Fálkinn - 07.02.1962, Síða 28

Sönn frásögn
Tveggja hreyfla HAMPDEN-
sprengjuflugvélin hallaðist
skyndilega út í aðra hliðina,
og það hvein í vinstri hreifl-
inum, þegar Robert E.
Coffman, flugstjóri, gaf fullt
inn. Hann leit á hæðarmæl-
inn, sem fyrir andartaki sýndi
3000 metra hæð . Nú titraði
nálin við 1500 metra merkið.
— Ég held, að ég hafi það
ekki, öskraði Coffman til Nor-
man E. Greenaway, liðþjálfa,
sem var annar flugmaður. ■—
Við verðum að lenda á sjón-
um.
— í öllum þessum ís? Ertu
vitlaus, maður! Við frjósum
í hel!
Vinstri hreyfillinn hóstaði
og kjamtaði, og vængurinn
hallaðist niður á við. Allt í
einu tók vélin hægri spin og
hringsnérist í sívafningi niður
í hafið milli íslands og Græn-
lands.
— Nú er úti um okkur, öskr-
aði Coffman, þegar hæðar-
mælirinn sýndi aðeins 300
metra, en þá tókst honum að
ná stjórninni í sínar hendur
aftur. Svitinn draup af hon-
um, þegar vélin rétt straukst
yfir ísilagðan hafflötinn.
Vinstri hreyfillinn hafði stöðv-
azt með miklum bresti.
Háir ísjakar þutu ógnandi
fram hjá þeim, en flugmaður-
inn reyndi að halda flugvél-
inni á réttum kili og hélt á-
fram í renniflugi. Hann leit-
aði að stað, þar sem hann gæti
lent.
— Hefurðu sent út neyðar-
kall? kallaði hann yfir til loft-
skeytamannsins, Ronald E.
Snow, liðþjálfa.
— Er ekki hægt, kallaði
Snow aftur. — Við erum á
takmörkum sendisviðsins.
— Við hvað áttu? spurði
Greenaway, — hefurðu ekki
stuttbylgjusendi? Þú verður
að kalla á hjálp þegar í stað.
Á einhvern hátt. Strax! Við
komumst kannske nokkurn
veginn sæmilega niður, en við
höldum oklcur ekki lengi á
floti.
Hafflöturinn var nú aðeins
50 metra fyrir neðan þá, og
beint fyrir íraman gnæ.ði stór
ísjaki, a.m.k. 30 rnetra hár.
Með krampakcr.ndu íaki í
stýrið tókst Coffman aa sneiða
hjá honum á síðusfu stundu.
Og í næstu andrá lát hann
flugvélina setjast á nærri
kyrran sjóinn í skjóli frá ís-
jakanum.
— Verið viðbúnir að kom-
ast fljótlega út, sagði hann.
Mennirnir þrír héldu sér vel
á meðan flugvélin rann áfram
í sjávarlöðrinu. Hafaldan féll
á undirgrindina, og flugvélin
breytti um stefnu. Skamma
hríð leit helzt út fyrir að hún
mundi skella þeim á ísjakann.
En það varð ekki eins slæmt
og þeir óttuðust. Undiraldan
stöðvaði flugvélina af, og hún
nam staðar skammt frá jak-
anum.
— Allir út! skipaði Coff-
man. — Munið eftir gúmbátn-
um!
Greenaway og Snow voru
þegar farnir að eiga við bát-
inn, því að flugvélin var tekin
að sökkva. Sjórinn flaut yfir
vængina. Coffman greip með
sér nestisdós og fór út á væng-
inn, sem nú var á kafi í sjó.
Gúmbáturinn var látinn út að
aftan og blásinn upp. Hann
flaut vel aðeins fáeina metra
frá sökkvandi flugvélinni.
Flugmennirnir þrír skriðu
upp í hann, holdvotir af ís-
köldum sjónum rétt áður en
framhluti vélarinnar fór í kaf.
Stélið stóð beint upp í loftið,
og síðan sökk vélin skáhallt
niður í djúpið. Aðeins blikandi
olíurák gaf til kynna, hvari
hún hafði sokkið.
•— Mér er vel ljós aðstaða
okkar, sagði flugstjórinn. —
Þú ert góður stýrimaður,
Greenaway, ég held að þú ætt-
ir að vera skipstjóri núna. Við
stefnum á strönd Grænlands.
— Hve langt ætli geti verið
þangað? spurði Snow.
-—■ Nokkrir tugir kílómetra,
hugsa ég.
Snow andvarpaði léttilega
og tautaði, að það væri Guðs
mildi, að vera svona nálægt
landi.
— Vertu ekki allt of bjart-
sýnn, sagði Coffman hvatlega.
—■ Líttu í kringum þig. Það
er ís á alla vegu!
FYRSTA NÓTTIN.
Coffman flugstjóri leit í
kringum sig. — Það þarf
heppni til að sleppa lifandi í
gegnum allt þetta, sagði hann.
— Við höfum ekki langan
tíma, því að bráðum verður
dimmt, svo að við sjáum ekki
til að stýra.
Allir voru þeir stirðir af
kulda, en þeir reru eins og
þeir gátu fram hjá ísjökunum.
Allt í einu reis eitthvað dökkt
upp úr sjónum fáeina metra
frá bátnum. Þeir störðu skelfd-
ir á ófreskjuna, en svo fór
Greenaway snögglega að
skellihlæja. Þetta var þá ekki
annað en risastór rostungur,
sem glápti forvitinn á þá, um
leið og hann skvetti með
bægslunum og hvarf í sjóinn.
Eftir hláturskast Greena-
ways rauf Snow þögnina og
sagði: Bíddu, kunningi, getur
þú ekki vísað okkur leiðina að
Norðurpólnum?
— Ef við hefðum nú getað
klófest þennan, tautaði Coff-
man. — Við hefðum verið
birgir í marga mánuði, ef við
hefðum getað skotið hann. Mér
segir svo hugur um, að við
eigum eftir að hafa þörf fyrir
svolitlar varabirgðir af mat. ..
Nóttin skall á, köld og ó-
hugnanleg. í ísuðum fötunum
hnipruðu mennirnir þrír sig
saman í bátnum. Þá rak áfram
í ísnum, sem stöðugt ógnaði
lífi þeirra. Það var of kalt til
að tala, en öllum þrem varð
hugsað til flugvallarins, sem
þeir höfðu yfirgefið fyrir að-
eins fáeinum stundum, og þeir
vonuðu, að flugvöllurinn á
Labrador mundi senda út leið-
angur til að leita þeirra . . .
Þeir höfðu ekki verið nema
um tveggja stunda flug frá ís-
landi í átt að Labrador, þegar
vinstri hreyfillinn bilaði í 3000
metra hæð. Eftir það hafði allt
gerzt með svo miklum hraða,
að það hafði naumast verið
tími til að hugsa.
Um nóttina var (ísinn oft-
sinnis svo nálægt þeim, að þeir
urðu að ýta frá með árunum.
Einu sinni skipaði Coffman
hinum tveim að leggjast niður
og stinga fótunum inn í flug-
mannabúning hvors annars og
reyna þannig að fá örlítinn
svefn.
Efri myndin er af norska skipinu „Polarbjörn“, en á
myndinni hér að neðan eru flugmennirnir þrír,
Coffman, Greenway og Snow.
28
FALKINN