Fálkinn - 17.07.1963, Blaðsíða 13

„Vertu kyrr heima“, sagði ráðgjafi forsetans áður en hann
hugðist leggja upp í för sína til Venezuela. „Nei“, svaraði
Kennedy. „Konan mín er þegar búin að rifja upp spönsku-
kunnáttu sína. Það gerist ekki neitt ...“ — En í mann-
fjöldanum stóð hár maður með svart yfirskegg
En á meðan þessu fór fram, hafði
Romulu Betancourt forseti safnaði
saman lögregluráði sínu í Caracas og
haldinn var fundur, þar sem herfor-
ingjar og lögregluforingjar báru saman
ráð sín um hvernig bezt væri að vernda
Kennedy forseta, Allir þessir menn
vissu um atburð þann, sem gerzt hafði
í þorpinu, Urachiche, og bjuggust við
óeirðum og jafnvel uppreisn. Batancourt
forseti ræddi um ástandið:
— Mennirnir, sem myrtu lögreglu-
þjónana þrjá í nótt, hafa komizt undan,
sagði hann. Ef þeir verða ekki hand-
teknir strax, er enginn vafi á því, að
meira blóði verður úthellt. Við megum
búast við hinu versta, jafnvel því að
þeir reyni að myrða Kennedy forseta,
þegar hann kemur um helgina.
Á kortinu, sem hékk á vegg stofunn-
ar, sem fundur þessi var haldinn í voru
mörkuð strik, þar sem átti að loka veg-
unum til höfuðborgarinnar.
— Kommúnistar hafa ráðizt á eina
af lögreglustöðvum ríkisins, sagði einn
af herforingjunum — við getum búizt
við því að þeir ráðizt á aðrar. En um-
fram allt verðum við að koma í veg
fyrir fleiri slíkar árásir.
Samtíma því að þessi fundur var
haldinn, sat bandariskur sendiráðsmað-
ur við símann og beið eftir beinu sam-
bandi við herstöðvarnar í Wasington.
Hann nær sambandi og flytur yfir-
mönnum sínum þessi skilaboð:
— Segið forsetanum, að búizt sé við
óeirðum hér og hyggilegra sé að fresta
förinni.
Stuttu seinna settist bandarískur
leynilögreglumaður upp í bifreið sendi-
ráðsins og ók snarlega til flugvallarins
í Maiguetia. Þar steig hann um borð í
þotu, sem flaug rakleiðis til Wasington.
Hann hafði meðferðis skýrslu um
ástandið í Venezuela.
En það voru fleiri á verði en banda-
ríska sendiráðið og ríkisstjórnin í Vene-
zuela. Um líkt leyti og þessi leynilög-
reglumaður lagði af stað, var kúbansk-
um fiskibát hrundið úr vör. Sigldi hann
hraðfari til Havana.
Viðbrögðin í Moskva og Peking, þegar
uppvíst var um ráðabrugg sexmenning-
anna voru næsta ólík. Kínverskir rauð-
liðar tóku tíðindunum með fögnuði, en
Rússar voru síður en svo hrifnir af til-
tækinu. Yfirmaður leyniþjónustunnar
lét meðal annars svo orð falla:
— Félagar okkar í Suður Ameríku
hafa engin fyrirmæli fengið um að efna
til óeirða og kröfugangna vegna komu
Kennedys. Ef eitthvað slys hendir í
Venezuela, erum við ekki ábyrgir. Við
kærum okkur ekkert um, að Kennedy
forseti verði myrtur. Eftirmaður hans
verður sjálfsagt ekkert betri. En ef liðs-
menn Castros hafa í hyggju einhvcfrjar
aðgerðir gegn forsetanum, getum ^ið
ekkert gert til þess að koma í veg fyrir
þær.
Embættismenn í Venezuela virtust
heldur ekki færir um að koma í veg
fyrir óeirðir í Caracas. Sprengjur tóku
að springa um gjörvalla borgina. Lög-
regluþjónar voru skotnir umvörpum til
bana og kveikt var í sykur- og kaffi-
ekrunum. Um það bil tugir fólks særð-
ist, þegar kastað var sprengju að verzlun
einni í Caracas. En áður hafði verzlunin
verið rænd og gjaldkerinn skotinn í hel.
Dagblað eitt í Caracas hafði látið útbúa
blað til heiðurs Kennedy, en þegar átti
að fara að prenta það, var prentvélin
og setjarsalurinn sprengdur í loft
upp.
Um 50 þúsund lögregluþjónar og her-
menn voru kallaðir aukalega út, en
þessu liði tókst ekki að stöðva óeirðirn-
ar. Þegar hér var komið sögu, var
Kennedy og kona hans, Jacqueline
væntanleg til Caracas daginn eftir.
Að morgni hins 15. desember safn-
aðist kynlegur hópur manna fyrir utan
herstöðvar sexmenninganna í Yaracy-
fjöllum, bændur vopnaðir haglabyss-
um, negrar vopnaðir járnkörlum og
Framhald á bls. 32.
13
FALKINN