Fálkinn - 18.09.1962, Blaðsíða 17

(JIMDIRSKRIFTIRIMAR
„Drottinn minn, Gilbert, hvað er að?“
Ungi eiginmaðurinn riðaði inn gang-
inn náfölur, komst inn í stofu og hneig
niður í hægindastólinn og baðaði út
höndunum.
„Ég hef fengið rothöggið. Mér er eins
gott að loka skrifstofunni minni strax,
ég verð dæmdur, ég get eins vel hengt
mig undir eins.“
Frú Viola horfði á manninn sinn.
Henni fannst þetta svo fáránlegt, svo
óskiljanlegt að hún varð að stilla sig,
til að skella ekki upp úr. Hann Gilbert
hennar, þessi þrekmikli maður, sem
hafði verið í miklu áliti sem málaflutn-
ingsmaður í sex ár, og hataði alla létt-
úð, — að hann hefði gert eitthvað fyrir
sér, og svo alvarlegt, að það yrði ekki
aðeins honum heldur þeim báðum að
falli? Nei það var lygilegra en svo, að
hægt væri að trúa því.
„Segðu mér þá hvað þetta er,“ hróp-
aði hún, og úr hlátrinum hennar varð
nú kjökur.
Gilbert málaflutningsmaður strauk
hendinni um hárið.
,.Þú þekkir beztu skjólstæðinga mína,
firmað Cron. Jæja fyrir fjórum mánuð-
um komu þeir til min félagarnir þrír
og fólu mér til geymslu 500.000 krónur
á skrifstofunni minni, og það var áskil-
ið að peningarnir skildu aðeins afhent-
ir gegn kvittun, sem undirskrifuð væri
af þeim öllum.“
„Nú og hvað svo, Gilbert?"
„Fyrir þrem dögum kom Axel Cron
æðandi inn á skrifstofuna mína og var
mikið niðri fyrir. Hann sagðist vera að
gera mikilvægan viðskiptasamning og
heimtaði þessi 500.000. En hinir báðir
voru í ferðalagi, sagði hann. Hvað átti
ég að gera? Hann sýndi mér alls konar
plögg og skjöl og gaf mér skriflega yf-
irlýsingu um að hann tæki á sig alla
ábyrgðina gagnvart hinum fjarverandi
meðeigendum sínum.“
„Og þú lézt hann þá fá peningana?“
„Hann talaði svo sannfærandi, að ég
gat ekki annað en látið hann fá þá ...
Hann vitnaði til gamallar vináttu okk-
ar, ég hefði þekkt fjölskyldu hans, og
hann hefði alltaf verið talinn áreiðan-
legur og heiðvirður kaupsýslumaður.“
„Og svo hefur hann komizt í sjóð-
þurrð, er ekki svo?“
„Jú í morgun frétti ég, að hann væri
strokinn. Félagar hans komu til mín í
öngum sínum — og ég þorði ekki að
segja þeim sannleikann. Hvað á ég að
segja þeim? Peningarnir eru farnir, og
engin yfirlýsing frá Axel Cron getur
leyst mig undan ábyrgðinni.“
Þarna sat Gilbert málflutningsmaður
eins og illa gerður hlutur og starði út
í bláinn.
„Þú mátt ekki láta hugfallast strax,“
sagði frú Viola. „Ætli maður finni ekki
einhver ráð.“
„Það eru engin ráð til ... Ég get
ekki útvegað þessa peninga, ég hef
ekki nema um eitt að velja að . . .“
„. . . hlýða konunni þinni. Skilurðu
það? Hvernig voru skilyrðin, sem þeir
settu þegar þeir afhentu peningana?"
„Ég er búinn að segja þér það. Ég
mátti aðeins afhenda þá gegn undir-
skrift þeirra allra þriggja.“
Violu létti, Hún hló.
„Þá er allt í lagi. Heldurðu að Axel
komi nokkurntíma aftur?‘ ‘
„Það kemur ekki til mála, Hann hef-
ur stolið öllu sem hann hefur komizt
yfir, undirbúið flóttann rækilega, og er
Framhald á bls. 39.
fXlki N N 17