Fálkinn - 20.05.1960, Blaðsíða 6

6
FALKINN
t*ettu btfvjjniii
tneb snnttnti t
hntepn t
L,e Hnvre — En
urntnr luijunnu
ijetiir stnndunt
veriii Íuttyur
NETIÐ DREGIÐ SAMAN .. .
Interpol sendi samstundis deildum
sínum um allan heim þetta skeyti:
Vinsamlegast sendið okkur upp-
lýsingar um ejtirfarandi per-
sónur: ..............
Þegar svörin komu urðu sporin
talsvert greinilegri: Árið 1953 hafði
Bolzoni og Capella, ásamt einhverj-
um Pierre Massigli, verið vísað úr
Bandaríkjunum og fóru þeir þá til
Mexico. Massigli átti langt synda-
registur, franska lögreglan kannað-
ist vel við manninn og hafði auglýst
eftir honum í sambandi við gim-
steinaþjófnaðinn frá frú Aga Khans
árið 1949. Nokkrum mánuðum eftir
að þessum dándismönnum hafði ver-
ið vísað úr landi reyndust þeir
bendlaðir við eitursmyglun til New
York. Einn af samverkamönnum
þeirra var handtekinn þar, en hinir
þrír sátu í Maxico og stjórnuðu
smyglinu þaðan.
Árið 1954 spurðist til þeirra í
ítalíu, og höfðu amerískir eitur-
smyglsnjósnarar gát á þeim þar. Og
1955 tilkynnti kanadiska lögreglan
að Massigli hefði fengið sér íbúð
með Silone-bræðrunum, en annar
þeirra gekk undir nafninu Enrico.
Nú fór þetta að skýrast: í skýrsl-
unni, sem Siragusa hafði sent frá
Róm um heróín í skipinu ,,Mathieu“,
höfðu verið nefnd nöfnin Jean-
Paul og Enrico. Voru þetta kannske
Jean-Paul Capella og annar Silone-
bræðranna?
í íbúð Silones fann lögreglan
minnisbók með heimilisfangi Cap-
ella í París. Nú bentu öll spor í
sömu áttina, en enn vantaði sann-
anir, sem rétturinn tæki gildar. For-
tíð Massiglis gat bent í þá átt, að
hann væri heilinn, sem stýrði þess-
um félagsskap, og þegar Bianco var
handtekinn hvarf Massigli af heim-
ili sínu í Montreal. Var lögreglunni
um allan heim send lýsing á bófa
þessum og Bolzoni og Capella.
Blaðsnepillinn, sem fundizt hafði
í Trolley Bar, var vendilega athug-
aður. Eimskipið „Logue“ fannst í
skipaskrá Lloyds. Það hafði legið i
Le Havre frá 9. til 22. desember
1954, og meðal háseta þar voru Ala-
min, Bellec og Illiers. Það kom líka
á daginn að Guy Berlín hafði haft
landleyfi á þeim tíma og verið í
Havre 28. nóvember til 13. desem-
ber.
Þessir þrír sjómenn voru áríðandi
vitni í málinu. Voru þeir í bófa-
flokknum eða voru þeir svokallaðir
HVÍTA EITHIÐ 7.
Smyglunin yfir Atlantshaf
„neikvæðir aðilar“, sem vissu ekki
neitt? Eins og á stóð var ekki hægt
að gera neitt, því að þeir voru all-
ir á sjó — Bellec um borð í „Logue“,
Illiers á skipinu „Var“ og Alamin
á „Courbet".
BELLEC SEGIR FRÁ.
Bellec var sá fyrsti, sem kom í
franska höfn^og Paul fulltrúi tók á
móti honum. Hann sá strax, að mað-
urinn átti sér einskis ills von og
sagði honum, að það væri auðséð á
honum, að hann kæmi ekki nærri
eitursmyglun. Gekkst Bellec upp við
það og var hinn liðlegasti við Paul.
En Paul bað hann um að segja sér
allt, sem hann vissi um Trolley Bar
og hjónin, sem ættu þann stað.
— Ég hef alltaf sótt það kaffi-
hús, þegar ég hef komið til Havre,
sagði sjómaðurinn. — Þér vitið,
hvernig það er með okkur sjómenn-
ina — við leitum helzt á sáma stað-
inn. Ég kom þangað oft, helzt með
Alamin, sem var góður vinur minn.
Svo var það eitt kvöldið, þegar kom-
ið var að lokunartíma, að Guy Ber-
lin kom að borðinu okkar og spurði,
hvort okkur langaði ekki til að
SÍÐARI IILUTI
græða peninga með hægu móti og
án allra skilyrða. Vitanlega vorum
við til í það og hlustuðum á það,
sem hann hafði að segja. Hann sagði
að vinur hans ræki ilmvatnsgerð í
Kanada, og nú vantaði hann sér-
staka tegund af dufti, sem hann not-
aði í ilmvötnin. Það var bannað að
flytja þetta duft inn til Canada,
sagði hann, en ef þetta kæmist upp *
mundum við fá dálitla sekt, sem
hann og vinur hans mundi þá að
sjálfsögðu borga.
—Mér fannst þetta ekkert skugga-
legt, svo að ég lofaði að taka af hon-
um duftið. Daginn eftir kom náungi
með 14 kílóa böggul. Ég hef oft séð
þann mann í Trolley Bar, en ég
þekki hann ekkert.
HÁLFI 100-FRANKA
SEÐILLINN.
Þegar Bellec var sýnt glæpa-
mannamyndasafnið þekkti hann
myndina af þessum milligöngu-
manni. Hann hét Arthur Giuliano.
(Arthur var líka nefndur á blað-
snepli frú Berlin).
Sama dag kallaði lögreglan Guy
Berlin, konu hans og Giuliano fyrir
rétt. Þau neituðu hverju orði í
skýrslunni, sem Bellec hafði gefið.
En Giuliano, sem sá fram á að þau
mundu stranda, ef hinir sjómenn-
irnir yrðu yfirheyrðir líka, gleymdi
sér, þegar nafn Alamins var nefnt
og svo gusaðist upp úr honum: —
Æ, hafið þið ekki áhyggjur af hon-
um. Ég hitti hann fyrst!
Paul skildi þegar hve alvarleg
hótun fólst í þessum orðum.
— Það þýðir að með einhverju
móti verður þaggað niður í Alamin
undir eins og hann kemur í höfn,
sagði hann við félaga sína. — Við
höfum séð áður, þegar við vorum
að eiga við Mafiuna á Sikiley,
hvernig þeir „þagga niður“ í fólki
þar. Annaðhvort hverfur vitnið, svo
að ekki sést urmull eftir af því, eða
það verður svo gersamlega minnis-
laust, að það man ekki það sem það
hefur sagt fyrir nokkrum mínút-
um. Við vitum að þetta kemur líka
oft fyrir hjá Korsiku-bófunum. Og
við eigum á hættu að þetta geti líka
komið fyrir Alamin, ef við verðum
ekki fyrstir til að ná í hann.
Eimskipið „Courbet“ var væntan-
legt til Hamborgar eftir fáeina daga.
Var símað til skipstjórans og hann
beðinn um að sjá um, að Alamin
kæmist ekki í samband við neina ó-
viðkomandi menn. Og jafnframt var
þetta skeyti sent þýzku lögreglunni:
Vinsamlegast handsamið Ala-
mln áður en nokkrir óviðkom-
andi fá tœkifæri til að koma
um borð.
Paul og hinir njósnararnir, sem
unnu að þessu máli, fóru strax til
Hamborgar og voru komnir á vett-
vang, þegar þýzka lögreglan fór
um borð í „Courbet11 og yfirheyrði
Alamin.
Hann var jafn opinskár og Bell-
ec vinur hans hafði verið. — Ég tók
böggul með dufti með mér til Kan-
ada, sagði hann. — Og áður en ég
Venjulegir vörubílar með tvöföldum botn eru mikið notaðir til
eiturlyfjaflutninga.