Fálkinn - 17.07.1963, Blaðsíða 36

*
Förin til IsaíjarAar
Framhald af bls. 32.
leysi og kvíða. Ég fann svo vel, meðan
flugvélin var týnd, að ég má ekki af
þér sjá — — —.“
Dedda Gunnars hló og grét góða
stund yfir bréfinu sínu.
Teddi Óskars fékk líka bréf: ,,-
— — Ég geri þér tvo kosti. Ég vil
ekki eiga mann, sem aldrei er heima
á kvöldin, en er að beigla sig og skrum-
skæla út um allt land fyrir peninga.
Sumir segja, að ég sé ráðsett. En ég
er líka hégómleg. Mig hefur víst alltaf
dreymt um að eignast kempulegan
mann. En ég skal segja þér eitt, Teddi
Það var maður í minni sveit, sem var
minni vexti en þú. En hann var odd-
viti hreppsins, bjargvættur og manna-
sættir, hvar sem hann kom og mál-
snjall, svo að af bar þar um slóðir. Það
minntist enginn á, að hann væri lítill,
af því að hann var ekki síhugandi um
það sjálfur.
Hitt skilyrðið er, að þú ljúkir námi
sem fyrst eða fáir þér einhverja venju-
lega vinnu — — —.“
Teddi Óskars kom inn i stofu með
þetta bréf í hendinni, staðnæmdist úti
við glugga og sagði, fremur við sjálfan
sig en konurnar: „Hér höfum við setið
í fjóra daga. Ég hefði átt að fara með
Örnólfi. Hann fékk sér skíði og gekk
suður yfir heiðar til að ná í flóabátinn.
Hann er kominn suður.“
Þau spiluðu lengi um kvöldið, en gáfu
oft vitlaust og gerðu ýmis axarsköft.
Stundum minntu þau hvert annað á,
að Esja hlyti að koma að norðan aft-
ur innan skamms. En þau voru róleg
og æðrulaus, eins og þeir, sem eiga góða
heimvon.
Oddný Guðmundsdóttir.
Slátiumaðurinn
Framh. af bls. 11.
gætur, þegar hann sneiddi hjá óslegna
grasinu og kom í áttina að askinum.
Hann staðnæmdist loks í forsælu trés-
ins og horfði lengi á grasflæmið, krökkt
af sóleyjum og stórvöxnum baldurs-
brám, sem uxu út um allt eins og ara-
rúi hvítra og gulra stjarna.
„Drottinn minn,“ muldraði hann lágt.
idd hans var glettnisleg og dálítið
afandi.
Konan stóð á fætur.
,Hvað er að, Pento?“ sagði hún.
Er þetta allt, sem hann hefur sleg-
í«i
„Þetta er allt.“
„Drottinn minn.“
Hann lagði orfið frá sér á grasið með
'rirlitningarsvip. Þetta var hár og
annur náungi, svarthærður, um þrít-
gt, magur og liðugur eins og hreysi-
öttur. f hinum hvössu, dökkbrúnu
ugum hans var blendinn svipur laus-
ætis og slægðar. Ljómi þeirra var deyfð-
36 FÁLKINN
ur af drykkju. Rauðar varir hans voru
þrútnar og mjúkar, og andlitssvipur
hans var i senn hégómlegur, makráður
og djöfullegur. Hann hafði þann kyn-
lega sið, að horfa á hlutina með annað
augað hálflokað eins og hann drægi
syfjulega tittlinga, og var þetta furðu-
lega glettnislegt og töfrandi. Hann var
með dökkan slútandi hatt, sem hann
hallaði aftur frá enninu, og gaf það
honum dálítið villtan svip, en gaf einn-
ig til kynna, að hann væri yfirmáta á-
nægður með tilveruna.
Skyndilega glotti hann framan í kon-
una og gekk þangað, sem maðurinn lá
sofandi. Hann beygði sig niður að eyra
mannsins.
,,Hæ, truntan þín er strokin," æpti
hann.
Maðurinn hrökk upp með andfælum.
„Truntan þín er strokin."
„Hvað er þetta? Hvaðan stingur þú
upp kollinum?"
„Stattu upp, gamli syfjaði mathákur.
Mig langar til að slá þetta gras fyrir
myrkur.“
Maðurinn stóð á fætur.
„Slá þetta allt fyrir myrkur?“
„Já, gamli minn. Þegar ég slæ, þá
slæ ég, skal ég segja þér.“ Hann brosti
og vaggaði höfðinu.
„Við pabbi gamli vorum vanir að slá
tuttugu ekrur fyrir myrkur, en við byrj-
uðum líka áður en döggin var þornuð.
Tuttugu ekrur. Þú veizt ekki, hvað
sláttumennska er.“
Hann fór að klæða sig úr jakkanum.
Hann var ofurlítið valtur á fótunum
og átti í erfiðleikum með að komast úr
jakkanum og bölvaði í hljóði. Hann var
í blá- og hvíthöttóttri skyrtu og dökk-
um molskinnsbuxum, sem hann hélt
uppi með breiðu, fléttuðu leðurbelti.
Brýni sitt hafði hann í leðurhylki, sem
hékk frá beltinu. Hann spýtti í lófana,
dró brýnið úr hylkinu, tók upp ljáinn
og byrjaði að brýna hið langa blað með
kæruleysislegum, en taktfullum strok-
um. Konan starði á handleggja sveifl-
ur hans og hlustaði á hvininn, sem
myndaðist, er brýnið snerti blaðið. Það
var ósjálfráður aðdáunar- og gleðisvip-
ur á andliti hennar. Ljárinn var mjög
langur og smámjókkaði út í annan end-
ann, og hann Ijómaði eins og silfur í
sólskinsblettunum, sem komu gegnum
eskilaufið. Hann hætti að brýna og sló
eitt ljáfar af baldursbrám. Ljárinn skar
stilkina með stökku hljóði, og hin hvítu
blóm hnigu mjúklega saman eins og
fallinn blómvöndur. Sveifla hans var
fögur, og þegar hann hélt á orfinu, virt-
ist líkami hans í fullu jafnvægi, og
hann skyndilega verða ódrukkinn, virðu-
legur og rólegur.
„Veiztu, hvað pabbi gamli var vanur
að segja,“ sagði hann.
„Nei.“
„Drekktu áður en þú byrjar.1
„Sæktu bjórflösku handa Ponto,“
sagði maðurinn strax við drenginn.
„Ég á nógan b.iór. Drengurinn fór
og sótti hann í leiðinni.“
„Það er ágætt. Maður getur ekki
slegið án bjórs.“
„Sá gamli var vanur að drekka tutt-
ugu merkur á dag. Það er guðs heilag-
ur sannleikur. Tuttugu merkur. Hann
var nú karl í krapinu. Maður getur
ekki slegið án bjórs.“
Konan kom með bjórflösku í hend-
inni. Ponto tók við henni, vélrænt, leit
varla á konuna. Hann opnaði flöskuna,
huldi hvíta froðuna með munninum og
drakk af ákefð. Hálsvöðvar hans hnykl-
uðust eins og á hesti. Hann drakk allan
bjórinn í einum teyg og kastaði tómri
flöskunni inn í runnana og hræddi með
því hestinn.
„Hæ, fjandinn hirði þig,“ hrópaði
hann. Hesturinn hristi hausinn og ró-
aðist aftur. Ponto þurrkaði sér um
munninn og gekk eitt eða tvö skref í
áttina til drengsins og beindi ljánum
glettnisiega að bakhluta hans. Dreng-
urinn hljóp í burtu, og Ponto glotti til
konunnar.
„Ætlar þú að snúa görðunum,“ sagði
hann.
„Já,“ sagði hún.
Hann horfði athugandi á hana, á á-
valar mjaðmirnar, brjóstin, sem komu
greinilega í Ijós undir blússunni og á
uppvafða, svarta fléttuna. Eiginmaður
hennar gekk yfir engið að sækja orf
sitt. Hún brosti letilega til Ponto, hann
endurgalt bros hennar.
„Ég bjóst við, að þú kæmir,“ sagði
hún hljóðlega.
Bros hans breikkaði og hann rétti út
höndina og strauk fingrunum niður
nakinn, brúnan háls hennar. Hún skalf,
andaði ótt og títt og brosti. Augu hans
hvíldu á andliti hennar í leyndardóms-
fullri aðdáun og fögnuði, og skyndilega
virtist hann gleðjast mjög yfir ein-
hverju.
„Gamla, góða Anna,“ sagði hann
hljóðlega.
Hann gekk framhjá henni og yfir eng-
ið að grasflæminu, sem óslegið var.
Hann veifaði og fingur hans snertu læri
hennar léttilega um leið og hann gekk
hjá.
Konan gekk á eftir honum út í sól-
skinið, tók hrífuna og byrjaði að snúa
görðunum, sem slegnir höfðu verið síð-
an um morguninn. Þegar hún leit upp
aftur, voru mennirnir að slá. Þeir virt-
ust slá með sama , jafna, reglubundna
hraðanum, en Ponto var þegar kominn
á undan. Hann sveiflaði ljánum með
löngum, léttum, gælandi sveiflum, mjúk-
lega og meistaralega eins og hann væri
fæddur til að slá. Grasið var skorið
mjög nálægt jörðinni og lagðist í snotr-
an garð, sem bugðaðist mjúklega að baki
hans eins og þykkt reipi. Þegar hann
sveiflaði ljánum til baka, þrýstist gras-
ið, sóleyjarnar og baldursbrárnar létt
til hliðar og hölluðu sér reiðubúin í
áttina að strokunni, sem kom gegnum
grasið með hvínandi hljóði eins og and-
ardráttur, sem haldið hafði verið niðri.
Drengurinn kom og sneri næst á eft-
ir konunni. Saman sneru þau görðun-
um, og karlmennirnir slógu þöglir í
langan tíma. í hvert skipti, sem konan