Fálkinn - 03.02.1964, Síða 36

Týndir fgársjóðir
Framh al bls 15
tveggja ára skeið .. . þar til orð-
rómur um hinn verðmæta fjár-
sjóð barst herstjórn Banda-
manna að eyrum. Svo virðist
sem hið fyrsta bréf um fjár-
sjóðinn hafi aldrei komizt til
skila.
Þegar loks var farið að kanna
málið, kom í ljós það sem eng-
um þarf að koma á óvart, að
þriðjung gimsteinanna vant-
aði.
Hollendingar létu hendur
standa fram úr ermum.
Dag nokkurn birtust fáeinir
skriðdrekar úti fyrir bank-
anum þar sem gimsteinarn-
ir voru í geymslu, og her-
lögregla gætti allra dyra
meðan hollenzkir embættis-
menn kröfðust þess að fjár-
sjóðurinn yrði afhentur
þeim sem lögleg eign hol-
lenska ríkisins.
Á örfáum mínútum var öll-
um formsatriðum fullnægt og
lagt var af stað með fjársjóð-
inn í áttina að hollensku landa-
mærunum. Að lokum virtust
auðæfin hafa hafnað í örugg-
um stað.
bindlndismenn I
(ryggið heimilið
h|á
ábyrgð
það borgar sig I

ÁBYRGÐP
Tryggingaiélag bindindismamfa
Laugavegi 133
Símor 17455 — 17947
--------------- |.
En allt til þessa dags hefur
ekkert spurst til þess sem á
vantaði. Milljón punda virði af
gimsteinum hurfu með öllu.
Annar kassinn hefur augsýni-
lega horfið á þveitingi Necker-
manns um landið.
Neckermann sjálfur var
hreinsaður af öllum grun.
Þegar öllu var á botninn
hvolft hefði það verið ein-
faldara fyrir hann að hirða
fjársjóðinn allan... enginn
hefði nokkru sinni komist að
raun um afdrifin.
Og enn þann dag í dag hef-
ur leyndardómurinn aldrei ver-
ið upplýstur.
Lífvörður
Framh. af bls. 23.
hann þangað ávallt um daginn
og rannsakar allt hátt og lágt,
talar við starfsfólkið og stað-
setur menn sína. Hann reynir
að gera sér grein fyrir sér-
hverri slysahættu og gerir var-
úðarráðstafanir eftir þörfum.
Perkins hefur skrifstofu og
svefnherbergi í Buckingham
Palace, og hann er talinn bezt
klæddi lögreglumaður heims-
ins, enda kostar krúnan fatnað
hans.
Perkins ber ábyrgð á lífi
drottningarinnar, alltaf þegar
hún er utan konungshallarinn-
ar, eins og fyrr segir, sama
hvort hún er í opinberum heim-
sóknum, eða einkaferðalögum.
Þegar um einkaferðalög er að
ræða, er það einkum ein stétt
manna, sem Perkins er lítið
gefið um, og raunar mun „vin-
áttan“ vera nokkuð gagnkvæm.
Það eru blaðaljósmyndarar.
Ljósmyndararnir eru snemma
á fótum til að koma sér fyrir
á „hernaðarlega" mikilvægum
stöðum, en Perkins er oftast
enn fyrr á ferðinni. Og hann
er orðinn mjög leikinn í að
sjá út felustaði ljósmyndar-
anna og stuggar þeim óspart
í burtu. Eitt sinn brá drottn-
ingin sér frá Sandringham til
Newmarket til að fylgjast með
æfingum veðhlaupahesta, sem
hún átti sjálf. Auðvitað fór
Perkins fyrst um og leitaði
ljósmyndara, en fann engan.
Drottningin og fylgdarlið henn-
ar voru upptekin af því að
horfa á æfingar hinna fallegu
hesta í morgungolunni — allir
nema Perkins; hann mændi
haukfránum augum sínum í
allar áttir og leitaði Ijósmynd-
ara, en sá engan. Hann fór
ánægður í burtu, eiginlega hálf
hissa á því, að enginn ljós-
myndari skyidi hafa komizt á
snoðir um ferðalag drottning-
arinnar. En þegar hann opn-
aði blöðin næsta morgun blasti
við honum nærmynd af drottn-
ingunni við þetta tækifæri.
Perkins skiptir ekki oft skapi,
en sagt er að hann hafi orðið
æfur út af þessu, og þá ekki
vegna þess að myndin væri
út af fyrir sig á nokkurn hátt
meiðandi, heldur einfaldlega
vegna þess að hafa látið snúa
á sig. Enn þann dag í dag veit
hann ekki hvernig það var
gert, en einmitt um þetta leyti
voru blaðaljósmyndarar al-
mennt að taka aðdráttarlinsur
í sína þjónustu, og sennilega
hefur Perkins ekki leitað nógu
langt.
Starf Perkins tekur aldrei
enda. Hann fylgist með drottn-
ingu sinni hvert sem hún fer
og flytur gjarna skrifstofu sína
með sér — til fjarlægra landa
og um borð í drottningarskipið.
Aðeins, þegar drottningin er í
konungshöllinni sjálfri getur
hann verið áhyggjulaus, en þá
annast undirmenn hans gæzlu.
Vörður gætir ávallt svefnher-
bergja drottningar — en samt
kemur það stundum fyrir um
þrjú leytið á nóttunni, að stór
og þreklegur maður gengur
framhjá verðinum, til þess að
gæta að því, hvort hann sé ekki
örugglega á sínum stað. Perk-
ins hefur þótt það vissara, áður
en hann lagði sig...
wsnmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmmm
Eins og þjófur
Framhald af bls. 17.
annars hlyti Johnny að hafa
logið að mér. Nú var það Paul,
sem laug af einhverri ástæðu,
sem ég ekki þekkti. Og ef hann
laug nú, hvernig gat ég þá
lagt trúnað á það að hann hefði
ekki myrt Jonny?
Allt í einu varð ég hrædd
við Paul.
Ég áræddi ekki að líta til
hans og sundurlausar hugs-
anir flugu um huga minn. Ég
gat ekki lengur þolað að búa
undir sama þaki og hann, úr
því ég gat ekki treyst honum
lengur. En hvað átti ég af mér
að gera? Johnny var dáinn. Ég
gat ekki lengur snúið mér til
hans.
Það var engu líkara en Paul
læsi huga minn:
— Heldurðu því enn til
streitu að sækja um skilnað?
Eins og satt var svaraði ég
því til að þegar ég hefði lagt
af stað til Akurlendanna
þriggja á dögunum, hefði ég
aldrei ætlað mér að snúa aftur.
— Soso, nú, sagði Paul allt í
einu ísmeygilega, — við þurf-
um nú ekki endilega að gera
út um þetta strax. Við getum
talað um þetta í góðu tóml
síðar. Kannski hefðirðu gott af
að komast héðan um tíma.
— Það var ekki það sem
fyrir mér vakti, svaraði ég en
hann hefur víst ekki heyrt til
mín, því hann hélt áfram eins
og hann væri að tala við sjálfan
sig: , .
— Þetta var annars agæt
hugmynd. Við skulum sjá hvað
hægt er að gera.
Helzt hefði ég viljað gera
upp sakirnar við Paul þá á
stundinni en þrátt fyrir ó-
ánægju mína var ráðgert að
dvelja að heiman nokkurn
tíma. Paul virtist sannfærður
um að allt, sem þyrfti til að
koma vitinu fyrir mig, væri
lítilsháttar „loftslagsbreyting"
og ég mundi þá jafnskjótt falla
frá hugmyndinni um skilnað.
Ég var alltof veikburða til að
rökræða við hann nánar.
Ég ákvað að fara til Felbury
því þá myndi mér finnast
ég vera í nánd við Johnny og
ég settist að í viðkunnanlegu,
litlu gistihúsi með greiðasölu.
Dag hvern fór ég í gönguferð
en þó var vika liðin áður en
ég beindi för minni að Akur-
lendunum þremur. Ég hafði
alið með mér sterka löngun
til að líta aftur þennan stað en
hafði óttast að það yrði mér
um megn.
Ég fann ekki til sársauka
þegar ég leit staðinn á ný, ég
var angurvær. Það var aug-
sýnilegt að enginn hafði tekið
til hendi í garðinum svo vikum
skipti, mörg desjanna voru
hulin illgresi og annars staðar
gaf að líta visin blóm. Framan
við húsið voru rósirnar í full-
um skrúða og breiddu ilmandl
kórónurnar. Sundlaugin var
barmafull en skrælnuð lauf
flutu í vatnsskorpunni. Bílskúr-
inn stóð auður, þar var enginn
Mercendes og ekki helddr
neinn sportbíll.
Ég tók ekki eftir skiltinu
fyrr en ég var á leið út aftur,
á því stóð: TIL LEIGU. nánari
upplýsingar: Fasteignamiðlari
Thurn, Felbury.
Ef til vill var það ekki rétt
að sökkva sér niður í fortíðina
og endurminningarnar en ég
varð að fá húsið leigt. Ég gat
ekki afborið þá tilhugsun að
einhver annar tæki sér hér ból-
festu.
Tveim dögum síðar flutti ég
inn í Akurlendin þrjú.
Það var undarleg kennd að
opna útidyrnar með stóra
þunga járnlyklinum, sem ég
hafði svo oft séð Johnny nota.
Framhald á bls. 31.
38 FÁLKINN