Fálkinn - 07.02.1962, Page 34

j Við lifum til morgnns Frh. aí bis. 29.
bjargað, sagði Coffman. •—
Það er um að gera, að við
séum rólegir og missum ekki
vonina. Við getum vel bjargað
okkur í eina viku . . . kannski
lengur, ef við minnkum matar-
skammtinn.
Þeir höfðu 27 hylki í ljós-
byssuna. Einnig 3 pakka með
mjólkurtöflum, 45 töflur í
hverjum, 4 litlar dósir með
kandíssykri og 12 vatns-
skammta, % lítra í hverjum.
Þar að auki voru þeir með
lyfjakassa, gult merkjaflagg
og málmspegil, sem nota mátti
fyrir sólrita.
Coffman ákvað, að þeir
fengju sex mjólkurtöflur á dag
hver, en þegar snjóstormurinn
skall á, áleit hann nauðsynlegt
að minnka skammtinn um
helming, niður í þrjár töflur
á dag. Hver þeirra hafði eina
súkkulaðiplötu í vasanum sem
neyðarforða. Og hver og einn
réð, hvernig hann eyddi henni.
En þeim veittist ekki erfitt að
fara sparlega með súkkulaðið,
því að það hafði nær leystst
upp í saltvatni og síðan frosið.
Það var því vægast sagt við-
bjóðslegt.
— Möguleikarnir eru því
miður harla litlir, varð Coff-
man flugstjóri að viðurkenna
á fjórða degi. — En þrátt fyrir
það, má örvæntingin ekki ná
tökum á okkur. Við erum á
lífi, og þó að við höfum drukk-
ið allt okkar vatn, þurfum við
ekki að þola þorsta. Það er
nóg af snjó i kringum okkur.
En það er verra með matinn
... og svo það, að við getum
ekki þurrkað fötin okkar. En
við reynum að halda það út.
Það hefði verið verra, ef við
hefðum lemstrazt við lending-
una og lægjum í bátnum og
köstuðumst til innan um ís-
inn.
í 48 klukkustundir sátu þeir
samanhnipraðir undir gúm-
bátnum á sama klettastallin-
um, á meðan snjóstormurinn
geisaði og kuldinn varð enn
meiri. Að lokum hætti að
snjóa, en stormurinn hélzt
enn, og hann þeytti sjónum
hátt í loft, svo að það skvett-
ist yfir þá. Þeir urðu að fara
enn hærra, og í 80 metra hæð
fundu þeir sillu, sem var ber-
sýnilega minni en sú, sem þeir
höfðu verið á.
Þarna höfðust þeir við fram
á níunda dag eftir slysið. Það
er óskiljanlegt, hvernig þeim
tókst þetta.
— Við töluðumst ekki mik-
ið við, segir Coffman. — En
þegar þögnin fór að verða ó-
þolandi, fór einhver okkar að
segja sögu . . . Að morgni hins
níunda dags sáum við lítinn
farkost í um það bil 25 kíló-
metra fjarlægð frá ströndinni.
SKIP SIGLIR FRAMHJÁ.
Coffman reyndi að senda
sólritunarmerki út í skipið, en
sólritinn vann ekki. Himininn
var skýjaður, svo að spegillinn
gat ekki gefið frá sérgeisla.
Þeir kveiktu á þrem ljóshylkj-
um, en Ijósin voru of dauf.
Eftir hálfa klukkustund
breytti skipið um stefnu og
sigldi á brott. Þessa nótt borð-
uðu félagarnir síðustu mjólk-
urtöflurnar. Nú biðu þeir
dauðans, en enginn minntist
á það. Þegar birti af tíunda
degi, voru þeir orðnir svo
rr\áttvana, að þeir gátu ekki
einu sinni setið uppi.
•—• Við lágum þarna niður-
freðnir, en enginn okkar vildi
viðurkenna að við værum að
dauða komnir.
Aður en orðið var alveg
bjart af degi, heyrðu þeir vél-
ardyn í lofti, eigi mjög hátt,
og Coffman gleypti benzafen-
yl-töflu. — Það vakti mig til
lífsins, segir hann, — og mér
tókst að kveikja á tveimur
ljóshylkjum. En flugvélin varð
að hækka flugið til að kom-
ast íramhjá tindi fjallsins okk-
ar, og því sáu þeir ekki merk-
ið.
Mennirnir sökktu sér aftur
niður í snjókrapið undir gúm-
bátnum og Greenaway baðst
íyrir. Hann var ekki margorð-
ur, en hann bað Guð um hjálp.
— . . . og ef hjálpin berst ekki
í dag, góði Guð, þá höfum við
það ekki af . . . þá deyjum við,
stamaði hann.
Ég vil ekki heyra að talað
sé um að deyja, tók Coffman
fram í. — Þú átt fjölskyldu í
Kanada og ég í Bandaríkjun-
um, svo að við megum ekki
deyja. Úr því að við höfum
haft það af til þessa, þá held-
ur það áfram að vera svo. Þeir
eru að leita að okkur, og þeir
finna okkur.
— Iieldurðu annars að bæn-
ir geri gagn? spurði Snow.
— Áður hefði ég ekki trúað
því, svaraði Greenaway, og
honum tókst að reisa sig upp
á olnbogann. — En ég komst
að öðru í Frakklandi fyrir ein-
um mánuði.
— Hvernig var það? spurði
Coffman. Hann var þegar bú-
in að heyra söguna, en hann
vildi láta Greenaway og Snow
halda áfram að tala. Það gæti
kannske haldið lífinu í þeim.
Og þá fór Grennaway að segja
frá því, þegar hann var á leið
til Englands með laskaðri
LANCASTER. Flugvélin flaug
á tveimur hreyflum, og flestir
af áhöfninni voru særðir.
— Við vorum komnir svo
langt, að við sáum til strand-
arinnar. En þá réðust skyndi-
lega á okkur þýzkar árásar-
flugvélar og hefðu áreiðanlega
skotið okkur niður. En þá birt-
ust fjórar SPITFIRE fyrir of-
an, og þeir ráku Þjóðverjana
í burtu.
— Og komust þið einhvern
veginn niður? spurði Snow.
— Ég heyrði flugmanninn
tauta eitthvað, og þegar ég
beygði mig yfir hann, heyrði
ég greinilegt að hann sagði:
„Góði guð, styddu þessa flug-
vél heim, vegna félaga minna.
Ég veit, að ég mun deyja sjálf-
ur, en verndaðu hana, þar til
ég hef lent henni.“
Og Greenaway hélt áfram:
— Við fundum lendingarstað
og okkur tókst að lenda, en
ílugmaðurinn var látinn í sæti
sínu. Sjúkrafólkið sagði, að
hann hefði látizt fyrir heilli
klukkustund, en bænin hafði
haldið í honum lífi. Síðan trúi
ég á mátt bænarinnar . . . en
verður bara að biðja nógu inni-
lega.
NÓTTIN LANGA.
Síðla kvölds lágu nauð-
stöddu flugmennirnir þrír
hljóðir. Það var orðið þeim
yfirmannleg áreynsla að tala,
en Coffman reyndi þó við og
við að mæla fram eitt og eitt
orð. Hann ætlaði að reyna að
halda þeim lifandi einn dag
enn og fékk þá til að leita í
vösunum eftir bréfmiða, sem
hann gæti skrifað orðsendingu
á. En allt var blautt og ónot-
hæft.
Þeir voru svo hræðilega
svangir, og Coffman hafði
stranglega bannað þeim að
minnast á mat. Sjálfur hafði
hann gefið upp alla von. En
svo töluðu þeir samt um mat
þessa tíundu nótt. Þeir töluðu
um góða buffið, sem þeir
höfðu borðað heima og um
verzlunina í Covent Garden í
Lundúnum, sem alltaf var
yfirfull af ávöxtum. Það var
kannski allt í rústum um-
hverfis hana, en í henni voru
alltaf til ávextir.
34
FÁLKINN