Fálkinn - 28.06.1961, Page 28

Nótt í skóginum -
Frh. af bls. 8.
við drengina mína standa hjá því. Þeir
voru alls ekki klæddir í þessa undarlegu
búninga, sem ég hafði séð á öllum mynd-
um, en þeir voru með geymi á bakinu
og einhvers konar gríma hékk niður
á brjóstin á þeim.
Þeir voru augsýnilega í miklu upp-
námi, og það var eitthvað, sem þeir
voru ósammála um. Drengirnir mínir
stóðu í miðöum hópnum. Þegar ég kom
nær, sá ég, að þeir voru síður en svo
hrifnir af kringumstæðunum, og það
var ég reyndar alls ekki heldur. — í
hvers konar ógöngur hafði þessi hræði-
lega forvitni þeirra komið þeim, og
hvernig gat ég, aðeins vesæll maður,
bjargað þeim úr þessari hræðilegu
klípu? Ekki gat ég talað við geimbúa
— Ja, ef til vill gat ég það? Eitthvað
varð að minnsta kosti að gera.
Þeir voru allir svo uppteknir af
drengjunum, að enginn þeirra stóð
vörð. Þeir veittu mér því enga athygli,
fyrr en ég var kominn inn í miðjan
hópinn. Óhugnanlega djúp og kæfandi
þögn lagðist yfir okkur. Hún hélzt,
þangað til ég rauf hana í fullkominni
örvæntingu, því ég þoldi ekki lengur
ástandið. Ég gekk til drengjanna, án
þess að þeir hindruðu mig í því. Ég
staðnæmdist mitt á milli þeirra og
lagði hendurnar á kollana á þeim. Þeg-
ar ég leit yfir þungbúinn hópinn, þá
fannst mér ég verða svo óumræðilega
lítill og máttvana þrátt fyrir það, að
mér bæri höfuð og herðar yfir þá alla.
Ég neyddist blátt áfram til að segja
eitthvað til að rjúfa þögnina. Ég hróp-
aði því það fyrsta, sem mér datt í hug, án
þess að gera mér nokkra grein fyrir,
hvort þeir skildu mig eða ekki: — Hvað
hefur komið fyrir? Hvað viljið þið
drengjunum?
Þögn ...
Eftir eilífðartíma, að því er mér virt-
ist, fór einn þeirra að þokast í áttina
til mín. Hann tók lítið áhald úr vasa
sínum og sneri einhverjum takka á þvi,
þá heyrði ég hann segja með greini-
legri hljómþýðri röddu, sem ég skildi
mér til mikillar undrunar: — Meðan
þetta áhald er í gangi, getum við skil-
ið hugsanir hve.rs annars og talað
þannig saman. En varaðu þig á hugs-
unum þínum.
Ég var grafkyrr og drengirnir líka.
Þetta voru staðreyndir. Andspænis okk-
ur stóð geimbúi og við gátum talað við
hann, með aðstoð lítils en dásamlegs
tækis, sem hann hélt á í hendinni.
Nú tók að losna um málbeinin, sér-
staklega hjá geimbúanum. Við sögðum
lítið. Með sínum fallegu og hljómmiklu
röddum ákærðu þeir drengina hver í
kapp við annan, eða réttara sagt annan
hvorn þeirra, fyrir að hafa fiktað við
„diskinn" þeirra, svo að þeir komu hon-
28 FALKINN
um ekki í gang. Orsökin fyrir innbyrðis
deilum þeirra var einmitt sú, að þeir gátu
ekki á nokkurn hátt fundið það út, hvor
drengjanna væri sá seki. Ég undraðist
stórlega. — Hvers vegna notuðu þeir
ekki áhaldið til að lesa hugsanir þeirra?
Þegar ég hafði hlustað á ásakanir þeirra
nokkra stund, varð mér litið á dreng-
ina, þá varð ég fyrst fyrir alvöru undr-
andi. Þeir stóðu þarna sakleysislegir á
svip og hugsuðu í sífellu: — Við segjum
ekkert.
Ég var nærri því farinn að hlæja.
Þetta var þó líkt þeim. Ég gat ekki ann-
að en dáðst að þeim. — En hvað þeir
voru nú alltaf traustir — og þó. Reiði
geimbúanna var vissulega réttlát. Þeir
voru hér staddir á framandi hnetti og
gátu átt það á hættu að vera uppgötv-
aðir á hverri stundu. Hvaða afleiðing-
ar mundi það hafa? Það var ekki gott
að segja. En það mátti ekki mikið út
af bera til þess að skemma eða jafnvel
eyðileggja svona viðkvæmt geimfar, og
það var alveg áreiðanlegt, að fjöldi for-
vitinna áhorfenda mundi þyrpast í
kringum það. Það var einnig hugsan-
legt, að þeir yrðu settir undir nokkurs
konar vernd, og ef til vill yrðu þeir
neyddir til að afhenda allan sinn út-
búnað.
Skyndilega varð ég bálreiður. Ég
skyldi fá einhvern enda á þetta allt
saman. Ef til vill færu þeir að grípa
til einhverra vopna gegn okkur, ef
þeir héldu áfram að æsast upp. Þeir
virtust orðnir mjög órólegir. Tal þeirra
og hugsanir urðu sífellt meir og meir
ógnandi. Ég var bæði reiður og hrædd-
ur. — Ó, þessir hræðilegu drengir og
forvitnin í þeim, ég hugsaði þeim þegj-
andi þörfina, ef við skyldum sleppa lif-
andi frá þessu. En nú urðu þeir að segja
sannleikann, og ég skyldi láta þá gera.
það. Ég greip í axlirnar á þeim og gerði
ýmist að ógna þeim eða grátbiðja þá
um að segja sannleikann, viðurkenna
afbrot sitt og skila því aftur, sem þeir
höfðu tekið. — Nei, við þorum það
ekki, svöruðu þeir einum munni, og
ég sá að angistin skein út úr svip þeirra.
Geimbúinn, sá er fyrstur hafði ávarp-
að mig, lagði nú hönd sína á öxl mér
og sagði ofboð hægt og rólega — óhugn-
anlega hægt og rólega: — Við höfum
gert við bilunina, en við komumst aðeins
ekki í burtu, áður en hvessti vegna
skemmdarverka barnanna. Leiðtogi
okkar, sem er staddur í öðru geimfari,
er mjög reiður. Hann hefur hótað því
að afmá okkur, ef við finnum ekki
sökudólginn. Engin jarðnesk hönd hef-
ur leyfi til að snerta farartæki okkar,
án þess að verða refsað. Leiðtogi okkar
ákveður refsinguna. Ég gef ykkur frest
í fimm mínútur, ef sökudólgurinn gefur
sig ekki fram á þeim tíma, þá neyðist
ég til að taka ykkur alla með — eða
þá . . . Hann lauk ekki setningunni, en
bandaði frá sér hendinni.
Þögn . ..
Ein mínúta leið í óhugnanlegri þögn
— síðan önnur. Þrátt fyrir storminn og
brimhljóðið, fannst mér kyrrð tómsins
vera farin að umlykja okkur. Þriðja og
fjórða mínútan liðu í óbærilegri eftir-
væntingu og ég hafði kvatt móður jörð
að eilífu í huga mínum, þá loksins ...
Annar tvíburinn fór að gráta. Það var
sá seki. Á samri stundu var þögnin rof-
in, og margir atburðir gerðust á sama
augnablikinu. Geltandi hundahópur
kom þjótandi út úr skóginum og nokkr-
ir menn, vopnaðir byssum, komu rétt
á eftir þeim. Þessi óvænta truflun vakti
geysilegt uppnám meðal geimbúanna.
Þeir voru augsýnilega lafhræddir við
hundana, sem dönsuðu urrandi og gelt-
andi í kring um þá. Ef til vill var það
grannvaxinn skógarvörðurinn og hjálp-
armenn hans, sem voru ærið tortryggi-
legir í augum hinna smávöxnu manna
— eða ef til vill var það óttinn við að
verða uppgötvaðir og jafnvel hand-
samaðir, sem gerði þá alvarlega skelk-
aða. Hver svo sem orsökin var, þá hurfu
þeir allir sem einn inn í „diskinn“, og
lokuðu honum á eftir sér. Því næst
heyrðum við veikt suð, sem á næstu
sekúndum breyttist í ýlfrandi öskur.
Áður en við gætum áttað okkur, lyftist
geimfarið frá jörðinni og hvarf út í
náttmyrkrið, líkast því sem stjörnu-
hrap væri.
Við stóðum eins og þvörur og gónd-
um á eftir því. Skógarvörðurinn varð
fyrstur til að rjúfa þögnina. Hann klór-
aði sér í hnakkanum og sagði hugsandi:
— Hver skrattinn var þetta .. . við vor-
um að svipast um eftir veiðiþjófum, en
finnum í þeirra stað hóp af geimbúum
ásamt geimfari og öllu tilheyrandi.
Þeir hættu við frekari leit í þetta
skiptið, en komu í þess stað heim með
okkur. Á heimleiðinni sögðu drengirn-
ir okkur alla söguna.
— Daginn áður höfðu þeir farið út
í skóg eins og svo oft áður. Þeir höfðu
reikað fram og aftur um skóginn, þang-
að til þeir rákust á geimfarið. Reknir
áfram af sinni venjulegu forvitni, gengu
þeir að skipinu, þar sem þeir urðu sam-
mála um, að fara um borð og rannsaka
það nánar. Þeir undruðust yfir því,
hvaðan það hefði komið og hvert eig-
endur þess hefðu farið. Skyndilega
Frh á bls. 30.
— Úr því að við erum trúlofuð,
Villi, œtla ég að kynna þig fyrir
henni systur minni.