Fálkinn - 02.10.1959, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
hans. Hann fór með Kay inn í litla
forstofu og þaðan inn í bjarta stofu.
Hún heyrði glamra í diskum ein-
hversstaðar nálægt.
,,María!“ kallaði Mark.
Glamrið hætti. „Si signore!"
Mark tók við kápunni hennar.
„María er kona húsvarðarins,“ sagði
hann. „Og hún er kræfasta elda-
konan í Rómaborg.“
Maria kom inn og þurrkaði hend-
urnar á svuntunni. Hún var lítil og
hnellin með dimm, skær augu og
mjallhvítar tennur. Þegar hún sá
Kay tók hún að rausa á ítölsku, en
Mark borsti og sagði: „Maria, þetta
er signorina Kay. Viltu vísa henni
á baðklefann."
Kay þvoði sér og snyrti sig í bað-
klefanum. Þegar hún kom inn í
stofuna aftur hafði Mark opnað
frönsku gluggana og stóð reykjandi
og horfði út yfir borgina. Við hinn
gluggann stóð dúkað borð, með
blómum og logandi kertum. Það
var áuðséð að allt hafði verið undir-
búið vel fyrirfram.
„Hugsið þér yður ef ég hefði
neitað að koma,“ sagði hún.
„Ég varð að eiga það á hættu,“
sagði hann og leit á hana.
Þau settust við borðið og Maria
kom inn með matinn — kryddað
risetto með rauðvíni, og jarðarber
í ábæti. Þau ætluðu að fara að
drekka kaffið þegar síminn hringdi.
Maria kom inn í dyrnar: „Signore,
það er London."
Mark stóð upp. „Viljið þér af-
saka mig augnablik?“
Hann hvarf og Kay sat ein eftir.
Hún stóð upp og gekk út á svalirn-
ar. Um opnar dyrnar út í anddyrið
sá hún Mark standa boginn yfir
símanum og hún gat vel heyrt að
röddin var uppvæg:
„ . . . já, já, ég veit að það er
áríðandi, en ég hef sagt ykkur að
ég hef gert allt sem ég hef getað.
Bíðið þér snöggvast . . . bíðið þér
augnablik . . . “
Hann lagði símatækið frá sér og
hvarf. Skömmu síðar heyrði hún
rödd hans úr annari átt í íbúðinni.
Hann hafði þá annað tæki í svefn-
herberginu. Það leið talsverð stund
þangað til hann kom inn til hennar
aftur.
„Jæja, er allt í lagi á stjórnmála-
vígstöðvunum?" spurði hún létt.
Hann svaraði ekki og hún sneri sér
að honum og horfði á hann. Hún
sá að honum var mikið niðri fyrir.
„Kay byrjaði hann loks-
ins, en hún flýtti sér að taka fram í.
„Nei, ég ætlaði mér ekki að ger-
ast forvitinn. Við skulum ekki tala
um einkamál. Við skulum láta okk-
ur líða vel.“
Hann fór inn og sótti vínglösin
þeirra. „Við skulum skála fyrir
framtíðinni,“ sagði hann.
Þau urðu ásátt um að hittast aft-
ur næsta kvöld.
Kay vaknaði sæl og vonglöð
morguninn eftir. Þetta hélst þangað
til hún kom niður til að borða ár-
bítinn og leit í blaðið. Á þriðju síðu
var fyrirsögn: Ungur fornfræðing-
ur fer einn út í eyðimörkina!
Skeytið var dagsett daginn áður,
í einhverjum bæ við jaðar eyði-
merkurinnar. Niðurlagið var til-
* vitnun í orð Dirks sjálfs: Ég vona
að finna lykilinn að einni elstu
menningu í sögu mannkynsins. Ég
geri aðeins skyldu mína með því að
fara þessa ferð.
Honum var alvara, hugsaði Kay
með sér. Þegar hann tók eitthvað í
sig, réðst hann í það, hvað sem það
kostaði.
Hún var döpur og eirðarlaus.
Hvernig átti hún að láta þennan
dag líða? Hún reikaði um göturnar
án þess að ætla sér nokkuð ákveðið
og loks fór hún inn í lítið kaffihús.
Meðan hún sat þar datt henni í hug
að hún gæti símað til Marks. —
Hvers vegna hafði henni ekki dott-
ið þetta í hug fyrr? En símanúmerið
hans var ekki í skránni. Hann hafði
sagt henni að hann væri starfsmað-
ur í sendiráðinu. Kay hringdi þang-
að.
„Gætið þér gert svo vel og sagt
mér heimasímanúmer Marks Farr-
el?“ sagði hún er hún heyrði kulda-
lega enska rödd svara.
„Farrell?“ þögn. „Viljið þér bíða
augnablik?"
Þögnin varð löng. Loksins kom
stúlkan í símann aftur. „Halló, eruð
þér þarna? Við finnum því miður
ekki þetta nafn hérna í sendiráð-
inu. Ég hef spurt í öllum deildun-
um.“
Kay sleit sambandinu og settist
við borðið sitt aftur. Hún sat lengi
í þungum þönkum.
Mark kom og sótti hana í gisti-
húsið um kvöldið. Hann lék á als
oddi. „Nú skulum við koma út og
dansa,“ sagði hann.
Hann sagði henni frá áformum
sínum og þau óku á staðinn. Hann
ætlaði að skrifa bók um Rómaborg.
„Ég hef verið að hugsa um þetta
í allan dag,“ sagði hann. „Ég ætla
að skrifa bók um Róm eins og hún
í raun réttri er — en ekki eins og
hún kemur skemmtiferðafólkinu
fyrir sjónir."
Þetta var úrvals veitingastaður.
Stór hljómsveit lék danslög, og
Mark leið með Kay út á gólfið. Kay
var þögul, lengi vel. Svo spurði hún
allt í einu:
„Hvers vegna sagðir þú mér ósatt
um sendiráðið og þig? Eitt er að
þegja yfir einkamálum sínum —
annað að ljúga.“
Mark horfði fast á hana. „Ég veit
það. Ég ætlaði að segja þér sann-
leikann eftir að ég talaði í símann.
En ég get ekki sagt þér ástæðuna
til að ég laug að þér. Viltu gera það
fyrir mig að krefjast þess ekki af
mér, Kay?“
Hún brosti, þó henni væri það
þvert um geð. „Nei, ég skal ekki
krefjast neins. Við tölum ekki
meira um það. Þú laugst, og þú
hefur játað á þig skömmina. Búið
með það.“
Nú liðu margar yndislegar vikur
og þau örkuðu þvert og endilangt
um borgina, Kay með teikniblokk
og Mark með Ijósmyndavél. Stund-
um hripaði hann nokkur orð í vasa-
bókina, og stundum tók hann mynd-
ir af henni, er hún var að teikna.
„Þú eignast svo margar myndir
af mér að þú getur notað þær í
bókina þína,“ sagði hún hlæjandi.
Hún gerði fjölda af tískuteikn-
ingum, sem hún sendi til félaga
síns, Dominique, hjá tízkufirmanu í
London.
Teikningarnar eru afbragð, skrif-
aði Dominique til baka. — Meðan
þú teiknar svona verður þú að vera
kyr í Ítalíu.
Vikurnar liðu og Kay var hætt að
hugsa um framtíðina. Hún hugsaði
ekkert um þá veröld, sem var fyrir
utan jaðra Rómaborgar og las ekki
blöðin nema lauslega, ef ske kynni
að hún sæi eitthvað um Dirk. En
einn daginn kom símskeyti frá
Dominique: Erfiðleikar með haust-
sýninguna. Komdu eins fljótt og þú
getur!
Og svo kom bréf frá vinkonu
hennar. í því var klippa úr blaði.
Þar stóð: Eftir að burðarmaður
Dirk Carruthers kom einn til baka.
úr eyðimörkinni fyrir þremur dög-
um, var gerður út Jeitarlciðangur
eftir hinum unga fornfræðingi, sem
veiktist hastarlega í ferðinni. Að
svo stöddu er hann ófundinn.
Kay hringdi til Marks. „Ég kem
til þín,“ sagði hún. „Ég verð að tala
við þig.“
Hún sá strax að eitthvað hafði
komið fyrir hann. „Kay,“ sagði
hann formálalaust. „Ég verð að
fara í kvöld. Það hefur gerst dá-
líitð óvænt.“
Stutt þögn. Svo sagði hún ró-
lega?“ -,,Og ég verð að fara til
London á föstudaginn."
Þau horfðu hvort á annað en svo
rauf hvell símahringing .þögnina.
Kay svaraði. Það var Maria. „Sign-
orina, bíll signorsins stendur og
bíður.“
„Ég kem aftur á fimmtudags-
kvöldið,“ sagði Mark. „Eg kem
aftur, þó viðstaðan verða ekki nema
nokkrir klukkutímar. Bíddu eftir
mér.“
Hún kinkaði kolli. „Eg skal bíða
þín hérna.“
Róm var dauð borg án hans. —
Minningarnar um Mark og sam-
veru þeirrá eltu hana hvar sero hún
fór. Hún fann ekki til neinnar
beiskju til Dirks. En þráin eftir
Mark varð sterkari og sterkari.
Fimtudagskvöldið fór hún heim
til hans til að bíða þar. Hún gekk
milli herbergjanna án þess að vita
hvað hún ætti að gera til að drepa
tímann. Loks settist hún við ritvél-
ina hans. Óskrifuð örk var í vélinni
og hún reyndi að skrifa nafnið hans
með vísifingrinum. Markfarrell stóð
á blaðinu þegar hún var búin. —
Skömmu síðar hafði hún bætt við:
kærimark ég elska þig.
Hún brosti og ætlaði að fara að
taka örkina úr vélinni þegar hún
rak augun í símskeyti á borðinu.
Hún las það. Það var áritað „Farr-
ell“ og undirskrifað „News“. Inni-
haldið var stutt og greinilegt: Von-
ast eftir Devereux-sögunni fljót-
lega.
Hún var talsverða stund að átta
sig á samhenginu. Og þá var eins og
sannleikurinn gysi í heila hennar.
Hún skildi allt — ástæðuna til að
Mark hafði logið, heimboðið sem
hafði verið svo vandlega undirbúið,
allar myndirnar sem hann hafði
tekið af henni, skrifin hans í minn-
isbókina sína. Þetta hafði allt verið
fals frá upphafi til enda og Kay sá
í huganum hvernig þetta mundi líta
út á prenti — fyrirsagnirnar, grein-
arnar, myndirnar — ítarlega búið 1
haginn af blaðamanninum Mark
Farrell.
Næstu mínúturnar leitaði hún í
öllum skúffum og skápum til að
reyna að finna minnisblöðin og
myndirnar og eyðileggja það. Hún
rakst á lokaða skúffu í svefnher-
berginu og notaði eldhúshnífinn til
að ná henni upp. En það tókst ekki.
Allt í einu varð hún róleg aftur.
Hún horfði á skúffuna og á hnífinn
í hendinni á sér. Svo lagði hún hann
á kommóðuna og fór á burt úr hús-
inu án þess að líta við.
Hún var að enda við að ganga frá
dótinu sínu í ferðatöskuna þegar
síminn hringdi. Mark tókst að segja:
„Hvað í ósköpunum . . .“ áður en
hún skellti heyrnartólinu á kvísl-
ina.
Hún hringdi til flugfélagsins,
en ekkert sæti var til í næturvél-
inni. Á járnbrautarstöðinni fékk
hún að vita að lest færi til Parísar
eftir tvo tíma. Hún borgaði gisti-
húsreikninginn og lét síma eftir bíl.
Mark var á brautarstöðinni. Dug-
legir blaðamenn eru altaf á réttum
stað, hugsaði hún með sér. Hún
strunsaði fram hjá honum án þess
að líta til hægri eða vinstri. Hann
þreif í handlegginn á henni.
„Þú hefur meðgengið að þú elsk-
ir mig, en lætur þú þér detta í hug
að reyna að hlaupa frá öllu saman?“
Hún sá að hann hélt á blaði í hend-
inni. Blaðinu sem hún hafði verið
að skrifa í ritvélinni. Hún sleit sig
af honum og hann lét hana fara.
Hún hafði nóg að hugsa er hún
kom til London og sökkti sér niður
í vinnuna til þess að reyna að bægja
endurminningunum frá sér.
Þremur dögum síðar fannst Dirk
dauðui í rústum sandorpnu eyði-
merkurborgarinnar. Öll greinin stóð
á fyrstu síðu í „News“ og meðal
myndanna var ein af Kay, er hún
var að teikna undir gosbrunni. —
undir stóð: Fyrrverandi kona Carr-
uthers, sem nú dvelur í Róm.
Kay varð hrollköld af gremju.
Hún fór beint í ritstjórn blaðsins og
spurði eftir ritstjóranum. Lagði
Frh. á bls. 15.
FÍÐUR Á HEILANN — eða að
minnsta kosti fjaðrir á augnalokin,
hafa þeir fengið tískudrósirnar í
Róm, sem nú þykjast geta gefið
„tóninn“ í lieimstískunni, síðan
ítalir fóru að unga út filmdísum i
stórum stíl. Nú segja Evudætur
hinna fornu Rómverja að fallegt
sé og hrífandi að líma smáfjaðrir
á augnalokin á sér, sem einskonar
auka-augnabrúnir. Vitanlega á að
velja fjaðrirnar með tilliti til kjóls-
ins og litarháttarins, þannig að þær
hafi tilætluð áhrif. Þessi nýja tíska
heitir „FIaminco“. — Fálkinn von-
ar að geta birt mynd af fyrstu
Reykjavíkurstúlkunni, sem sýnir
sig „fiðraða“ í Austurstræti.