Fálkinn - 18.09.1962, Blaðsíða 34

ItAUÐA FESTIN
!
Framhald af bls. 32. !
pallinum?“ „Vera Orsini kveður: Fyrir
fullt og allt, eða ...?“
Þetta gerðist fyrir tuttugu árum
síðan. Skyndilega hafði listakonan
stungið við fótum á sigurgöngu sinni,
einmitt þegar hún var að nálgast heims-
frægð. Alltaf öðru hvoru hvarf hún út
í einveruna í Spessart.
— Lofaðu mér nú að heyra, Kristín,
segir hún. — Hvað hefur komið fyrir?
— Það var pabbi... segir Kristín
hikandi, en getur svo ekki haldið áfram.
Vera Orsini hrekkur við.
— Faðir þinn?
Vera tyllir sér á brík hægindastólsins
og leggur handlegginn um herðar Krist-
ínu.
— Segðu mér nú allt eins og það er,
endurtekur hún.
Grátur Kristínar stillist smám saman
og þegar frá líður tekst henni að segja
frá öllu, sem fyrir kom.
— En hann er faðir minn, segir hún
að lokum, — og við verðum að halda
áfram að lifa saman.
Vera hristir höfuðið og segir ákveðin:
— Þú heldur þó líklega ekki, að ég
leyfi þér að fara til hans aftur?
Kristín lítur skelkuð til hennar.
— Já, en... Hvað annað? Ekki get
ég sest hér upp án frekari umsvifa!
— Nóg er rýmið hérna í húsinu hjá
mér.
— Já, . . . en ég get ekki yfirgefið
pabba. Og þú veizt það, Vera, að það
kemur aðeins örsjaldan fyrir, að svona
fari eins og í dag. Endranær vinnur
hann eins og víkingur og er hinn bezti
faðir . . .
— Þangað til hann verður tröllriðinn
af fjandanum að nýju og allt saman
endurtekur sig frá byrjun!
— Þú verður að reyna að skilja hann,
Vera! Þú veizt nú hvers vegna hann
er nú svona. í þessi tuttugu löngu ár,
hefur hann aldrei getað gleymt henni
mömmu!
— Hann hefur alltaf verið svona.
Lika áður!
Röddin er furðu hörkuleg. Kristín
hefur aldrei heyrt Veru tala þannig.
— En það versnaði um allan helming,
eftir að mamma dó. Pabba þótti svo
fjarskalega vænt um hana. Vænna en
nokkuð annað í veröldinni.
Vera Orsini er staðin upp. Hún geng-
ur tvö til þrjú skref yfir að arninum
og hallar sér upp að honum. Það er
kominn yfir hana einhver óskiljanlegur
óróleiki.
Kristín fórnar höndum. — Hvað held-
urðu að móðir mín segði, ef ég færi
svona frá honum?
Vera Orsini virðir hana fyrir sér um
hríð.
— Þú vilt fá að vita, hvað móðir
þín segði, endurtekur hún hægt og
seinlega. — Spyr þú hana þá sjálfa!
Kristín sprettur upp við þessi orð
Veru, eins og elding hefði lostið hana.
Það er sem blóðið stöðvist í hjarta henn-
ar. Hún stendur eins og steingerfingur
og starir á vinkonu sína. Hvað er það
sem Vera er að segja? Að hún eigi að
spyrja móður sína?
Kristín lokar augunum, ekkert heyr-
ist nema hægt tif í klukku og snark í
eldiviðnum sem brennur á arninum.
— Kristín, segir Vera Orsini. Ein-
hvern tíma áttir þú að fá að vita það,
hvort sem er. Og nú segi ég þér það:
Móðir þín er lifandi!
Framhald í næsta blaði.
Iljoiiabaiidssæla
Framhald af bls. 28.
leit á kraftalegan líkama Jeffs. — Hvað
með þig?
— Mér lízt illa á það, sagði Jeff hugs-
andi. — Maður verður frekar að reyna
að buga þær með þeirra eigin vopnum,
svo að þær taki það ekki nærri sér. Það
ætti ekki að vera ýkjaerfitt. Konur eru
ákaflegir örkvisar. Ef ég gæti bara
hugsað upp einhverja aðferð. .... Hann
hugsaði sig um.
Þegar hann kom heim, var einhver
ókunnug kona með börnunum hans.
Konan færði honum skilaboð frá
Lindu. Hún ætlaði að koma heim seinna.
Hún var farin í kennslutíma í listum
tvisvar í viku, og Jeff átti að borga
barnfóstrunni og borða matinn, sem
stóð í ofninum.
Barnfóstran krafðist meira en hún
átti með réttu að fá og sagðist mundu
koma aftur næsta föstudag. Máltíðin
reyndist vera kjötbúðingur, og þá kast-
aði fyrst tólfunum. Hún veit og hefur
alltaf vitað, að ég þoli ekki kjötbúðing,
hugsaði Jeff bálreiður.
Hann fór að heiman snemma morgun-
inn eftir án þess að vekja Lindu, og þau
sáust ekki, fyrr en hann kom heim eftir
langan og erfiðan vinnudag. Hann gekk
rakleiðis inn í stofuna og fleygði sér
endilöngum í sófann.
Andartaki síðar leit hún upp úr
kvæðasafninu, sem hún var að lesa.
— Jeff! stundi hún. — Hvað er þetta?
— Hvað áttu við, „hvað er þetta?“
— í hverju ertu? andvarpaði hún.
— Fötum, sagði hann léttilega. —
Maður verður að taka visst tillit til
umhverfisins — jafnvel þótt við séum
að gera uppreisn gegn hversdagsum-
hverfinu.
— En Jeff, þú hefur ekki farið á skrif-
stofuna í þessum fötum?
Hann leit niður á stuttbuxurnar og
gömlu peysuna harðánægður. Græni
liturinn á stuttbuxunum stakk innilega
í stúf við fölnaða, appelsínugula peys-
una og löngu, bláu sokkana.
— Það gerði ekkert til, sagði hann.
— Hver ætli hugsi um, í hverju maður
er síðasta daginn, sem maður er á skrif-
stofunni. Ég er búinn að vinna á þessari
skrifstofu í átta ár, og þetta er í fyrsta
sinn, sem einhver tekur eftir því í
hverju ég er.
— Síðasta daginn? endurtók hún
veikri röddu.
— Já, Linda mín, ég verð að biðja þig
að fyrirgefa. Ég biðst innilega afsök-
unar. Sannleikurinn er sá, að ég hef
verið svo þröngsýnn í öllum hugsun-
um, svo bundinn af útborgarhverfinu,
að þegar þú — e — tókst að finna sjálfa
þig, skildi ég ekki fyrst, um hvað þú
varst að tala. En loksins er ég farinn
að skilja, við hvað þú áttir, en nú er
ég þér fyllilega sammála. Það verður
dásamlegt að gera loksins það, sem
okkur langar til, svona til tilbreytingar.
Það hlakkaði í Jeff. — Þú hefðir átt að
sjá framan í forstjórann, þegar ég sagði
honum það. Hann átti svolítið erfitt með
að skilja mig í fyrstu. „Heyrðu karl
minn,“ sagði ég. „Ég hef ekki hugsað
mér að njóta lífsins í smáskömmtum
lengur.“ Auðvitað skildi hann mig ekki
undir eins, eins og þú skilur. En ég
skýrði betur, við hvað ég átti.
Linda hafði staðið upp og stóð nú og
starði á hann.
Hann brosti til hennar. — Ég sagði: