Fálkinn - 18.09.1962, Blaðsíða 38

lljónabandssæla
j Framhald af bls. 35.
gaf hann þeim sultutau og sagði, að
þau þyrftu ekki að nota undirskálar.
Síðan steikti hann nokkur egg á
þurri pönnu og skildi pönnuna eftir ofan
í vaskinum ásamt óhreinum diskum.
— Jeff, hvað í ósköpunum ertu búinn
að gera við húsið? myndi hún segja.
— Ekkert. Ég — bý bara hérna,
myndi hann svara.
Þessi þægilegi draumur varð ekki
lengri, því að í þessu kom Linda aftur.
í þetta sinn lagði hún bílnum við garðs-
hliðið, og hún var ekki ein. Maðurinn,
sem kom með henni upp að húsinu, var
lítill og væskilslegur með gleraugu.
Hann var með svarta tösku í hendinni.
í gegnum opinn gluggann heyrði Jeff,
að hann var að skýra eitthvað fyrir
Lindu.
— Það er ekki það, að ég hafi neitt á
móti því að koma með svona stuttum
fyrirvara, sagði hann vingjarnlega. —
En ég vil, að þér skiljið að ein heim-
sókn kippir engan veginn öllu í lag.
Það kemur aldrei fyrir. Þetta verður
að gerast smátt og smátt. Annars gæti
eitthvað brostið af eintómu ólagi.
Jeff fann reiðina stíga sér til höfuðs.
Nújá, hún var búin að ná í lækni handa
honum. Og til þessa hafði hann reynt að
hegða sér eins og snyrtimenni. Nú
skyldi hann sýna henni í tvo heimana.
Hann reis upp úr sófanum og hélt enn
á ölflöskunni.
— Ég skil, sagði Linda. — En við
getum þó byrjað núna. Hún vísaði
manninum inn í stofuna.
— Hvenær tókuð þér fyrst eftir því,
að eitthvað var að? spurði maðurinn.
— Ja, ég hef varla hugsað um það,
sagði Linda. Það hnusaði í Jeff. Það
var vissulega orð að sönnu. — En ég
er viss um, að við verðum strax að
hefjast handa.
— Já, einmitt, sagði maðurinn. —
Það kemur manni alltaf í koll, ef mað-
ur byrjar of seint. Hann lagði frá sér
svörtu töskuna.
— Þér getið tekið þessa tösku yðar
og farið, sagði Jeff digurbarkalega. —
Við þurfum yðar ekki með.
Litli maðurinn leit á hann yfir gler-
jsruð þér áskrifandi að I'álkanuii? I
□ E 0 DH
Ef svo er ekki bá er sínanújaerið
I221o og þér fáið blaðið sent
um hæl.
38 FÁLKINN
augun. — Er þetta ungi maðurinn?
spurði hann og snéri sér að Lindu.
— Já, sagði Linda og leit á ölflösk-
urnar. — Þér verðið að afsaka. Líklega
er hann ölvaður.
— Ég er ekki ölvaður, sagði Jeff og
hækkaði röddina. — En mér þætti vænt
um, að þér færuð og létuð mig um
þetta.
— Eruð þér hæfur til þess? spurði
maðurinn.
— Já, ég græði að vísu ekki á vand-
ræðum annarra, sagði Jeff bálreiður —
.... en ég get að minnsta kosti séð um
mín eigin vandræði, án þess að nokkur
skipti sér af.
— Jæja, sagði maðurinn. — En ég
verð samt að biðja yður um að borga
mér fyrir ferðina hingað, svo að þér
getið allt eins leyft mér að gera það,
sem ég get, úr því að ég er hvort eð
er kominn.
— Út með yður, eða ég fleygi yður
út! sagði Jeff ógnandi. Maðurinn tók
töskuna sína. — Hefur hann vald til
þessa? spurði hann Lindu.
— Já, og mér er ekkert um, að þér
séuð að snuðra hér og láta eins og ég
hafi það ekki! þrumaði Jeff. — Þér
skuluð ekki reyna að ímynda yður, að
ég get ekki einn tjónkað við konuna
mína.
Litli maðurinn starði á hann stór-
eygður. — Heyrið þér nú, ungi maður,
sagði hann. — Það þýðir ekki að koma
með slíkar afsakanir. Ég kannast vel við
slíkt. Ég er bara að gera skyldu mína.
Ég hef engan áhuga á konunni yðar.
— Það ættuð þér samt að hafa, sagði
Jeff. — Það er hún sem þarfnast um-
önnunar læknis, eins og hún hefur
hegðað sér. Og svo komið þér og ætlið
að fara að sinna mér! Þetta er hlægilegt,
þetta er niðrandi. Ég var einmitt að
reyna að hræða hana, til að koma skyn-
seminni fyrir hana, það er allt og sumt.
Ég reyndi að......
Linda fór að skellihlæja. Hún starði
á Jeff stórum augum og hætti síðan
að hlæja. — Hann kom ekki hingað til
að lækna þig, Jeff, sagði hún.
— Hversvegna var hann þá að koma?
spurði Jeff.
— Ég kom hingað til að stilla panóið
yðar, en nú er mér fjandans sama, þótt
þér spilið falskt. Borgið mér fimmtíu
krónur, þá skal ég fara.
Jeff tók upp veskið og gaf mann-
inum fimmtíu krónur.
— Þér þurfið ekki að stilla þetta
píanó, sagði hann við manninn, sem
flýtti sér síðan burt.
Jeff snéri sér að Lindu. Hann gekk
til hennar, en hún snérist á hæli og
hljóp út ú ■ herberginu.
Hún hljóp gegnum eldhúsið ofan í
kjallarann. Hann heyrði hana ryðja
einhverju til þarna niðri. Hann lét fara
vel um sig í sófanum og beið. Hann
heyrði hana koma upp stigann með
eitthvað, sem skall í hverju þrepi. Hann
sat grafkyrr.
f því birtist hún í dyrunum með
borðið í fanginu. Hann horfði á hana
bera það út að stofuglugganum.
Síðan fór hún aftur niður í kjallar-
ann og kom upp með lampann. Hún
setti lampann á mitt borðið og beygði
sig til að stinga honum í samband. Hún
kveikti. — Ljós í rykföllnum afkimum
huga míns, sagði hún.
— Komdu, elskan mín litla, asgði
Jeff. Hún settist í kjöltu hans, og hann
kyssti hana. Engin ástæða var til að
hætta, en brátt ýtti hún honum frá sér.
— Jeff, sagði hún. — Ég skil allt,
nema það, hvers vegna þú vildir ekki
láta stilla píanóið. Þú varst alltaf að
tala um, hvað það gæti verið gaman
að spila á það.
Hann þrýsti henni aftur að sér.
— Hver var að tala um píanóið? sagði
hann.
Barnið á göíunni
Framhald af bls. 11.
eftirspurn. Félag það, sem rekur skól-
ana þyrfti að reisa fleiri slíka skóla.
Borgararnir ættu því að styrkja félagið
með fjárframlögum. Fjöldi mæðra verð-
ur að fela fóstrum á gæzluvöllum bæj-
arins umsjá barna sinna, á meðan þær
eru í vinnu eða á meðan þær bregða
sér í búðir. En tíminn er naumur, og
gæzluvarzlan starfar aðeins stuttan
tíma á dag. Það þarf því að lengja
starfstímann. Ennfremur væri ákjósan-
legt, að eldri börn, sem koma úr skóla
og móðir þeirra væri ekki heima, þegar
þau koma, ættu sér athvarf í leikskól-
um, þar sem þau gætu dundað sér,
þangað til móðirin kæmi heim.
Borgaryfirvöldin hafa kostað kapps
um að gera gæzluvelli sem bezt úr garði.
Þau hafa borgað fóstrum kaup og séð
um að á hverjum velli væri skýli, sem
börnin gætu leitað skjóls í, þegar illa
viðrar. Leikvellir og gæzluvellir eru
næstum því í hverju hverfi. Þeir kosta
mikið fé. En þessar endurbætur, sem
hér er drepið á að framan, mundu kosta
sáralítið fé í viðbót. Saga sú, sem gerðist
á einum gæzluvelli í Vesturbænum, má
ekki endurtaka sig. Spölkorn frá verka-
mannabústöðunum trónir myndastytta
af alþýðuleiðtoganum, Héðni Valdimars-
syni. Þar er gæzluvöllur sem staðið
hefur hliðlaus lengi og ef eitthvað gagn
á að vera í gæzlunni þurfa fóstrurnar
að standa í hliðinu. Það hefur því komið
fyrir, að fránar sjónir Héðins Valdimars-
sonar hafi horft á eftir barni hlaupa
út á Hringbrautina.
Ollum foreldrum ætti að vera Ijóst,
að það er mikil ábyrgð að eiga börn
og verðandi foreldrar ættu að gera sér
grein fyrir að það er enn meiri ábyrgð
að eignast barn. Foreldrar ættu því ekki
að reka barnið út af heimilinu út á
götuna. A heimilinu verður barnið að
fá að leika sér. Heimilið má umfram
allt ekki vera of fínt fyrir barnið. For-
eldrar ættu því að sjá sóma sinn í því,
að barn þeirra sé ekki að leik á götunni.
Lögregla borgarinnar á ekki að gegna