Fálkinn - 17.07.1963, Blaðsíða 37

leit upp, horfði hún á Ponto. Hann var
alltaf á undan eiginmanni hennar og sló
með mikilli ákefð eins og hann væri
ákveðinn í að slá allt engið fyrir myrk-
ur. Maður hennar sló stirðlega og
klaufalega, stakk við og brýndi oft.
Drengurinn færði Ponto bjór, og hann
staðnæmdist oft til að drekka. Hún sá
glampann af flöskunni í sterku sólskin-
inu og horfði á hann íhugandi eins og
hún væri að rifja eitthvað upp fyrir sér.
Er degi tók að halla, var Ponto kom-
inn langt fram úr eiginmanni hennar.
Hann sló í áttina að tjörninni og víði-
runnunum. Loks fór hann að slá mjóa
grasspildu handan tjarnarinnar. Hún
sá nakta handleggi hans milli grein-
anna, en missti síðar á þeim.
Allt í einu kom hann í ljós, veifaði
flösku og hrópaði eitthvað.
„Ég skal fara,“ sagði hún við dreng-
inn.
Hún sleppti hrífunni, gekk yfir að
askinum og sótti bjórflösku. Flugurnar
voru að pína hestinn, og hún braut eski-
grein og stakk henni í beizlið. Sólskin-
ið virtist heitara en nokkru sinni fyrr,
er hún gekk yfir engið, og jörðin var
skraufþurr undir fótum hennar. Hún
sleit upp sóleyjarstöngul og veifaði
honum í kringum sig. Ilmur hins ný-
slegna grass var sterkur og sætur í sól-
skininu. Hún hélt bjórnum þétt upp að
sér í forsælunni.
Ponto var að slá grasspildu handan
tjarnarinnar. Grasið var hávaxnara og
safameira en annars staðar á enginu,
og múginn, sem hann hafði slegið, var
hnausþykkur. Hún settist niður á
tjarnarbakkann undir víðirunni, þar til
hann hafði lokið við að slá. Hún kom
hljóðlega, og hann sneri í hana bakinu
og vissi ekki af henni, fyrr en hann
sneri sér við. Hann lagði orfið í grasið
og kom reikandi í áttina til hennar.
Andlit hans var löðursveitt, og í munn-
inum hafði hann hundasúru, og rauð
sáðkornin titruðu við er hann gekk.
Hann horfði á Önnu með nokkurs kon-
ar letilegri undrun.
„Gamla, góða Anna,“ sagði hann.
„Þig langaði í bjór?“ sagði hún. Hann
brosti og settist við hlið hennar. Hún
brosti líka, og svört augun tindruðu.
Hann tók flöskuna af henni, lagði aðra
hönd sína á hné hennar og gældi blíð-
lega við það. Hún horfði á höndina og
brosti af kynlega siðlausri ánægju.
Hann stakk flöskunni á milli hnjánna
og opnaði hana.
,,Drekktu,“ sagði hann lágt.
Hún drakk og rétti honum flöskuna.
„Það er óratími, síðan ég hef séð þig,“
muldraði hún.
Hann yppti öxlum og fékk sér væn-
an teyg. Hönd hans hvíldi enn á hné
hennar, og hún lék letilega að sóleyjar-
stönglinum. Hún duldi hina vaxandi á-
stríðu, og á dökku andliti hennar var
furðulegur fjarrænusvipur eins og hún
hefði algjörlega gleymt honum. Hann
vætti varirnar með tungunni og strauk
Framhald á næstu síðu.
Fyrir um það bil tveimur árum síðan sýndi
Laugarásbíó danska mynd sem hét Ókunnur gest-
ur. Þetta var mjög umtöluð mynd og töldu margir
hana full „djarfa“ og lítt til sýningar hæfa. Aðrir
sögðu aftur á móti, að myndin væri góð og ein sú
bezta, sem Danir hefðu gert.
Önnur dönsk mynd hefur verið talsvert umrædd
fyrir djarfleika sakir. Það er myndin Week End
Hún fjallar um þrenn hjón, sem eina helgi eru
saman í sumarbústað. Þessi mynd hefur yfirleitt
hlotið mjög góða dóma.
Nú hefur Johan Jacobsen, sá sem stóð að baki
myndinni Ókunnur gestur, hafið framleiðslu á
annarri mynd, sem heitir Sextett. Enn er það
sumarbústaðurinn sem er sögusviðið og myndin
gerist á einni nóttu. Aðalhlutverkið í þessari mynd
leikur hin kunna sænska leikkona Ingrid Thulin
sem m. a. hefur leikið í nokkrum myndum Ingimar
Bergman. Leikstjóri er kona Jacobsen, Annelise
Hovmand, og kvikmyndahandritið er skrifað af
Poul Bach. Aðrir leikendur í myndinni en Ingrid
eru Axel Ströby, enski leikarinn John Kelland,
Ole Wegener, Ghita Nörby og Hanna Ulrich sem
er aðeins sextán ára og hefur ekki áður leikið i
kvikmyndum.