Fálkinn - 07.02.1962, Qupperneq 29

II 1
. ; ■ . -
' ■:'■■
■■ ■
• '■"

mm
jté-

'
r-.‘
■ •
.
■

Máninn var á lofti, og í
sterku tunglsljósinu sáu þeir
íshröngl og jaka á alla vegu,
en þeim tókst að komast áfram
eftir vökunum á milli.
— Það var eins og við vær-
um að róa í gegnum ísgöng,
sagði Coffman. — Til beggja
hliða voru himinhá ísfjöll, og
það var eins og þau ætluðu
að leggjast yfir okkur. Við
mjökuðumst í áttina til Græn-
lands, í allri okkar smæð. Við
vorum eins og litlir maurar.
Hinum megin við ísinn og
jakahrönglið hvein æðisgeng-
inn stormurinn, en báturinn
var í skjóli fyrir honum. Hvað
eftir annað hrundu stórar ís-
myndanir saman með ógurleg-
um þrumulátum, eins og heilt
stórskotalið væri á ferðinni.
— Þetta er eins ogsprengju-
árás, sagði Greenaway.
— Bara að það væri, svar-
aði Coffman. — Maður veit
þó, hvað sprengjur eru, en
þetta er miklu hættulegra.
í dögun gerði Greenaway á-
gizkaða leiðarmiðun og hélt
því fram, að þeir hefðu nokk-
urn veginn haldið réttri stefnu
um nóttina. Guli gúmbáturinn
var orðinn hvítur eftir nótt-
ina, en þeir tóku varla eftir
því. Það var nóg annað að líta
eftir. Þeir sáu strönd Græn-
lands skammt undan. Þeir
mundu koma að landi aðeins
fáa kílómetra frá þeim stað,
sem þeir höfðu reiknað út
Það lá við að þeir hrópuðu
húrra, en þá var báturinn
snöggl&ga gripinn af öflugum
straumi, sem þreif þá með sér
meðfram ströndinni og lék sér
að þeim eins og litlum knetti.
Margsinnis voru þeir hræddir
um að bátnum mundi hvolfa.
Það var ógerningur að hafa
stjórn á honum. Hættan vofði
meira yfir þeim en nokkru
sinni fyrr.
— Aftur á bak! Aftur á
bak! skipaði Coffman, og þeir
réru eins og óðir, til að reyna
að losa sig úr straumiðunni.
— Við skulum reyna að
sleppa þarna yfir. Þetta er eins
og bjargtindur þarna eða eitt-
hvað þess háttar. Við getum
kannski krækt okkur fasta á
meðan við ræðum framhaldið.
Þetta var 1000 metra hár
fjallstindur, sem gnæfði upp
úr hafinu rétt fyrir utan sjálfa
strandbreiðuna. Það var efsti
hluti hins 4000 metra háa
hvarfs, sem Grænlendingar
kalla UMANARSUK, það er
„hjartalagaða nesið“.
Flugmönnunum tókst að
komast þangað. og þeir fóru
upp á nokkurn veginn örugg-
an stall og drógu gúmbátinn
með.sér. Þeir bundu hann vel
fastan,en klifruðu síðan hærra
upp eftir hálu fjallinu. Yfir
mjótt sund sáu þeir inn yfir
snæviþakta dali og fjöll Græn-
lands.
FANGAR Á EYÐIEYJU.
Greenaway starði niður i
hafið, sem var eitt froðufell-
andi löður. Sundið á milli eyj-
arinnar og meginlands Græn-
lands var yfirfullt af ís.
— Það er ekki langt yfir,
sagði hann.
— Nei, en við komumst
aldrei þarna yfir, svaraði Coff-
man. — Við höldum litlu fleyt-
unni okkar aldrei á réttum
kili, og enginn mennskur mað-
ur getur synt í þessum kulda.
Við verðum að vera hérna, þar
til hjálp berst. Við skulum
leita okkur að stað, þar sem
við getum k'omið okkur fyrir.
Ég býst við, að þeir sendi flug-
vélar til að leita okkar, þegar
líða tekur á daginn.
— Ég hugsa, að það komi
ekki fleiri skip hingað héðan
af, sagði Greenway hægt.
— Það líður ekki á löngu, þar
til ísinn hefur lokað öllu.
— Og hvernig ætti flugvél
að bjarga okkur af þessum
klettum hérna í miðju hafi?
spurði Snow.
— Það er ekki hægt úr flug-
vél, svaraði Coffman. — En
ef þeir finna okkur, fá þeir
aðra til að sækja okkur . . .
ísbrjót til dæmis.
— Já, ef þeir finna okkur,
sagði Grenaway biturlega.
— Við skulum leita okkur
að skjóli, stakkCoffman upp á.
Þeir fundu aðeins eina laut
í fjallinu, og hún var ekki einu
sinni nógu stór fyrir einn
mann. Timbur eða vogrek, til
að kynda úr bál, var hvergi
sjáanlegt. Fjallið var slípað al-
veg slétt, og hvergi voru nein
merki um gróður.
— Við verðum að komast
hærra upp, sagði Coffman,
þegar myrkrið var að skella
á. — Við erum of nálægt sjón-
um.
Þrjátíu metrum fyrir ofan
sjávarmál fundu þeir stalþsem
var nógu breiður fyrir þá alla.
Þeir drógu gúmbátinn með
sér, tæmdu úr honum loftið
og höfðu hann fyrir eins kon-
ar tjald. Á þann hátt vonuð-
ust þeir til að geta lokað sig
frá mesta kuldanum.
Enginn þeirra mælti orð.
Þeir höfðu það allir á tilfinn-
ingunni, að það væri aðeins
spurning um tíma, hvenær öllu
væri lokið fyrir þeim, því að
dökkir skýjabakkarnir og
slæmt skyggni útilokaði bein-
línis allar tilraunir til björg-
unar.
KULDI OG SULTUR.
„Atlantshafsferjan“, eins
og björgunarleiðangurinn frá
RAF var kallaður, var þegar
kominn á loft, til að leita
hinna týndu flugmanna. Leit-
inni var stjórnað frá Labrador,
en flugvélar voru einnig send-
ar frá Nýfundnalandi og ís-
landi. Aðeins fáum tímum eft-
ir að hinir þrír nauðstöddu
höfðu útbúið hinn frumlega
næturstað sinn, heyrðu þeir
vélarhljóð í lofti.
En það var byrjað að snjóa,
og leitarflugvélin varð að
halda sig í 2400 metra hæð,
til að forðast fjöllin meðfram
ströndinni. Félagarnir þrír á
klettastallinum kveiktu VE-
RY-ljós, en vissu mæta vel, að
leitarflugvélin gæti ekki séð
það.
— Við verðum að vera við
því búnir, að það líði langur
tími, þar til okkur verður
Frh. á bls. 34.
FÁLKINN 29