Fálkinn - 03.02.1964, Qupperneq 20

SVEIMIM SÆMEMIISSOM
Tveir í skoti
Frlðbert Eií Gísiason skipstjóri á Hvai VII.
segir frá ýmsu merkilegu í sambandi við
hvali og hvalveiðar
Um langan aldur hafa hvalveiðar
þótt einna æsilegastar veiðar, þær er
eru stundaðar á sjó. Eftir að veiðar stór-
hvala hófust, voru þær stundaðar á
opnum skipum lengi vel; hvalveiði-
menn réru að hvalnum þar sem hann
dormaði í sjóskorpunni og einu vopnin
voru handskutlar. Hvalurinn tók á
sprett við sársaukann með bátinn og
mennina í togi og sú ferð mun oft hafa
endað á þann veg að bátnum hvolfdi
og mennirnir fórust, eða að báturinn
brotnaði við sporðköst risaskepnunnar.
En ef heppnin var með veiðimönnun-
um, þá voru fleiri skutlar færðir í
skepnuna og hún dró bátinn unz hana
mæddi blóðrás og þreyta og veiðimenn
gátu yfirbugað hana um síðir.
Sagt er, að áður en hvalveiðimenn
almennt höfðu byssur meðferðis, hafi
einn eða fleiri stokkið upp á hvalinn
Friðbert EIí stendur hér við brúarglugg-
ann og horfir til hafs. Skyldi ekki einhvers
staðar sjást blástur?
eftir að hann var orðinn mæddur og
veitt honum banasár með langri lensu.
Slíkar aðfarir hafa ekki verið heiglum
hentar, enda komu sjaldnast allir aftur
er í slíkar veiðiferðir lögðu.
Hvalveiðar hafa verið stundaðar við
ísland öðru hvoru hin síðari ár, nú
samfellt síðan árið 1948, er hvalstöðin
í Hvalfirði var reist og tók til starfa.
Veiðar hér við land höfðu þá legið
niðri um margra ára skeið, enda mála
sannast, að fátt var orðið um stór-
hveli eftir útrýmingarveiðiaðferðir þær,
sem hér voru stundaðar um og eftir
aldamót. Þá var engu hlíft. Allt var
veiðimönnum jafn kærkomin veiði,
hvort það var stórhveli af eftirsóknar-
verðustu stærð eða mjólkandi kven-
hvalur með lítinn kálf sér við hlið eða
þá kálfurinn sjálfur.
Friðbert Elí stendur hér (t. h.) við stærsta bláhvalinn, sem hann skaut, en þessi
hvalur var jafnframt einn síðasti bláhvalurinn, sem veiddist hér við land, áður
en þessi hvaltegund var friðuð. Bláhvalirnir eru engar smáræðis skepnur. Þessi
mun hafa verið nálega 80 tonn á þyngd.