Fálkinn - 08.11.1961, Blaðsíða 15

AEexander hafði tekið umbúðirnar af
og setti nú hreykmn gripinn á borðið.
Þetta var stör, haglega gerður
bronsstjaki og mjög gamaíl. Hann
var með húpmynd: Að neðan stúðu tvær
naktar kvenverur í stellingum, sem ...
málaflutningsmann, vin sinn, sem
hafði flutt mál fyrir hann.
— Þetta var ágæt hugmynd, sagði
hann við sjálfan sig. — Úr því að hann
er vinur minn mundi honum þykja
leiðinlegt að taka við peningaborgun
af mér, en hins vegar á mjög vel við
að ég gefi honum gjöf. Og þessi gjöf
á mjög vel við, því að hann er glað-
vær piparsveinn og . ..
Hann frestaði ekki að koma hug-
mynd sinni í framkvæmd, heldur,
heldur tók þegar hatt sinn og frakka,
bjó um stjakann og ók til Uchov.
Hann hitti málflutningsmanninn
heima.
•—- Góðan daginn kæri vinur, sagði
hann. — Mér þætti gaman að mega
tala við þig svolitla stund... Ég er
kominn til að þakka þér fyrir alla
fyrirhöfnina, góði vinur. Peningum
viltu auðvitað ekki taka á móti, en
þú mátt ekki afþaka þessa litlu gjöf,
því að hún er falleg þó að ég segi
sjálfur frá.
Málaflutningsmaðurinn átti ekki orð
til að lýsa aðdáun sinni, þegar hann
sá listaverkið.
— Mikill prýðis gripur er þetta,
það verð ég að segja! hrópaði hann
hlæjandi. — Ja það er skrítið hvað
þessum angans listamönnum getur
dottið í hug. Ljómandi! Töfrandi!
Hvar hefurðu náð í svona fallegan
stjaka.
En þegar málaflutningsmaðurinn
hafði dáðst að gjöfinni gaut hann
augunum þjófslega til dyranna og
sagði:
— En gerðu svo vel og taktu gjöf-
ina aftur, vinur sæll, ég get ekki tekið
á móti henni.
— Hvers vegna ekki? spurði lækn-
irinn og varð hvumsa við.
— Af því . af því hún móðir mín
kemur svo oft til mín, og svo skjól-
stæðingar mínir. Ég mundi jafnvel
fara hjá mér, þegar sendlarnir koma
inn.
— Nei, nei, nei... þú mátt ekki
neita, svaraði læknirinn og bandaði
frá sér með hendinni. — Þetta er lista-
verk . . . sjáðu bara hve lifandi .. .
sálræn. . . Ekki eitt orð meira um
þetta. Þú móðgar mig.
— Ef það hefði... ja, þó ekki hefði
verið nema fíkjuviðarblað.
En læknirinn neitaði í ákafa, og
flýtti sér að komast út úr húsinu.
Hann var himinglaður yfir því að sér
skyldi hafa tekist að losna við stjak-
ann og ók í flýti heim til sín.
Þegar hann var farinn. skoðaði mál-
flutningsmaðurinn stjakann frá öllum
hliðum með mestu aðdáun, alveg eins
og læknirinn hafði gert og fór svo að
brjóta heilann um, hvað í veröldinni
hann gæti gert við hann.
— Þetta er ljómandi fallegur grip-
ur. sagði hann við sjálfan sig, — og
það væri synd að fleygja honum, en
hins vegar er mér ómögulegt að hafa
hann á mínu heimili. Það er bezt að
ég gefi hann.. nei, nú veit ég það:
ég gef honum Saskin gamanleikara
hann í kvöld. Hann hefur gaman af
svona, æringinn sá arna, og það er ein-
mitt í kvöld sem á að halda honum
samsætið.
Og það gerði hann! Um kvöldið var
stjakinn afhentur Saskin í afar vönd-
uðum umbúðum. Allt kvöldið voru
vinir í leikhúsinu að koma inn í klæða-
herbergið hans til þess að dást að
gjöfinni. Allt kvöldið glumdu við
hlátrasköllin og háreystin þar inni.
Þegar einhver af leikkonunum kom inn
og spurði:
— Má ég koma inn?
Þá svaraði gamanleikarinn í ákafa:
—• Nei, nei, ég er ekki klæddur!
Eftir sýninguna sagði leikarinn og
yppti öxlum:
— Hvað á ég að gera við stjakann?
Það koma oft leikkonur til mín. Og
það er ekki eins og þetta sé ljósmynd
sem hægt sé að stinga niður í skúffuna.
— Seldu stjakann, Saskin, sagði
maðurin sem var að hjálpa honum að
hafa fataskipti. — Hérna utarlega í
bænum býr kona, sem kaupir gamla
muni úr bronsi. Spurðu eftir frú Smir-
nova. Allir þekkja hana.
Gamanleikarinn fór að þessu ráði.
★
Nokkrum dögum seinna, sat Kosjel-
kov læknir í vinnustofu sinni. Hann
hafði stutt fingrinum á ennið og var
að hugsa um gallsýru. Þá laukst hurð-
in skyndilega upp og inn kom Alex-
ander Smirnov. Andlit hans ijómaði,
já það stóðu af því geislar og allir
tilburðir hans lýstu því hversu ofsa-
glaður hann var. Hann var með
eitthvað í bréfumbúðum undir hend-
inni.
— Herra læknir, byrjaði hann og
greip andann á lofti. — Getið þér í-
myndað yður, hvað ég er glaður? Ég
hef verið svo heppinn að fá samstæð-
una við stjakann yðar! Mamma er svo
glöð yfir þessu. Ég er einkabarn móður
minnar. Þér björguðu lífi mínu.
Og titrandi af eintómu þakklæti setti
Alexander stjakann fyrir framan lækn-
inn. Læknirinn opnaði munninn og ætl-
aði að segja eitthvað. En hann sagði
ekki neitt. Það var eins og allur mátt-
ur væri horfinn úr honum .....
FÁLKINN
15