Fálkinn - 25.10.1961, Síða 18

— Viljið þér ekki kaupa eitthvað af
mér í dag? spurði fomgripasalinn og
sýndi mér sjaldgæfan rýting.
— Nei, ég á alveg nóg af þessum
sjaldgæfu vopnum í safni mínu, svar-
aði ég. — En mig vantar einhvern smá-
hlut til þess að liggja ofan á lausum
blöðum á skrifborðinu mínu. Ég get
ekki þolað að horfa á þessar blaða-
pressur úr bronsi, sem allir nota og
alls staðar fást.
Forngripasalinn sýndi mér nú hitt og
þetta. Ég var að velta því fyrir mér,
hvort ég ætti heldur að taka, upp-
hleyptan dreka úr postulíni eða mexí-
kanska guðamynd, þegar ég kom allt
í einu auga á fallegan fót sem ég í
fyrstu hélt vera brot úr einhverri gam-
alli Venusarlíkneskju.
— Ég tek þennan fót, sagði ég.
Fornsalinn rétti mér gripinn, sem ég
benti á, svo að ég gæti athugað hann
betur. Mig furðaði á því hve fóturinn
var léttur, þegar ég tók við honum.
Hann var þá ekki úr bronzi, eins og
hann leit út fyrir að vera heldur úr
hörundi og holdi. — balsemeraður fót-
ur af múmíu.
Tærnar voru grannar og fallegar.
Neglurnar voru hreinar og gagnsæjar
sem agatsteinar. Stóra táin aðskildi sig
frá hinum tánum og skar sig úr að sið
þeirra tima þannig, að hún eins og lyfti
fætinum til dúnmjúks flugs. Hinar fáu
og daufu rákir í ilinni báru vott um
það, að þessi fótur hefði aldrei stigið
á annað en fíngerðustu ábreiður úr sef-
inu við Níl og hina mýkstu loðdýra-
feldi.
— Ha, ha! hló gamli fornsalinn, og
það var eitthvað annarlegt og ógeð-
fellt við þennan hlátur. Þér viljið fá
fótinn af Hermonthíu prinsessu, ha, ha,
ha! . . . Fyrir pappírspressu! Það er
frumlegt tiltæki. Svona eru þessir lista-
menn, Farao gamli hefði sennilega orð-
ið hissa. ef einhver hefði sagt honum,
að fóturinn af hans heitt elskuðu dótt-
ur yrði notaður fyrir bréfapressu á
skrifborði, og þess því heldur, sem hann
lét hola innan heilt fjall úr granít til
að varðveita hina skrautlegu líkkistu
hennar, sem þakin var letrinu helga og
málverkum af dómi Sálnanna. Síðustu
setningarnar sagði hann í hálfum hljóð-
um, eins og hann væri að tala við sjálf-
an sig.
— Hvað viljið þér fá mikið fyrir
þetta múmíubrot? spurði ég.
— Ó, hæsta verð sem býðst, því að
svona gripir koma ekki á hverjum degi.
— Satt er það, en nefnið verðið. Ég
skal strax taka fram, að ég á ekki nema
fimm gullpeninga handbæra, svo að
dýrara get ég ekki keypt.
— Fimm gullpeninga fyrir fótinn af
Hermonthíu prinsessu! Það er ekki
mikið verð, því að fóturinn er ekta.
Jæja, takið hann samt fyrir það, og ég
skal gefa yður umbúðirnar í kaupbæti.
Hann tók við peningum mínum og
vafði fótinn inn í damaskpjötlu, sem
eftir útliti að dæma gat verið allt að
því eins gömul.
— Að nota fót prinsessunnar fyrir
blaðapressu, tautaði karlinn. Farao
gamli mun láta sér fátt um finnast.
Hann elskaði dóttur sína, sá ágæti
maður.
— Þér talið um Farao, eins og hann
væri samtímamaður yðar, en þó að þér
lítið út fyrir að vera eldri en nokkur
mennskur maður, þá komizt þér nú
samt ekki alla leið aftur í forneskju
Faraóanna, sagði ég hlæjandi og sneri
mér við í dyrunum um leið og ég fór út.
Ég var ánægður með þessi kaup, sem
ég hafði gert. Þegar ég kom heim lét
ég múmíufótinn ofan á nokkur laus
blöð, sem voru útpáruð af hálfortum
ljóðum. Síðan gekk ég aftur út á götur
borgarinnar, mikillátur og hnarreistur,
eins og sá sem hefur rétt til að vera
það, sem hefur það fram yfir alla, sem
hann mætir, að eiga hluta af Hermon-
thíu prinsessu, dóttur Faraós.
En þegar ég hafði gengið nokkra
stund þannig og sólað mig í háum hug-
myndum um sjálfan mig, mætti ég
kunningjum mínum, sem buðu mér inn
á veitingahús. Við sátum þar langt
fram á kvöld, yfir rjúkandi réttum og
freyðandi kampavínsglösum. Þó slitum
við að lokum gleðskapnum og ég hélt
heimleiðis. Loftið í herberginu minu
var heitt og þrungið undarlegum ilmi,
sem stafaði af múmíufætinum.
Nú, en ég var fyrst og fremst syfj-
aður. Það leið því ekki á löngu áður en
ég var steinsofnaður og í nokkrar
klukkustundir vissi ég hvorki í þennan
heim né annan.
En svo vaknaði ég til lífsins aftur,
það er að segja ég sá og skynjaði það,
sem fram fór í herberginu mínu. Ég
hefði svarið fyrir að ég væri glaðvak-
andi, ef ég hefði ekki haft það ein-
hvern veginn á tilfinningunni, eða
undirmeðvitundinni, að ég svæfi og eitt-
hvað harla undarlegt væri á seyði.
Myrru-ilmurinn var nú sterkari en áð-
ur. Ég fann dálítið til höfuðverkjar,
en ég kenndi kvöldgleðskapnum um,
þegar við kunningjarnir drukkum skál
guðanna. hamingjunnar og framtíðar-
innar — í kampavíni.
Ég leit nú í kringum mig í herberg-
inu, og bjóst við einhverju óvenjulegu,
en til þess virtist engin ástæða, því að
hver hlutur var á sínum stað og allt
með kyrrum kjörum. Þetta var þó ekki
nema örfá augnablik. Þá var þögnin
rofin með léttum höggum.
Mér varð litið á skrifborðið mitt, þar
sem ég hafði látið fótinn af Hermonthíu
prinsessu. í staðinn fyrir að liggja kyrr,
eins og maður hafði fulla ástæðu til að
ætlast til af þeim fæti sem hafði verið
smurður fyrir 3000 árum, þá hoppaði
hann nú til og frá eins og froskur.
Svo sá ég allt í einu, að fellingarnar
á rúmtjaldinu mínu hreyfðust og sam-
tímis heyrði ég haltrandi fótatak á gólf-
inu, rétt eins og þegar einhver hoppar
á öðrum fætinum. Ég skal fúslega við-
urkenna það, að mér rann kalt vatn
milli skinns og hörunds. Nú kom ég
líka auga á orsök fótataksins. Það var
ung stúlka með kaffibrúnan hörunds-
lit, ennið hátt, merki hinnar fullkomnu,
egypzku fegurðar til forna, augu henn-
ar voru eins og möndlur í laginu og
dálítið skásett Augabrúnir hennar voru
svo hrafnsvartar að það sló á þær blá-
um blæ. Nefið var fagurlega meitlað og
næstum því grískt í línunum. Hand-
leggir hennar, sem voru grannir og fín-
gerðir, líkt og venja er til á barnungum
stúlkum, voru hlaðnir málmböndum og
glerskrauti. Hárið var snúið í smáflétt-
ur og á brjóstinu bar hún líkneskju úr
grænum leir. Líkneskjan hélt á svipu
með sjö ólum sem sýndi að hún átti
að tákna gyðjuna Isis. Um enni sér
hafði stúlkan spöng úr gulli og kinnar
hennar voru lítils háttar farðaðar.
Og hvað búning hennar snerti var
hann í hæsta máta einkennilegur. Það
voru umbúðir utan af múmíu, flekk-
óttar af rauðum og svörtum táknum
letursins helga — og storknaðar í as-
falti.
Skyndilega hljómaði hin dimma rödd
fornsalans fyrir eyrum mér:
— Farao mun láta sér fátt um finn-
ast. Hann elskaði dóttur sína, sá ágæti
maður.
Og það var sízt til þess fallið að gera
mig rólegri, þegar ég sá, að þessi stúlka
var einfætt. Annar fóturinn var af um
öklaliðinn.
Hún gekk að borðinu, þar sem fót-
Það leið ekki á löngu
áður en ég var steinsofnaður,
og í nokkrar klukkustundir
vissi ég hvorki í þennan heim né annan
18 FÁLKINN