Fálkinn - 17.07.1963, Blaðsíða 38

I
tolúitiiiiBaftiiriini
Framh. af bls. 37.
hendinni hratt og gælandi frá hné henn-
ar að mittinu. Líkami hennar var stíf-
ur eitt augnablik, en síðan mýktist hún
og féll aftur á bak í hávaxið grasið. Hún
lokaði augunum og smaug í faðm hans
eins og snákur, andlit hennar ljómáði
af hamingju, höndin kreisti enn þá sól-
eyjarstöngulinn, allur líkami hennar
skalf.
Skyndilega heyrðist ljár brýndur.
Hún hvíslaði eitthvað í -skyndingu og
brauzt um, og Ponto reis á fætur. Hún
settist upp og hneppti að sér blússunni.
Hún var rjóð og andstutt, og augu henn-
ar hvíldu á Ponto í blíðri, næstum
klökkri tilbeiðslu. Ponto gekk að orf-
inu, tók það upp og byrjaði aftur að
slá. Hann sló mjúklega með fjarrænu
afskiptaleysi eins og ekkert hefði skeð,
og hún lét hann slá fimm eða sex för,
áður en hún stóð einnig upp.
„Ég ætla að koma aftur,“ sagði hún.
Hún stóð augnablik eins og hún biði
eftir einhverju, en hann sagði ekkert
og hætti ekki slættinum. Mjög hægt
sneri hún sér við og gekk til baka yfir
engið.
Hún gekk þangað, sem hún hafði skil-
ið hrífuna eftir. Hún tók hana upp og
byrjaði að snúa ljánni á eftir drengn-
um. Hún vann langa stund án þess að
líta upp. Loks, þegar hún lyfti höfðinu
og leit yfir að tjörninni, sá hún, að
Ponto hafði hætt að slá handan hennar
og sló nú á opnu svæði aftur. Hann sló
með sama máttuga þrálætinu, og lík-
ami hans hafði þessa sömu, fögru,
stæltu hrynjandi eins og hann yrði
aldrei þreyttur.
Þau unnu sleitulaust, og sólin seig
bak við askinn, hitinn tók að minnka,
og rökkrið kom. Meðan karlmennirnir
tveir slógu hlið við hlið síðustu gras-
spilduna, byrjaði konan að láta niður
í matarkörfuna og leggja hnakkinn á
hestinn undir askinum. Hún var að
spenna hnakkgjörðina, þegar hún heyrði
fótatak í grasinu og rödd, sem sagði
hljóðlega:
„Er til meiri bjór?“
Hún leit við og sá Ponto. Ein flaska
var eftir í körfunni, og hún náði í hana
handa honum. Hann tók að drekka og
á meðan hann drakk starði hún á hann
frá sér numin af aðdáun eins og hún
væri töfruð á dularfullan hátt af hin-
um slóttuga, hégómlega og djöfullega
svip hans, af minningunni um faðmlög
hans við tjörnina og af því, hve hand-
leggir hans höfðu sveiflað Ijánum fag-
urlega og óþreytandi allt síðdegið. Það
var eitthvað tryggt, heimskt og undir-
gefið í svip hennar eins og hún væri
mjög áfjáð í að gera, hvað sem hann
bæði hana um.
„Heldurðu að þú ljúkir því?“ sagði
hún hvíslandi.
Hann opnaði flöskuna, og þau stóðu
og horfðu hvort á annað. Augnaráð
hans var kæruleysislegt og lítillátt.
Hann brosti ofurlítið. Hún stóð graf-
kyrr, og í augum hennar mátti merkja
undirgefni.
Skyndilega þurrkaði hann bjórinn af
vörum sér með handabakinu, tók utan
um mitti hennar og reyndi að kyssa
hana.
„Ekki núna,“ sagði hún óttaslegin.
„Ekki núna. Hann sér það. Seinna.
Hann sér það.“
Hann sleppti henni, yppti öxlum og
gekk burtu yfir engið, þegjandi.
„Seinna,“ kallaði hún hvíslandi.
Hún hélt áfram að ganga frá matar-
körfunni, og svipur hennar var vonleys-
islegur og þó væntandi.
Útlínur engisins og sláttumannanna
urðu mýkri og dekkri í rökkrinu. Kvöld-
loftið var hlýtt og þungt af heyilmin-
um.
Loks hættu mennirnir að slá. Dreng-
urinn var farinn heim, og konan teymdi
hestinn yfir engið, þangað sem menn-
irnir biðu. Eiginmaður hennar var að
binda pokann utan um ljáinn. Hún
horfði á Ponto með dimmu, þýðingar-
miklu augnaráði, en hann tók ekki eft-
ir neinu.
,Það er bezt fyrir þig að ljúka bjórn-
um,“ sagði hún.
Hann tók flöskuna og drakk til botns,
en kastaði henni síðan út á engið. Hún
reyndi að horfa í augu hans, en hann
hafði þegar lagt af stað í burtu yfir
38
FALKINN