Fálkinn - 08.02.1961, Blaðsíða 8

Hún bjó við járnbrautarteina og á hverjum
degi brunaði lestin í áttina til ævintýra-
borgarinnar...
Lestin lagði ekki af stað klukkan átta,
eins og honum hafði verið sagt. Hún
átti ekki að fara fyrr en um miðnætti.
Reiðin yfir því að hafa fengið rangar
upplýsingar, sauð í Jansen, en honum
rann hún um leið og hann sneri sér frá
miðasölunni. Það var gagnslaust að reið-
ast út af þessu. Hann hafði í heila viku
verið í heimsókn hjá ríkum vinum
sínum, hafði dvalizt í tómarúmi alls-
nægtar og hafði á virðulegan hátt virt
borgina fyrir sér frá sjónarhóli auð-
mannsins. Nú hafði hann hins vegar sex
klukkutíma til stefnu og þann tima gat
hann átt sjálfur. Nú gat hann látið
hið þurra, lævi blandna andrúmsloft
Jóhannesarborgar verka á sig. Hann
gekk inn í veitingahúsið á járnbrautar-
stöðinni. Þetta var heldur kuldalegur
staður með brúnum tómlegum veggj-
um og borðum í þráðbeinum röðum.
Hann fékk sér bolla af sterku tei, sett-
ist á afvikinn stað og naut þess að
virða fyrir sér lífið sem hlutlaus ferða-
maður. Það var ekki margt, sem fór
framhjá honum. Hann var í þann veg-
inn að standa upp og fara, þegar hann
heyrði einhvern spyrja:
— Er upptekið hér?
Hann sneri sér snöggt við, því að
það var ekki hægt að villast á tónin-
um í röddinni. Tvær stúlkur stóðu við
hlið honum. Önnur settist, án þess að
bíða eftir svari. Það voru mörg auð borð
í salnum, en samt settist hún hjá hon-
um. Hún var í þröngum svörtum kjól
og hafði messingkeðjur um hálsinn, —
skórnir voru svartir og háhælaðir.
Þetta var hávaxin og fönguleg stúlka,
litlaust hár hennar sat þétt á höfðinu,
og það skein eins og málmur. Hún
kveikti sér strax í vindlingi og sagði
við vinkonu sína:
— Seztu, í guðanna bænum!
Hin stúlkan settist feimin í stólinn
við ’hlið Jansens og sneri sér undan, þeg-
ar hann horfði á hana. Og hann stóðst
ekki þá freistingu, því að hún var allt
öðru vísi í hátt, en hann hafði búizt
við. Hún var eilítið feitlagin og barnaleg
og hár hennar var liðað í hnakkann.
Hún var í rósóttum kjól og með flat-
botnaða sandala á nöktum og sólbrún-
um fótunum. Hann grunaði, að þær
væru hollenzkar að uppruna: Þær
höfðu báðar breið kinnbein og enni og
lítil, blá augu.
Afgreiðslustúlkan kom að borðinu.
Jansen var svo forvitinn, að hann sat
kyrr.
— Hvað viljið þið fá, spurði hann.
— Kornak, sagði sú eldri strax. —
Tvo koníak, bætti hún við og horfði
flóttalega til systur sinnar. Það var
enginn vafi á því, að þær voru systur.
— Ég hef aldrei drukkið áfengi fyrr,
sagði sú litla og brosti feimnislega. —
Ekki nema þegar mamma gaf okkur
sherry á jólunum.
Hún roðnaði, þegar sú eldri sagði
hálfhátt og í örvæntingu:
— í guðanna bænum!
— Ég kom til Jóhannesarborgar í
morgun, sagði sú litla í trúnaði við
Jansen, — en Lisa hefur verið hér ein
í heilt ár.
— Guð minn góður. Hvað var ég bú-
in að segja þér. Ertu búin að gleyma
því? sagði Lisa.
Síðan reyndi hún að bjarga málinu
með því að brosa tilgerðarlega fram-
an í Jansen og segja:
— Þér ættuð bara að vita, hvað hún
er græn. Ég var að vísu líka græn, þeg-
ar ég kom hingað, en í samanburði við
Maríu ...
Hún hló uppgerðai’hlátri.
— Hafið þér verið í Jóhannesarborg
fyrr en nú, sagði María við Jansen með
sama trúnaðartraustinu.
— Hann hefur aðeins viðkomu hér,
fullyrti Lisa og leit á Maríu. — Þú ætt-
ir að sjá það, ef þú nennir að nota aug-
un.
— Það er hárrétt, sagði Jansen.
— Þér farið kannski á morgun?
spurði Lisa.
— í kvöld, sagði Jansen.
Lisa sneri sér andartak frá honum og
svipaðist um í veitingasalnum, renndi
augunum frá einum karlmanninum til
annars.
— Með næturlestinni, bætti Jansen
við til þess að sjá svipbreytingar henn-
ar.
—- Þá er nægur tími, sagði hún og
brosti.
—Lisa var búin að lofa, að ég fengi
að fara í bíó, sagði María. Hún svip-
aðist einnig um í veitingasalnum og
hennar vegna reyndi Jansen að sjá
staðinn með öðrum augum. En það
heppnaðist ekki. I hans augum var stað-
urinn enn brúnn og kuldalegur salur,
fullur af illa klæddu fólki, sem sat og
sóaði tímanum. Honum fannst hann
sitja við hlið barns, sem glennti upp
augun af ótta við að sjá gamla konu,
sem var nákvæmlega eins og nornirn-
ar í ævintýrunum.
— Ágætt, sagði Jansen. — Við skul-
um fara í bíó.
Lisa hikaði andartak. Augu hennar
hvörfluðu frá Jansen til Maríu.
— Þér getið farið með Maríu, ákvað
hún loks og sneri sér beint að Jansen.
— Hún er óttalegur kjáni, en hún kem-
ur til.
María reis upp til hálfs og var ótta-
slegin á svip.
— Þú ferð þó ekki frá mér, sagði hún.
— Ó, guð hjálpi mér, sagði Lisa í
uppgjafartón. — Seztu þá niður. En ég
sagði þér að ég ætlaði að hitta vin minn.
— En ég er rétt komin.
— Allt 1 lagi. Seztu samt niður. Hann
bítur þig ekki.
— Hvaðan komið þér, spurði Jansen.
María nefndi nafn, sem hann hafði
aldrei heyrt nefnt fyrr.
— Það er ekki langt frá Bloemfontein,
útskýrði Lisa.
— Ég hef einu sinni verið á Bloem-
fontein, sagði María og vildi lofa Jan-
sen að taka þátt í því, sem hún hafði
upplifað. — Þar er stórt bíó. En það
er ekki eins og bíóið heima.
— Hvernig er heima hjá yður?
— Það er ósköp þröngt og lítið.
— Hvað gerir faðir yðar?
ft/JuL0Tr>4*
Á VILLIGOTUM
8
FALKINN