upp
skálmarnar á náttbuxunum og lyfti
andlitinu á henni upp, til að fá
skýringu.
— Það var svoleiðis, kjökraði
hún, — að ég fór inn í Herrabúð-
ina, og þar afgreiddi hann Eiríkur
mig þú manst eftir honum — stóri
myndarlegi maðurinn, sem ég var
lítils háttar trúlofuð einu sinni, áð-
ur en ég kynntist þér . . . og svo . . .
Nú gat Lily ekki sagt meira fyrir
gráti.
— Og hvað svo? spurði Hróð-
ólfur.
— Jú, og svo . .. ég vildi ekki
láta hann vita, að ég væri gift
jafnlitlum manni og þér . . .
HAGSÝNN MAÐUR
MAC Tweed, sem rekur ofurlitla
matvöruverzlun í úthverfi stór-
borgar í Skotlandi, er einn þeirra
hógværu í þjóðfélaginu. Hann
stundar verzlunina sína með trú og
tryggð, og vill aldrei vísvitandi
gera ketti mein, hvað þá manni.
Hins vegar munu allir sem þekkja
hann, ljúka upp einum munni um
hve sparsamur hann sé, og sýnt um
að snúa öllu á betri veg.
Einn daginn, þegar hann var í
þann veginh að loka búðinni, kem-
ur prúðbúinn herra vaðandi inn í
búðina, og fer að' brúka kjaft út
af einhverjum vörum, sem hann
hafði keypt daginn áður. Þær höfðu
nú í fyrsta lagi komið tveimur tím-
um seinna en lofað var, og svo
hafði það komið á daginn, að stol-
ið hafði verið af viktinni.
Þegar maðurinn endaði við að
ausa úr sér, segir hann, að aldrei
skuli hann framar verzla við þessa
ómerkilegu verzlun, og svo slengir
hann nafnspjaldinu sínu á diskinn
og strunsar út.
Mac Tweed fylgdi manninum út
á götu, og þegar hann kemur inn
aftur verður honum litið á nafn-
spjaldið. Þar stendur:
„R. H. Weenfield. Forstjóri Þjóð-
lcikhússins“.
Mac Tweed hugsar sig um augna-
blik, og man að þrír mánuðir eru
síðan hann bauð konunni sinni í
leikhúsið. Hann tekur upp penn-
ann sinn og skrifar:
„Vinsamlegast afhendið þeim,
sem afhendir spjaldið tvo aðgöngu-
miða — góð sæti — að sýningunni
í kvöld!“
— Og Mac Tweed og konan hans
skemmtu sér ágætlega í leikhúsinu
um kvöldið.
★
Skoti kom til nágrannans og bað
hann um að ljá sér þvottavindu.
— Jæja, hefur konan þín verið
að þvo í dag? spurði konan.
— Nei, ég ætlaði bara að ná því
sem eftir er í tannkremstúpunni.
*
GÓÐIR VINIR. — Hin fræga söng-
dís Mary Preston, (sem líklega
skýtur upp kollinum á einhverj-
um veitingastaðnum í Reykjavík
eða austur á Selfossi von bráðar),
á engan vin betri en fílinn Rusty,
sem er frægur íbúi dýragarðsins í
London. Alltaf þegar hún kemur
heim úr sínum mörgu söngferðum,
lætur hún það verða sitt fyrsta verk
að heimsækja Rusty. Og hann kann
vel að meta þann sóma.
Fallega, nýgifta frúin við mann-
inn sinn:
— Það getur verið, að ég hafi
marga galla, elskan mín, en þú
verður þó að játa, að ég ber þá ekki
utan á mér.