Fálkinn - 08.02.1961, Blaðsíða 7

af yfir höfði sér, að vera ræstur fyrir
allar aldir. Hann labbaði niður í pakk-
hús þeirra félaga og hitti að máli verk-
stjórann, Jón að nafni. Spurði hann Jón,
hvort það væri rétt, að Helgi hefði ekki
enn sent pappírana til Reykjavíkur, og
sagði Jón að sér vitandi hefðu engir
pappírar verið sendir. „Hvaða helvítis
trassi er maðurinn,“ sagði Púlli. Verk-
stjórinn vissi vel hjá hverjum sökin lá,
sagði: „Það kemur ekkert málinu við
hver er trassi og ekki trassi, pappírarnir
verða að sendast, og það án tafar.“ Kom
hann síðan með fjöl, sem notuð hafði
verið við uppskrift á pakkafjölda við út-
skipun, blað og blýant, fékk Púlla og
sagði: „Hér eru ritföng og tölurnar, svo
nú geturðu gengið frá pappírunum í
snarhasti." En Púlli var ekki alveg á
því. Hann tók fjölina, stakk henni undir
handarkrikann og sagði um leið og hann
fór: „Úr því sem komið er, er lang fyrir-
hafnarminnst að láta þá fá fjölina.“ Síð-
an arkaði hann upp í banka, lagði spýtu-
stubbinn á borðið og sagði: „Hér hafið
þið tölurnar.“ Fór síðan 'heim og lagði
sig.
Eftir að Púlli fluttist til Reykjavíkur,
vann hann að ýmis konar hæglátum
störfum. Meðal annars var hann hjá
„Bláu stjörnunni", meðan hún var og
hét. Eitt af störfum hans þar var að
gæta tjaldsins, draga það frá og fyrir.
Eins og margir munu muna, þá kom hin
vinsæla danska söngkona, Lula Ziegler,
hingað til lands fyrir fáeinum árum, á
vegum „Bláu stjörnunnar“. Gerði hún
stormandi lukku, eins og það er almennt
kallað. Lula er fædd leikhúskona, og
vissi hún því að til þess að fá margar
framkallanir er nauðsynlegt að tjald-
ið fari frá og fyrir með miklum hraða.
En Púlli var nú ekki alveg á sama máli.
Hann notaði sín venjulegu handbrögð,
og varð það til þess að í staðinn fyrir að
fá að minnsta kosti tíu framkallanir á
frumsýningunni, urðu þær aðeins fjórar.
Hin danska listakona var afar reið, og
hún bað mig að tala við þenna mann,
sem við tjaldið væri. Ég talaði við Púlla,
en hann lét ásakanir mínar sem vind
um eyru þjóta. Sagan endurtók sig næsta
kvöld, og geðillska Lúlú magnaðist að
sama skapi. Aftur bað hún mig að tala
við tjaldamanninn, gerði ég það, en allt
kom fyrir ekki. Tempóið hans Púlla
breyttist ekki. Nú tók söngkonan málið
í sínar hendur. Kvöld eftir kvöld hellti
hún sér yfir Púlla, en árangurinn varð
enginn, þar til að lokum að þolinmæði
Púlla sjálfs þraut. Kvöld eitt, er Lúlú
var í miðjum reiðilestrinum, sneri Púlli
sér að henni, en þó með sinni ódrepandi
ró og stillingu: „Det kommer tids nok.“
Þar með var málið útrætt frá hans hálfu.
En þrátt fyrir þetta urðu þau, söngkonan
danska og tjaldamaður „Bláu stjörnunn-
ar“ mestu mátar er fram liðu stundir,
og er Lúlú Ziegler kvaddi ísland, sagði
hún: „Af öllu því dásamlega og skemmti-
lega, sem ég hef kynnzt á þessu yndis-
lega landi, þá verður mér hann Púlli
ábyggilega minnisstæðastur.“ En störf
Púlla hjá „Stjörnunni“ voru ekki einu
afskipti hans af leiklistinni. Er ég lék
mitt fyrsta hlutverk, árið 1923, í revý-
unni „Spánskar nætur“, þá var Púlli
sufflör þar. Það var mikill taugaóstyrk-
ur á frumsýningunni og þar sem kunn-
áttan var svona og svona, þá var ekki
annað að gera en treysta á Púlla. En þó
það sé kannske ljótt að segja það, þá
brást Púlli því trausti alveg hrapallega.
Þegar mann rak í vörðurnar og varð lit-
ið niður í sufflörkassann í von um nauð-
synlega hjálp, þá brosti sufflörinn til
manns, bleytti á sér vísifingurinn og
byrjaði að fletta handritinu í mestu ró-
legheitum, um leið og hann tautaði:
„Við skulum nú sjá, hvað vorum við
annars komin langt.“ Hver maður, sem
þekkir eitthvað til leiklistarstarfsins,
getur sjálfur sagt sér, hvers virði svona
hægfara hjálp er. Okkar vinsæla leik-
kona, Gunnþórunn heitin Halldórsdótt-
ir, var meðal leikenda í Spönskum nótt-
um. Hún átti að syngja gamanvísur í
fyrsta þætti. Hún var ein af þeim, sem
trúðu á hvíslarann. Kunnáttan var ekki
sterk, enda fóru sumar vísurnar hennar
algerlega í vaskinn. í hléinu eftir fyrsta
þátt jós Gunnþórunn úr skálum reiði
sinnar yfir aumingja Púlla. Hún sagði
meðal annars, að hann væri lélegasti
og vitlausasti sufflör, sem nokkurn tíma
hefði stigið fæti sínum í Iðnó. Púlli lét
sem hann heyrði ekki reiðilestur Gunn-
þórunnar, en löngu seinna, í hléinu,
heyrðist hann hlæja með sjálfum sér og
tauta: Helvítis vitleysa er þetta í henni
Gunnþórunni. Það eru allir sufflörar
svona.“ Nei, það var ekkert, sem rask-
aði sálarjafnvægi Púlla.
Og að lokum skal ég segja stutta sögu,
sem við erum báðir viðriðnir, hann
Púlli og ég. í æsku vorum við dálítið
vínhneigðir, eins og gerist og gengur.
Eitt haust, er við vorum við skál, feng-
um við þá hugmynd að fara austur á
Þingvöll og gera okkur glaðan dag. —
Þetta var um helgi og því mannmargt á
sögustaðnum. Er við leituðum eftir gist-
ingu í Valhöll, var okkur sagt, að öll
rúm væru þegar lofuð að undanteknum
tveim í átta manna herbergi, og var auð-
vitað ekki annað fyrir hendi en taka
þau. Um daginn var drukkið hraustlega,
því við vorum engir meðalmenn í þeim
efnum, hann Púlli minn og ég, þegar við
vorum upp á okkar bezta. Er líða tók
á kvöldið gerðumst við ölvaðir nokkuð,
og gengum því snemma til náða. Er við
sofnuðum þreyttir eftir dagsins önn,
Frh. á bls. 21
Haraldur Á. og Piílli sitja yfir kaffibolla.
(Myndskr. Halldór Pétursson)
. * °