Fálkinn - 29.11.1961, Blaðsíða 9

sérstætt andrúmsloft innan dyra Lat-
ínuskólans, svo sem einnig utan dyra
'hans, og rauninni um allan bæinn. Mikill
atburður varðandi land og þjóð var í
aðsigi, — einhver spanandi óróleiki lá
í loftinu, og jafnframt ginnandi tilhlökk-
un um að lifa stóra stund og merka
í lífi þjóðarinnar.
Ákveðið var, að Latínuskólahúsið
skyldi verða samkvæmis- og veizlustað-
ur fyrir Hans hátign konunginn, meðan
hann dveldist hér á landi. Þar átti kon-
ungur að neyta miðdegisverðar dag
hvern. Það var því talsvert umstang
innan dyra til þess að prýða og fága
hið 30 ára gamla skólahús.
En í Lækjargötunni niður af skólan-
um, var einnig tekið til starfa vegna
konungskomunnar. Lækjargatan náði
reyndar ekki lengra í suðurátt en að
Skólabrúnni, gegnt stígnum að skólan-
um. Næsta brú yfir lækinn til norðurs
var Bakarabrúin, niður af Bakarabrekk-
unni. Og þessa sömu daga var hafizt
handa að lagfæra rennusteinana og kant-
steinana í lækjarbakkanum, einnig
grindverkin, sem lágu fram með göt-
unni, voru tekin til rækilegrar lagfær-
ingar.
Reykjavík var um þessar mundir um
2500 manna bær, en landsmenn voru
þetta ár 70070 að tölu.
Margt nýstárlegt bar því fyrir augu
og eyru eyfirzka piltsins, sem nú var
kominn hingað til þess að hefja göngu
sína til mennta og frama. Engan mun
hafa órað fyrir því, að það féll í hlut
þessa drengs að veita forstöðu næstu
konungsmóttöku. Sú varð þó reyndin,
er Friðrik konungur 8. heimsótti ísland,
en Hannes Hafstein var þá ráðherra.
Jafnframt því, sem að hinu ytra út-
liti var gert sem glæsilegast og virðu-
legast fyrir konungskomuna og þjóðhá-
tíðina, tóku skáld og andans menn að
búa sig undir virðingarkveðjur til kon-
ungs.
Matthías Jochumsson var þá 39 ára
að aldri. Hann hafði fyrir nokkru ort
Lofsönginn: Ó, guð vors lands. Nú orti
hann konungskveðju, er hann kallaði
Þingvallaminni konungs, og hófst á
þessu erindi:
Stíg heilum fæti’ á helgan völl,
vor hjartaprúði Snælands-sjóli,
er komst frá þínum konungsstóli
að sjá var kæru fósturfjöll.
Með frelsisskrá í föðurhendi,
þig fyrsta konung guð oss sendi;
kom heill, kom heill að hjarta Fróns.
Steingrímur Thorsteinsson var þá 43
ára. Hann orti kvæðið: Þúsund ára sól-
hvörf, er byrjaði svo:
Sólin ei hverfur né sígur í kaf,
situr á norðurhafs straumi,
vakir í geislum hver vættur, er svaf,
vaggast í ljósálfa glaumi;
sveimar með himninum sólglitað haf
sem í draumi.
Frh. bls. 31
í tilefni af meðfylgjandi
grein Gunnars M. Magnúss
hefur FÁLKINN aflað sér
nokkurra mynda af Hannesi
Hafstein, sem sumar hverj-
ar að minnsta kosti hafa
ekki birzt áður. Myndin hér
til hægri er af Hafstein í
Kaupmannahöfn á stúdents-
árum hans. en hinar mynd-
irnar eru af honum á ýms-
um skeiðum ævi sinnar.