Fálkinn - 03.02.1964, Side 39

Kvennagull
Framh. af bls. 37.
Þegar hann leit á klukkuna
varð hann steinhissa á því að
hann sá ekki á vísana. Hann
reis upp og dró gluggatjöldin
frá og kveikti ljósið á nátt-
borðinu.
— Hún er næstum átta,
sagði hann.
— Það er bezt að við förum
um níu leytið. Það er langt til
Miami.
— Förum við þangað? Til
Miami?
— Miami og síðan lengra
suður á bóginn.
— Þá er víst bezt að ég
fari aftur í herbergið mitt að
pakka.
— Sennilega bezt. Ég er
með bílinn á bílastæði við
hliðina á hótelinu. Það eru
hliðardyr við stigafótinn svo
þú þarft ekki að fara gegnum
forsalinn. Við hittumst við bíl-
inn klukkan níu. Heldurðu að
þú klárir þig af töskunum þín-
um ein?
— Ég bjarga mér, darlingur.
Mér finnst óbærilegt að yfir-
gefa þig jafnvel þó það sé bara
klukkutími. Mér finnst það
heil eilífð.
Þegar hún var farin, kveikti
hann í sígarettu og reykti hana.
Svo tók hann upp símann og
bað um langlínusamtal — gjald-
ið yrði greitt af þeim sem
hringt var til. — Röddin, sem
svaraði var hvöss og ákveðin,
bar með sér að maðurinn var
ekki vanur að tvínóna við
hlutina.
— Ert Það þú, Steve?
Hvernig gengur?
— Það gengur allt eins og
í sögu, hr. Archer. Allt sam-
kvæmt áætlun.
— Þá get ég lagt af stað
heim á morgun.
KlaAit)
er víðlesnasta blað,
sem gefið er út utan
Reyk]’avíkur.
BLAÐIÐ DAGUR,
Akureyri.
Áskriftasími 116 7.
dai;ijk
— Ég vildi gjarnan þakka
þér aftur fyrir þetta tækifæri.
— Vertu ekki að minnast á
það. Þú hefur bara unnið
ákveðið verk fyrir ákveðna
greiðslu, það er allt og sumt. í
fyrsta sinn sem ég sá hana líta
á þig, þá vissi ég að þú varst
rétti maðurinn. Hjónaskilnaður
hefði kostað mig tvöfalt meira
og fimm sinnum meira hefði
það kostað að hafa hana áfram.
Ég vona að þú reynir að hafa
þetta allt eins raunverulegt og
hægt er.
— Hafið þér engar áhyggj-
ur. Hún heldur að þetta sé
rammasta alvara. Framvegis
verður hún þó að neita sér um
ýmsa hluti sem hún var áður
vön að hafa, þó hún fái þennan
kaupbæti.
— Hafðu það gott. Þú mátt
ekki ímynda þér að hundrað
þúsund endist um allan aldur
fyrir þig og Hönnu. Því fer
fjarri.
— Já, sagði Steven, — þeir
endast þó eins lengi og ég óska
að þeir endist.
Hann lagði símtólið á og leit
aftur á klukkuna. Hún var ná-
kvæmlega átta. Hann yrði að
bíða í klukkustund. Hann tók
upp litla naglasköfu úr gulli
og fór að skafa undan nöglun-
um. Svo þreifaði hann undir
vinstri handlegginn og aðgætti
hvort skammbyssan væri á sín-
um stað í hulstrinu ...
Endurholdgun
Framhald af bls. 24
steinaröð né þorpshátíð. En
sagnfræðingur þorpsins gat
varpað ljósi á málið.
Þarna hafði verið röð af
stórum steinum og þorps-
hátíð. En steinaröðin hafði
verið fjarlægð árið 1800. Og
síðasta þorpshátíðin hafði
farið fram árið 1850.
Hafði skáldkonan verið þarna
í fyrra lífi, þegar steinaröðin
var á sínum stað og þorpshá-
tíðin fór fram?
Shelly, skáldið fræga, varð
fyrir svipaðri reynslu. Hann
var á gönguferð um England
með vini sínum um svæði, sem
hann hafði aldrei stigið fæti
sínum á áður.
Skyndilega sneri hann sér að
einum vininum án nokkurs
sýnilegs tilefnis og sagði:
„Handan við þessa hæð er
vindmylla!“
Og ekki bar á öðru, þegar
þeir komu upp á hæðina, blasti
við þeim vindmylla.
Shelly varð svo mikið um
þcssa undarlegu reynslu að
hann hné í öngvit.
Hann hafði það einnig á til-
finningunni að hann hefði
„komið hér áður.“
Er þessi undarlega tilfinning,
sem svo margir hafa fundið,
sönnun um endurholdgun? Sál-
fræðingar skýra málið á þann
hátt að minni fólks sé hér að
verki og villi um fyrir því.
En hvað er álit yðar? Hafið
þér komið hér áður?
Tveir ■ skoti
Framh. af bls. 21.
oft er því haldið fram að eftir
byrjuninni fari framhaldið.
Sumarið eftir var ég fyrsti
stýrimaður og skaut þá einnig
einn hval.
Það var svo sumarið 1953 að
ég var fyrsti stýrimaður hjá
Ingólfi Þórðarsyni. Þegar Ing-
ólfur fór að kenna í Stýri-
mannaskólanum, 4. september
um haustið, var ég látinn fara
sem skytta það sem eftir var
tímans.
Við fórum þá nokkra túra
og fengum tólf eða þrettán
hvali.
Sumarið eftir tók ég svo við
skipstjórn á Hval I.
— Er skipstjórinn líka skytta
á skipi sínu?
— Já, yfirleitt er þessu
þannig háttað. Á hvalveiði-
skipunum er 15 manna áhöfn,
og gengnar vaktir hvort held-
ur verið er að veiðum eða á
siglingu. Á daginn eru fjögurra
tíma vaktir og á nóttunni eru
vaktaskipti á sex tíma fresti.
Stýrimenn eru tveir, vélstjór-
ar fjórir, tveir kyndarar, mat-
sveinn og messadrengur.
— Hvernig gengur svo ein
veiðiferð fyrir sig?
— Veiðisvæðin eru nú síðari
ár út af Faxaflóa og allt norð-
ur undir ís, djúpt út af Vest-
fjörðum. Yfirleitt er hvalurinn
ekki á grunninu en eftir að
komið er út á hundrað faðma
dýpi má fara að líta í kringum
sig. Hann heldur sig yfirleitt
fyrir utan kantinn þó einstaka
sinnum sjáist einn og einn
grynnra.
Eftir að komið er á hvala-
slóðir, fer háseti í tunnuna 1
mastrinu og þeir sem eru í
stýrishúsinu, færa sig upp á
efri brúna, en þar eru öll
stjórntæki eins og í stýrishús-
inu. Stýrimaður gengur frá
byssunni í stafni skipsins.
Skutlar hafa verið teknir um
borð í hvalstöðinni í Hvalfirði
og stýrimennirnir sjá um að
allt sé í lagi, púðrið í skutl-
oddinum á sínum stað og taug-
in liggi eins og vera er. Skipið
siglir með rúmlega tólf sjó-
mílna ferð og átta leitandi
augu manna á vakt horfa uin-
hverfis skipið. Rannsaka hals-
brúnina allan sjóndeildarhring-
inn. Það er talsverð kúnst að
læra að greina hvalinn, eink-
um ef skyggni er slæmt. Okk-
ar versti óvinur er þokan. Við
getum stundað veiðar i brælu
en í þoku er fátt að gera nema
bíða þess að birti.
Þegar hvalblástur hefur sézt,
er strax haldið í áttina og
reynt að gera sér grein fyrir
hvaða stefnu hann muni fara
í kafinu. Búrhvalurinn heldur
t. d. oftast nær sömu stefnu og
hann hafði þegar hann fór í
kaf. Hvalurinn blæs nokkrum
sinnum en kafar svo oftast
nær um 20 mínútur en stund-
um lengur, allt að heilli klukku-
stund. Stundum getur það
hent, að skipið fer framúr
hvalnum og hann kemur upp
fyrir aftan það. Oftar sér mað-
ur hann samt aftur til hliðar
eða fyrir framan. Nú hefst elt-
ingaleikurinn, sem stundum
stendur hálfan til einn klukku-
tíma en stundum heilan dag.
Skyggnið hefur mikið að segja.
Stundum er það „dautt“ eins
og við köllum. Þá sézt blástur-
inn vel í mikilli fjarlægð, en
hverfur alveg, rennur saman
við umhverfið þegar nær er
komið. Það er gaman að sjá
þegar birtir upp eftir þoku.
Þá er blásturinn eins og reyk-
ur úr skipum þegar hanr. ber
við dökkan himininn. Stund-
um þarf að fá meiri ferð á
skipið síðasta sprettinn. Bát-
arnir geta farið með 16 sjó-
mílna hraða á klukkustund en
það er sjaldan sem þarf á því
að halda. Þegar komið er í
færi, hleypur skipstjórinn, sem
jafnframt er skytta, fram brú,
sem liggur frá stjórnpalli fram
á bakkann. Hann miðar fall-
byssunni, skotið ríður af og
skutullinn flýgur. Skotlínan
rennur út viðstöðulaust unz
skutullinn hafnar í hvalnum. í
oddi skutulsins er sprengja sem
drepur hvalinn svo til sam-
stundis, en hann tekur oftast
mikið viðbragð og oftar en
einu sinni hef ég séð þessi fer-
líki, 30 til 40 tonn að þyngd
fara alveg upp úr sjónum. Um
leið og skotið ríður af, stöðvar
vélstjórinn vélina. Stýrimaður-
inn fer að þilfarsvindunni og
hemlar, þannig að fangalínan
renni ekki óhindruð út. Frá
stefninu liggur lína aftur og
upp í blökk í mastrinu og þaðan
niður í spilið og niður í lest.
Blökkin í mastrinu er þannig
útbúin, að frá henn ganga
sterkir vírar sem tengdir eru
Framhald á næstu síðu.
FÁLKINN