Fálkinn - 25.10.1961, Blaðsíða 4

Það var komið haust. Sölnuð
laufblöðin féllu af trjánum og
sópuðust í stóra gulgræna hrauka.
Kirkjugarðurinn við Suðurgötu
var fallegur í þessum skrúða og
skáldin leituðu þangað yrkisefna
eða voru þar í djúpum og dular-
fullum hugleiðingum. Og svo var
það eitt kvöld, sólin var að hníga
til viðar og vafði allt í sínum
rauða og rómantíska bjarma. Þá
sá ég hana fyrst. Hún var yndisleg
og dökkblá augun voru á sífelldu
iði, svo að ekki varð misskilið.
Og þetta ljósa hár, hve það var
fagurt í roða kvöldsólarinnar og
þessi brjóst, sem bærðust upp og
niður með hröðum andardrætt-
inum. En illt var að vera ungur,
feiminn og uppburðarlaus og
skjálfa á beinunum af hrifningu
einni saman, en þora samt ekki
fyrir sit litla líf að yrða á hana
draiAmar
eða svara augnagotum hennar á
viðeigandi hátt.
En ég átti mér draum, það var
fjólublár draumur um friðsælt og
ástríkt tilhugalíf í kyrrð og ró
einhvers staðar langt í burtu.
Einhvers staðar, þar sem maður
þurfti ekki að vaða reyk úr hinum
sótuga strompi mannlífsins. Og
þessi kynlegi fjólublái draumur
komst reyndar aldrei svo hátt að
svífa yfir Esjunni, en hann
lifnaði og óx og stækkaði í rúm-
litum huga mínum. Það komst
ekkert annað að en þessi draumur
um stúlkuna fögru og yndislegu,
sem ég hafði mætt í seiðandi
glampa frá hinu undursamlega
sólarlagi í Reykjavík. „Hann er
svo skrítin hann Plato”, sögðu
kunningjar mínir og gerðu gys að
mér og þessari yndislegu huldu-
mey. ,,Þú verður að reyna hið
raunverulega”, sögðu þeir. „Það
er miklu betra”. Þá tók ég í mig
kjark, ég ætlaði að fara á fjör-
urnar við þessa yndisbjörtu
huldumey, ég hafði í hyggju að
elska eins og hinir.
En ég varð að læra listirnar og
svo gekk ég niður að Tjörn og
horfði á hvernig endurnar báru
sig að, þegar þær gáfu hvor annarri
undir fótinn fyrir sunnan Frí-
kirkjuna. Ég rannsakaði þetta
yndislega tilhugalíf andanna af
stakri gaumgæfni. Það var vissu-
lega mikið í húfi fyrir sjálfan mig.
Hvað sem það kostaði, þá varð ég
að vera fullnuma von bráðar. Mér
var mikið í mun að læra listirnar
fljótt og vel. Og þar sem athug-
Frh. á bls. 38
Það er ekki oft, sem okkur
berst til eyrna, að kvik-
myndastjörnur geri góðverk.
En um daginn heyrðum við,
að Ester Williams, hin kunna
sund- og kvikmyndaleikkona,
hefði uppfyllt stærsta draum
tveggja ungra spánskra
stúlkna.
Pilar og Maria bjuggu í afskekktu fiski-
mannaþorpi í héraðinu Santander á Spáni.
Þær höfðu oft séð Ester á hinu hvíta tjaldi
og höfðu dáðzt mjög að henni. Þær tóku
nú í sig kjark og skrifuðu Ester og fer bréf-
ið hér á eftir: „Kæra Ester: — Við höfum
lesið í blaði, að þér eigið yfir 70 sundboli.
Þar sem við búum við ströndina, hefur okk-
ur oft langað að bregða okkur í sjóinn, en
því miður erum við svo fátækar, að við get-
um ekki keypt okkur sundboli, og þess vegna
getum við ekki fengið okkur sjóbað. Þess
vegna datt okkur í hug, að þér munduð vilja
heiðra okkur með því að gefa okkur tvo hina
elztu sundboli af þeim 70, sem þér eigið.“
Ester Williams varð svo hrærð yfir þessu
bréfi, að hún sendi strax um hæl tvo sund-
boli, en ekki þá elztu, heldur þá allra falleg-
ustu og nýjustu.
OFT og tíðum rífast bók-
menntafræðingar um, hve
mikil áhrif einkalíf rithöfund-
ar hefur á verk hans. Enskur
bókmenntafræðingur þykist
nú hafa fundið óyggjandi
sönnur fyrir þessu eða að
minnsta kosti mjög gott
dæmi. Þetta er enski bók-
menntafræðingurinn, Dudley Barker, sem er
í þann veginn að leggja síðustu hönd á bók
um einn af mestu rithöfundum Breta fyrr og
síðar, John Galsworty.
Barker heldur því fram, að sú reynsla, sem
hann fékk, þegar hann skildi við konu sína,
hafi orðið uppistaða í hinu fræga verki, Sögu
Forsytanna, sem von bráðar mun koma út í
íslenzkri þýðingu.
Vegna þessa skilnaðar var honum vikið úr
hinum snobbaða Junior Carlton-klúbbi. En
verkið sjálft færði honum ekki aðeins hina
mikilsmetnu orðu, Order of Merit, heldur
einnig Nóbelsverðlaunin.