Fálkinn - 15.11.1961, Blaðsíða 13

að. Mætti ég gefa yður einn regluleg-
an Martini?
— Jú, þakka yður fyrir.
— Hann veldur því, að umhverfið
verður svolítið fjarrænt og litbrigði stað-
arins sjást betur samanborið við það,
sem við eigum að venjast.
Hann blandaði reyndar ákaflega ljúf-
fengan drykk og við snæddum með auk-
inni lyst reykta svínslærið og krydd-
síldina, sem var forrétturinn. Gestgjafi
minn var elskulegur í viðmóti og fjör-
ugt tal hans var mjög þægilegt.
— Ég bið yður að afsaka, ef ég tala
of mikið, sagði hann. Þetta er í fyrsta
skipti sem ég fæ tækifæri í þrjá mán-
uði til að tala ensku, og ég býst ekki
við, að þér verðið hér lengi og ég ætla
því að nota mér þetta tækifæri.
— Þrír mánuður í Positano er lang-
ur tími.
— Ég hef leigt mér bát og ég fæ
mér bað í sjónum og fer á fiskiveiðar.
Ég les iíka mikið, hef nóg af bókum
og ef það er eitthvað, sem ég get lán-
að yður, mun ég gera það með ánægju.
— Ég held, að ég hafi nóg að lesa.
En mér þætti gaman að sjá, hvað þér
hafið af bókum. Það er alltaf skemmti-
legt að skoða annarra manna bækur.
Hann leit hvasst á mig og drap titt-
linga.
— Það segir mér líka mikið um yð-
ur, muldraði hann.
Þegar við höfðum lokið við að borða,
héldum við áfram samtali okkar. Hinn
ókunni var víðlesinn og hafði áhuga á
mörgum mismunandi málefrmm. Hann
talaði af þekkingu um málaralist, svo
Ég fór með honum upp í svefnherbergi hans, þar sem
þjónninn var að búa um rúmið hans. Hið fyrsta sem
ég kom auga á var mynd í íburðarmiklum ramma...
FALKJNN 13
að ég hélt að hann væri gagnrýnandi
eða listaverkasali. En þegar í ljós kom,
að hann hafði lesið Svetonius nýlega,
réð ég af öllu, að hann kenndi við há-
skóla. Ég spurði hann að heiti.
— Barnaby, svaraði hann.
— Þetta nafn vakti fyrir skömmu
mikla athygli.
— Nú, já.
— Hafið þér ekki heyrt um hina dáðu
frú Barnaby? Hún er landi yðar.
— Ég verð að játa, að ég hef séð
nafn hennar í blöðunum upp á síðkastið.
Þekkið þér hana?
—- Já, mjög vel. Hún hélt margar
stórkostlegar veizlur fyrir skömmu og
ég fór þangað í hvert skipti, sem hún
bað mig um það. Það gerðu allir. Hún
er stórkostleg kona. Hún kom til Lon-
don til þess að taka þátt 1 samkvæmis-
lífinu. Það veit trúa mín, að hún gerði
það líka.
— Mér skilst, að hún sé auðug?
— Ótrúlega, held ég, en það eitt hef-
ur ekki orsakað velgengni hennar. Það
er nóg af amerískum konum, sem eiga
peninga. Frú Barnaby er samkvæmis-
manneskja eingöngu af því, að hún hef-
ur þann persónuleika til að bera. Hún
verður aldrei annað, hvað svo sem hún
er í rauninni. Hún er alveg eðlileg sem
slík. Hún er óviðjafnanleg. Þér þekkið
að sjálfsögðu sögu hennar?
Vinur minn brosti.
— Frú Barnaby er ef til vill mjög
fræg samkvæmismanneskja í London,
en svo langt sem ég man, er hún al-
gerlega óþekkt í Ameríku.
Ég brosti líka, en aðeins með sjálf-
um mér. Ég gat auðveldlega ímyndað
mér, hve léttlyndi þessarar stórkostlegu
konu og hve hin hispurslausa hrein-
skilni hennar hefði fengið á hann.
— Ég skal segja yður frá henni. Eigin-
maður hennar virðist vera eins konar
óslípaður demantur, hann er stór og
samanrekinn náungi, segir hún. Hann
getur slegið stóra holu í harðan jarð-
veg með berum hnuunum. í Arizona
gengur hann undir nafninu „Einnar-kúlu
Mike“.
— Hamingjan góða! Hvers vegna?
— Jú, eitt sinn fyrir mörgum árum
drap hann tvo menn með sömu byssu-
kúlunni. Hún segir, að hann sé enn
bezta skyttan fyrir vestan Klettafjöll.
Hann er nú gullgrafari, en hann hefur
verið kúasmali, vopnasmyglari og guð
veit hvað, á sínum tíma.
— ösvikinn maður að vestan, sagði
Sjá næstu síðu.