Fálkinn - 09.10.1959, Qupperneq 15

FÁLKINN
15
>f >f * >f >f X1 >f >f
GÓÐAR PARÍSAR-NÝJUNGAR.
Mikið af tízkumyndum er ný-
komið frá París, og þær bera með
sér, að það er engin frágangssök
að nota fatnaðinn frá síðasta ári,
því að aðaldrættirnir í tízkunni
eru þeir sömu og þeir voru þá:
mjótt mitti, % ermar, breiður
kragi, opið hálsmál. Helzta nýj-
ungin er sú, að frakkasíddin er %,
eins og á þessari mynd frá GRIF-
FE.
Zfízh
an

TM.361
TM. 36 n
DIOR LÁTLAUS.
Beint upp og niður, belti um
sjálft mittið — hver hefði búizt
við því af DIOR? En þessi fyrir-
mynd er þó frá honum, og var
hátíðlega tilkynnt 1. september.
Það er ekki ólíklegt, að margar
verði til að nota sér hana.

Anna kinkaði kolli. Hún gat ekki sagt neitt.
En hvað hafði Aline sagt Gordon? Hvers vegna
hafði hann haldið utan um hana? Og hvað kom
Önnu þetta við? Hún vissi varla hvað hún sagði
meðan hann var að sýna henni fjögur svefnher-
bergi og stórt baðherbergi á efri hæðinni. En
Gordon virtist ekki taka eftir að hún væri ann-
ars hugar. Hann hafði allan hugann við að skoða
húsið og sýna henni það. Loks opnaði hann dyr
út að svölum, seni vissu út að garðinum fyrir
framan húsið. Þaðan sá yfir allan Stockton-bæ.
„Jæja, hvernig lí?t þér á þetta, Anna?“ spurði
hann.
„Það er ljómandi fallegt,“ svaraði hún. „Sá
má telja sig heppinn, sem fær að eiga heima
hérna.“ . | j
„Þú segir það? Meinar þú það líka?“ spurði
hann og brosti.
Anna leit til hans. Hún vissi ekki sjálf hve
raunalegt brosið á vörum hennar var.
„Fyrir nokkrum vikum hefði mig aldrei
dreymt um að ég fengi nokkurn tíma að stíga
fæti inn í svona yndislegt hús,“ svaraði hún
hægt.
Gordon tók samanbrotið blað upp úr vasa sín-
um.
„Má ég óska þér til hamingju með afmælið
þitt, Anna,“ sagði hann. „Þú skilur kannske ekki
hvað í þessu bréfi stendur, en það er gjafarbréf
fyrir húsinu. Húsið er með öðrum orðum þín
eign en ekki mín.“
„Gordon.“ Anna hvíslaði orðin. „Hvernig á ég
að þakka þér? Hvenær á ég að flytja hingað?"
„Flytja hingað?“ sagði Gordon hissa og tók
pípuna úr munninum. „Nú-jæja — það er að
segjja — þegar þessir mánuðir eru liðnir hefur
þú fullt frelsi. Það veiztu. En mér datt í hug,
að þú vildir láta fjölskyldu þína búa hérna. Við
getum ómögulega látið þau verða áfram í þess-
um þrönga kumbalda, sem þau eru í núna. Þeg-
ar Danny stækkar verður ekkert olnbogarúm
þar.“
Anna starði á hann. Fyrst í stað gat hún ekki
áttað sig á hvað hann meinti. Og svo kviknaði
ljósið í huga hennar, smátt og smátt.
„Er það hérna, sem þú hefur haldið þig upp
á síðkastið? Ég á við — þú hefur verið svomik-
ið að heiman. Var það útaf þessu?“ spurði Anna.
„Já, það var dálítið erfitt að ná í handverks-
menn, og ég vildi helzt líta eftir öllu sjálfur,“
svaraði hann. „Og mig langaði til að það yrði
búið á afmælisdaginn þinn, svo að ég varð að
reka á eftir.“
„Ó, ég er svo glöð,“ hrópaði hún og án þess
að hugsa sig um tók hún báðum höndum um
hálsinn á honum. En þá breyttist svipur hans
undir eins. Hann tók um handleggina á henni
og losaði hendur hennar af hálsinum. Hann and-
aði rykkjótt og augun voru eins og mjóar rifur.
Og svo kom byrsti svipurinn á andlitið. Hann
fór frá henni án þess að segja orð.
Anna tók báðum höndum fyrir andlitið. Hvað
hafði hún gert? Hún hafði orðið svo glöð að
hún yfirbugaðist af þakklætiskennd, er hún
heyrði að hann ætlaði að gefa foreldrum henn-
ar húsið. Gat hann ekki skilið það? Hvað gekk
að honum? Anna beygði sig og tók upp gjafa-
bréfið, sem hafði dottið á gólfið. Hana langaði
til að rífa það í tætlur. Hann hafði spillt allri
hennar gleði með því að verða svona reiður útaf
því, að hún hafði ekki getað stjórnað sér fyrir
gleði. Hann hefði átt að vita hvað það var að
eiga heima í húsakynnum eins og þeim, sem
fjölskylda hennar bjó í á Railway Flats. Hann
ætti að vita hvernig það var að hafa ekki nokk-
urt afdrep, sem maður gæti kallað sitt eigið, og
þora ekki að láta sig dreyma um að eignast það.
Með óstyrkri hendinni stakk hún gjafabréfinu
í töskuna sína. Hún vildi ekki eyðileggja það,
fjölskyldu sinnar vegna, þó hana sárlangaði til
þess. Það hefði verið gaman að vera stórbrotin
— aldrei þessu vant — en hún hafði ekki efni
á því.
Gordon stóð niðri í borðstofunni og var að
tala við litla Japanann, sem fægði gluggana.
Hann sagði fyrir um hvernig húsgögnin ættu að
standa, þegar húsið hefði verið þvegið. Um
leið og Anna var þakklát honum fyrir alla hug-
ulsemina, gat hún ekki gleymt hvernig hann
hafði tekið því, er hún ætlaði að þakka honum.
Hún gat ómögulega skilið að hún hefði gert
neitt fyrir sér með því. Hún fór út og settist á
neðsta þrepið fyrir neðan dyrnar. Gordon West-
wood átti þó að minnsta kosti ekki sólskinið.
„Eigum við að halda heim?“ spurði hann. Nú
var röddin miklu vingjarnlegri. Og ef til vill
voru augun það líka. Eða voru þau ofurlítið kald-
hæðin — og raunaleg. Ef til vill var það senni-
legast. Anna leit ekki við til að athuga það
betur. Hún stóð upp og gekk á undan honum nið-
ur að bílnnm. Hún var hrygg og þreytt. Hvers
vegna mátti hún aldrei verða glöð? Gordon sat
við hliðina á henni og var hugsi. Ef til vill tók
hann ekki einu sinni eftir að hún var þarna.
Anna starði beint fram á veginn, og þess
vegna varð hún fyrri til en Gordon, að taka eftir
því að bíllinn, sem kom á móti þeim, sveigði
ekki nægilega til hliðar. Eða kannske hafði loft-
slangan á hjólinu sprungið einmitt í þeim svif-
um. Anna heyrði sjálfa sig reka upp angistaróp
og á næsta augnabliki rákust bílarnir á. Anna
kastaðist áfram. Hún fann til nístandi sársauka
í höfðinu — og svo varð allt að myrkri.
Gordon Westwood ganaði fram og aftur um
músíkstofuna. Við og við nam hann staðar við
stólinn sem Anna hafði setið í með tónlistarsög-
una sína. Bækurnar voru enn þar sem hún hafði
skilið við þær. Á grammófónskápnum lá „Ap-
pasionata“ Beethovens og svæflarnir í stólnum
voru enn bældir eftir að hún hafði setið á
þeim. Gordon varð litið á stólinn, en hann hélt
áfram að ganga um gólf. Honum fannst hann
sjá Önnu sitja í honum. Hann sá ljóshært höfuð
hennar beygija sig yfir þykku bókina. Og grann-
ir, hvítir fingurnir flettu blaði við og við. Hún
hafði krosslagt fæturna undir sig í stólnum. Var
alveg eins og skólatelpa með lexíurnar sínar.
Gordon talaði við hana í huganum. Hann útskýrði
allt fyrir henni. En hann gat ekki fengið hana til
að hlusta. Hún virtist vera langt — langt í burtu
þó að hann sæi hana sitja þarna í stólnum.
„Anna,“ sagði hann lágt. Varirnar báru nafn-
ið fram, en ekki kom nokkurt hljóð yfir þær.
Hann var móður, eins og þetta þramm um gólf-
Framh.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. —
Afgreiðsla: Vesturgötu 3, Reykjavík. Opin kl.
10—12 og iy2—6. Sími 12210.
Ritstjóri: Skúli Skúlason.
Félagsprentsmiðjan h.f.