Fálkinn - 04.04.1962, Síða 19

Forvitni er ýmist talinn löstur eða
kostur. Flestir eru þó örlítið forvitnir
og sumir svo, að þeir eru með nefið
niður í öllu, sem þeim kemur oftast nær
ekkert við. En það er ekki nema mann-
legt að vilja vita, hvað gerist á bak við
tjöldin á hinum og þessum stöðum.
Fálkinn brá sér því ekki alls fyrir löngu
niður í gömlu Iðnó og litaðist um og
hleraði að tjaldabaki, þegar sýning stóð
yfir á Kviksandi, en það leikrit hefur
vakið mikla og verðskuldaða athygli.
Leikhúsgestir eru þegar farnir að
tínast inn um dyrnar, sem snúa út að
tjörninni, þegar við smokrum okkur
inn bakdyramegin. Þær dyr snúa út að
Vonarstræti og eru varla greinanlegar
frá hinni eiginlegu hlið hússins, svo
vel falla þær inn í umhverfið. Þegar
inn er komið verður fyrir manni svo-
lítill gangur, sem mætti kalla forstofu,
en þaðan eru aðeins örfá skref upp á
leiksviðið sjálft. Vinstra megin í gang-
inum eru dyr og er þær hafa verið opn-
aðar, blasir við þröngur stigi niður í
kjallara. Stiginn er klæddur bláum dúk
og við læðumst hljóðlega niður. Fyrr
en varir verður fyrir okkur lítið her-
bergi. Það er borð í miðju herberginu
og undir því eru tveir kassar fullir af
skófatnaði, karla og kvenna. Á borðinu
er stafli af leikskrám. Á einum veggn-
um er útvarp, mjög gamalt, sennilega
frá 1930 eða jafnvel eldra. Það er ekki
nokkur maður sjáanlegur ennþá. Allt
í einu glymur rödd í útvarpinu: — Tíu
mínútur eru eftir. Þá opnast ein hurðin
á hliðarherberginu og út kemur Stein-
dór Hjörleifsson. Brátt eru hinar hurð-
irnar rifnar upp á gátt og einn af öðr-
um stinga leikararnir nefinu út um
gættina.
— Það fer að koma tími til að Glenn
fari upp, segir Steindór.
— Hann er farinn upp, segjum við
— V' (t ég það, segir Steindór. En
það er eins og að fara upp í geimfar
að klífa þennan stiga hérna, segir hann
og opnar hurð eina. Þar liggur stigi
afar þröngur, svo þröngur, að það er
rétt svo að Steindór kemst þar upp.
— Ég fer hérna upp í fyrsta þætti,
svo er ég laus við stigafjandann.
— Það eru tvær mínútur eftir, glym-
ur í hátalaranum í útvarpinu.
Leikararnir búa sig undir að ganga
upp á sviðið, þ. e. a. s. þeir sem eiga
að vera á sviðinu, þegar leikurinn hefst.
— Það er ein mínúta eftir, heyrist í
útvarpinu, um leið og bjalla hringir
á hinum veggnum. Aðstoðarfólkið og
brunavörðurinn fá sér sæti við borð-
ið í miðju herberginu og fara að spila
Manna í mestu makindum.
— Er sæmilegt hús? spyr Birgir
Brynjólfsson.
— Aftur á 10. bekk, svarar Helgi
Skúlason.
Það heyrist ógnarhávaði í útvarpinu.
Helgi leggur við hlustir.
— Við þurfum að fara að láta rigna
á okkur, Birgir, segir Helgi.
— Hvernig gerið þið það? spyrjum
við. Það er frost úti.
— Við förum nú bara hérna inn í
herbergið frammi á ganginum og aus-
um yfir hvern annan vatni. Við eigum
nefnilega að koma votir inn á sviðið.
Síðast vorum við of örlátir á vatnið
Efst til hægri: Gísli Halldórsson —
(„Maður lærir margt við að gifta
sig“). I miðju: Brynjólfur Jóhannes-
son („Það hefur borið við, að maður
hafi hlegið svo mikið á sýningu, að
hann hafi dáið, þegar1 hann kom
heim“). Neðst: Helga Bachmann
(Hún er rnest á sviðinu af öllum leik-
endum í Kviksandi). Stóra myndin
til vinstri: Guðmundur Pálsson, Birg-
ir Brynjólfsson og Steindór Hjör-
leifsson huga að sminkkassa og
finna þar sitt af hverju. (Ljósmynd-
ari FÁLKANS, Jóhann Vilberg).