Fálkinn - 08.02.1961, Blaðsíða 9

— Hann er járnbrautarverkamaður,
sagði Lisa snöggt.
Jansen hafði séð íverustaði járn-
brautarverkamanna. Þetta voru litlir
og hrörlegir kofar meðfram járnbraut-
arteinunum, — þvotturinn hékk á
snúrum í litlu görðunum, ef garða
skyldi kalla, og börnin komu hlaup-
andi og veifuðu, þegar lestin brunaði
úr einni ævintýraborginni í aðra.
— Mamma er svo gamaldags, sagði
María og lagði sérstaka áherzlu á síð-
asta orðið. Hún dreypti á koníaksglas-
inu og var auðsjáanlega staðráðin í að
láta sér finnast það gott á bragðið. En
hún gat ekki leynt því, að hana hryllti
við drykknum. Hún reyndi að dreifa
athyglinni og sagði:
— Hún vill ekki hafa okkur hérna.
Hún segir, að það sé ekki fyrir ungar
stúlkur.
— Hlupuð þér að heiman, spurði
Jansen.
Barnslegt andlit hennar fylltist
undrun:
— Hvernig gátuð þér gizkað á það?
— Hún sendi aðdáunarbros til Lisu og
bætti við: — Systir mín sendi mér pen-
inga. Ég átti enga. Ég bjó ein með
mömmu og pabba og bræður mínir
unnu í námunum.
Jansen sá fyrir sér einmana stúlku í
litlum kofa við járnbrautarteina, þar
sem hún hjálpaði til við að hirða
hænsnin og elda matinn, meðan hún
horfði löng'unarfullum augum á eftir
járnbrautarlestinni, sem brunaði frá
einni ævintýraborginni til annarrar.
Hún var orðin of stór til að hlaupa út
og veifa, en hún horfði með nagandi
öfund á fólkið, sem sat í klefunum. Og
viku eftir viku las hún bréfin frá Lisu
systur sinni: „Ég vinn á skrifstofu. Ég
hef fengið nýjan kjól. Vinur minn seg-
ir ..
Hann leit á þessar tvær ungu og
fögru suðurafríkönsku stúlkur og hugs-
aði: Svona lagað er náttúrlega daglegt
brauð hér um slóðir. Hann leit á úrið
sitt og Maria sagði strax:
— Við náum í bíóið, er það ekki?
— Þú með þitt bíó, sagði Lisa. — Ég
skal fara með þér í bíó á morgun. Hún
stóð á fætur og sagði við Jansen um
leið og hún kastaði til höfðinu:
— Komið þér?
Og gekk að dyrunum. Jansen hikaði,
en stóð síðan á fætur, er hann sá von-
leysislegt bros Maríu.
Þau gengu út á götuna. Skammt frá
var stór hvít bygging með upplýstum
auglýsingum. Velklætt fólk hraðaði
sér upp marmaratröppurnar, þar sem
menn í skrautlegum einkennisbúning-
um tóku á móti því. Þannig gat Jansen
SMÁSAGA EFTIR
séð þetta, er hann virti fyrir sér and-
lit Maríu. Lisa hló og sagði:
— Við förum heim, María. Það er
ekkert varið í þessa mynd.
Þau fóru í tveggja herbergja íbúð í
útjaðri borgarinnar. Hún var á hæð fyr-
ir ofan verzlun, sem hét „Mac’s Goldon
Emporium". í glugganum voru dósir
með ferskum og þurrkuðum ávöxtum,
klæddar brúður og strangar af baðmull-
artaui. íbúðin var búin nýjum hús-
gögnum. í útvarpinu var sungið: „Viltu
koma með mér til tunglsins, þar sem
við getum fyllt lófana af mánagulli!“
— Ég kann vel við textann, sagði
María og hlustaði með ákafa. Lisa gekk
út og sagði um leið:
— Afsakið, en ég þarf að hringja til
vinar míns.
— Vljið þér drykk, sagði María hægt.
Hún beit í tunguna á sér, meðan hún
skenkti koníakinu og setti síðan sóda-
vatn út í. Hún bar glasið til Jansen og
óafvitandi brosti hún sigri hrósandi
um leið og hún setti það fyrir framan
hann. Síðan sagði hún:
— Bíddu dálítið, — og gekk inn í
svefnherbergið. Jansen rétti úr sér í
alltof mjúkum hægindastólnum. Hann
var gramur yfir því að hafa hafnað á
Frh. á bls. 30
DORIS LESSING
FALKINN
9