Fálkinn - 18.09.1962, Blaðsíða 21

ennfremur, nú er farið að setja gervi-
hjörtu á mannfólkið, gervinýru; það
líður kannski að því að settir verða raf-
eindaheilar í menn þegar þeir fara að
kalka. Á Spáni eru þeir ekki komnir
þetta langt. Ég þekki mann í Barcelona
og það var skipt um innyfli í honum,
sett í hann innyfli úr antílópu. Hann
er á sextugsaldri og drekkur fjórar
flöskur af kampavíni á dag. í Ameríku
hefði verið sett í hann garðslanga og
þá hefði hann sennilega drukkið átta
flöskur.
Allt í einu heyrum við mikla skruðn-
inga og húsið skelfur og titrar. Ferró
hleypur út að glugga og gáir út, ég
stend náfölur á miðju gólfi og get mig
hvergi hrært fyrir ótta sakir. Ferró snýr
frá glugganum og heldur áfram að
blanda litina.
— Þetta var ekki neitt, það var bara
strompurinn sem hrundi. En það eru
svo margir strompar á þessum húsum.
Ferró segir mér frá ýmsum háttum
listamanna í París. Þar eru listamenn
eins og mý á mykjuskán og verða að
beita ýmsum brögðum til að vekja á
sér athygli, sumir lifa þar góðu lífi en
aðrir hundalífi eins og gengur.
Tónskáldið Benjamin Patterson hef-
ur farið inn á nýjar brautir í tónsmíði,
hann hefur samið Bréfakvartetta og
Ferró segir mér að hann hafi eitt sinn
verið viðstaddur er fluttur var Bréfa-
kvartett. Tónskáldið sendi út hátíðlegt
boðskort og menn mættu andaktugir
og virðulegir. Á borði í miðjum salnum
var raðað pappírsbunkum í fjóra staði
og fjórir menn beðnir að taka sér þar
stöðu, fara í einu og öllu eftir fyrir-
mælum er prentuð voru á pappírsark-
irnar. Stundum átti að rífa örkina einu
sinni eftir endilöngu, stundum í fjóra
parta, stöku sinnum lifnaði yfir verk-
inu er fyrirskipunin hljóðaði á þá leið
að allir fjórir ættu að tæta hver sína
örk í bræði, og þegar leið að hápunkti
tónverksins var „hljóðfæraleikurunum“
skipað að blása upp plastpoka og
sprengja, allir í einu. Svo komu rólegir
kaflar inn á milli eins og vera ber, einn
mannanna reif örkina hægt og andante.
Ferró hafði líka hlustað á Vatns-
rennslissóló eftir Benjamín Patterson.
Þá voru send út boðskort og gestir beðn-
ir að mæta í tilteknum garði. Síðan
var maður látinn klifra upp í tré og
hella ofurhægt og mildilega úr fullri
vatnskönnu ofan í emaleraða skál. Allir
biðu hljóðir og prúðir unz verkið var
á enda, þá upphófst mikið lófaklapp
og varð almennur fögnuður. Flestir
mjög snortnir.
Ýmsir listmálarar hafa sérkennileg
vinnubrögð. Við höfum heyrt um þá
sem mála með beru kvenfólki í stað
pensla, einnig þá, sem setja saman vél-
ar, sem springa í loft upp og spúa
eldi og eimyrju. En í París tíðkar t. d.
einn listmálarinn það, að reika um borg-
ina og leita uppi gamla veggi og forna
múra; oftsinnis hefur tímans tönn rist
þar furðurúnir í steininn og jafnvel far-
Framhald á bls. 31.
Þessi mynd er af algengri sjón, sem Ferró sér út um gluggann hjá sér.
Lögreglan kemur á vettvang til þess aö fjarlægja mann úr göturæsinu.
Eða kannske hefur hann lent í biíslysi?
Eitt sinn var m,orgunkyrrðin rofin, er gríðarstór mjólkurbíll renndi sér
á húshliðina, fór inn í verzlun, sem er á neðstu hæð. Var þá mikið um
ó og æ.

ili
lillllil
■"'PS
«Slíí|*
11 “
MPsggsg]
lilf